Ο «χαϊδεμένος» φονιάς και το δόγμα... Τσόρτσιλ (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Το κράτος του Ισραήλ ΠΟΤΕ δεν υπήρξε απομονωμένος «μικρός Δαβίδ», όπως διατείνεται η σχετική προπαγάνδα που αναβαθμίζει, εμμέσως, το σιωνιστικό ρατσισμό

Θα σκοτΩνουν -προειδοποιούν- ό,τι κινείται. «Θερίζουν» και νεκρώσιμες ακολουθίες. Γιατί να διστάσουν; Μήπως η «διεθνής κοινότητα», που μεριμνά και τυρβάζη περί πολλά, επέβαλε ποτέ καμία κύρωση σε βάρος τους; Ούτε καν για τους 18.000 νεκρούς αμάχους, το 1982 στον Λίβανο!

ΔΥσκολοι καιροΙ για συνηγόρους υπεράσπισης του κράτους που έχει καταστήσει την εξόντωση πληθυσμών πάγιο, διαχρονικό στοιχείο της πρακτικής του. Κάτι σαν μακάβριο «χόμπι»... Τι μένει στους αξιοθρήνητους συνηγόρους; Η τελευταία γραμμή άμυνας: αναζήτηση δικαιολογιών, ή έστω ελαφρυντικών.

Θα το Εχετε σίγουρα ακούσει: «Το Ισραήλ είναι ένας Δαβίδ, περικυκλωμένος από Αραβες Γολιάθ. Αντιμετωπίζει την αραβική αδιαλλαξία, αλλά και την προκατάληψη του υπόλοιπου κόσμου που επηρεάζεται από τον αντισημιτισμό». Αλήθεια, πόσες ανοησίες μπορούν να χωρέσουν σε δύο φράσεις...

ΜΑλιστα. «Μικρός Δαβίδ» το μοναδικό κράτος της Μέσης Ανατολής που διαθέτει πυρηνικά όπλα - διακόσιες κεφαλές! «Απομονωμένος», «μοναχικός καβαλάρης» το κράτος, το οποίο ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ αδυνατεί -κατά πρόσφατη δήλωσή του- να επικρίνει... δημοσίως. Το 1977 ο Αμερικανός πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ επεξεργάστηκε ένα κάπως ισορροπημένο σχέδιο για το παλαιστινιακό. Οι υστερικές αντιδράσεις του πανίσχυρου εβραϊκού λόμπι τον ανάγκασαν να δηλώσει λίγο αργότερα: «Θα προτιμούσα να αυτοκτονήσω πολιτικά, παρά να βλάψω το Ισραήλ!»
Α, ναι, «θύμα της αραβικής μοχθηρίας». Ποιος; Το Ισραήλ που, όπως σημειώναμε χθες, έδινε ρεσιτάλ κυνισμού όποτε του προσέφεραν αναγνώριση, ζητώντας λίγα ή ελάχιστα: η Αίγυπτος το 1977, η Αραβική Ενωση το 1982, η PLO το 1993. Να πάμε στα παλιά; Ο Ισραηλινός ιστορικός Μπένι Μόρις σημειώνει ότι από το 1949 έως το 1955, Συρία, Ιορδανία και Αίγυπτος είχαν κάνει διαδοχικές προτάσεις για έναν οριστικό ειρηνευτικό διακανονισμό. Ο «σκληρός πυρήνας» της εβραϊκής ηγεσίας, όμως, τις απέκρυψε ακόμα και από το Υπουργικό Συμβούλιο!

Το κρΑτοΣ του Ισραήλ ΠΟΤΕ δεν υπήρξε απομονωμένος «μικρός Δαβίδ», όπως διατείνεται η σχετική προπαγάνδα, που αναβαθμίζει, εμμέσως, το σιωνιστικό ρατσισμό. Γιατί το λέμε αυτό; Διότι είναι προφανείς οι «επιθυμητοί» συνειρμοί: ο «μικρός Δαβίδ» που επιβιώνει είναι θαυματουργός. Αρα «εκλεκτός», «ανώτερος». Ας μη διαμαρτύρονται, λοιπόν, οι Παλαιστίνιοι: τους εκτόπισε μια «ανώτερη φυλή»!

ΠρΟκειται για την πεμπτουσία της αποικιοκρατικής «λογικής». Αυτήν την προέβαλε με αφοπλιστική ωμότητα ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, το 1937, καταθέτοντας σε εξεταστική επιτροπή για τη σφαγή Παλαιστινίων από Βρετανούς. Ελεγε: «Ο σκύλος μέσα στο μαντρί δεν έχει τελικό δικαίωμα στον χώρο, ακόμη κι αν ξάπλωνε εκεί για πολύ καιρό. Δεν έγινε κάποια μεγάλη αδικία στους Ερυθρόδερμους της Αμερικής ή στους Αβορίγινες της Αυστραλίας, επειδή μια ισχυρότερη και σοφότερη ράτσα πήρε τη θέση τους».

Ο ΤσΟρτσιλ πιθανότατα κάτι συγκεκριμένο είχε στον νου του, μιλώντας για «σκύλο» και «μαντρί»: ό,τι συνέβη 20 χρόνια πριν εκφωνήσει τον συγκεκριμένο λόγο του. Τότε «τα σκυλιά», οι Αραβες, κατατρόπωσαν τον «λύκο», δηλαδή τους Οθωμανούς.

ΥποτΙθεται ότι θα κέρδιζαν την ανεξαρτησία τους - αυτό τους είχαν υποσχεθεί οι Αγγλοι. Η υπόσχεση αθετήθηκε. Η αγγλική κυβέρνηση χρειαζόταν, επειγόντως, ένα αντίπαλο δέος στον εξαπατημένο και δικαίως εξαγριωμένο αραβικό «σκύλο», ο οποίος δεν ανεχόταν άλλο να παραμένει δεμένος στο «μαντρί».

Ετσι, στις 2 Νοεμβρίου 1917 ο υπουργός εξωτερικών Αρθουρ Μπάλφουρ, με την ομώνυμη διακήρυξη ενθάρρυνε τους Εβραίους της Ευρώπης και της Αμερικής να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη, υποσχόμενος μελλοντική πατρίδα, εκεί. Το 1917 ζούσαν στην Παλαιστίνη 60.000 Εβραίοι. Χάρη στην αγγλική ενθάρρυνση -οι Βρετανοί εν τω μεταξύ μετέτρεψαν την περιοχή σε προτεκτοράτο τους- το 1939 είχαν καταφθάσει στην Παλαιστίνη 450.000 Εβραίοι. Οι Παλαιστίνιοι κατανόησαν αμέσως τι έμελλε γενέσθαι. Εξεγέρθηκαν το 1936. Ακολούθησε η συγκρότηση της Ανώτατης Αραβικής Επιτροπής, που έθεσε ως στόχο την ενοποίηση των παλαιστινιακών δυνάμεων για την εκδίωξη των Εβραίων.

Οι ΕνοπλεΣ παραστρατιωτικές σιωνιστικές ομάδες απάντησαν με ένα όργιο επιθέσεων εναντίον του αραβικού πληθυσμού της Παλαιστίνης, αλλά και με επιλεγμένες επιθέσεις εναντίον Βρετανών: το μήνυμα για το ποιος θα γινόταν κυρίαρχος της περιοχής «έπρεπε» να δοθεί προς κάθε κατεύθυνση. Ο ίδιος ο ιστορικός τους ηγέτης, ο Μπεν Γκουριόν, προέβλεπε ότι οι ΗΠΑ θα τους στήριζαν. Ευελπιστούσε μάλιστα ότι το όποιο εβραϊκό κράτος θα είχε τη διαρκή αμερικανική υποστήριξη στα μετέπειτα σχέδιά του για επέκταση. Δικαιώθηκε σε όλα. Μάλιστα, στον πόλεμο «των Εξι Ημερών», το 1967, η αμερικανική αρωγή δεν περιορίστηκε στο πολιτικό - διπλωματικό πεδίο: τα ηλεκτρονικά συστήματα του 6ου αμερικανικού στόλου τέθηκαν στην υπηρεσία του... αβοήθητου «Δαβίδ».

Η Hττα του ναζισμού, η αποκάλυψη του Ολοκαυτώματος και το συνακόλουθο κύμα εύλογης συμπάθειας προς τους Εβραίους διαμόρφωναν το ιδανικό για τα σχέδια των σιωνιστών κλίμα. Επιπλέον ο Αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν αντελήφθη ότι ένα εβραϊκό κράτος θα προσέφερε στις ΗΠΑ σταθερό προγεφύρωμα στη Μ. Ανατολή, καθώς και την ευκαιρία να εκτοπίσουν τους παραδοσιακούς επικυρίαρχους στην περιοχή. Τους Αγγλους και τους Γάλλους. Οι Εβραίοι, που έως τότε είχαν ζήσει στη βιομηχανικά αναπτυγμένη Δύση, αφομοιώνοντας καλά την καπιταλιστική τεχνογνωσία, ποιον θα θεωρούσαν φυσικό σύμμαχό τους, αν όχι την ανερχόμενη -μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο- Αμερική;

ΛιγΟτερο διορατική αποδείχθηκε η στάση της Σοβιετικής Ενωσης, η οποία το 1947 τάχθηκε υπέρ του διαμελισμού της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, εάν οι Αραβες δεν αποδέχονταν την ιδέα ενός μεικτού κρατικού μορφώματος. Τι οδήγησε την ΕΣΣΔ σε αυτήν την τόσο ευνοϊκή για τους σιωνιστές θέση; Λίγο το Ολοκαύτωμα, λίγο η «σοσιαλίζουσα» φρασεολογία ορισμένων Εβραίων ηγετών -λες κι αυτός ακόμη ο Χίτλερ δεν παρουσιαζόταν σαν «εθνικοσοσιαλιστής»...
Το ισραηλινΟ κράτος ιδρύθηκε τον Μάιο του 1948. Περιελάμβανε τη μισή έκταση της Παλαιστίνης! Ακολούθησε η στρατιωτική αναμέτρηση, η ήττα των ανοργάνωτων Αράβων και ο ξεριζωμός 700.000 Παλαιστινίων. Ο ισραηλινός Μπένι Μόρις θρυμματίζει τη θεωρία του «θαυματουργού Δαβίδ». Σημειώνει ότι οι Ισραηλινοί υπερτερούσαν εξαρχής αριθμητικά, αισθητά μάλιστα εάν συνυπολογιστούν οι παραστρατιωτικές ακροδεξιές οργανώσεις τους. Στο τέλος του πολέμου εκείνου -γράφει- διέθεταν 115.000 στρατιώτες, έναντι 60.000 των αντιπάλων τους. Ο χώρος δεν επαρκεί για να αναφερθούμε σε έναν ακόμη ανεκτίμητο, ιστορικά, σύμμαχο του Ισραήλ και θανάσιμο εχθρό των Παλαιστινίων: την πολυδιάσπαση των Αράβων, κυρίως μετά το 1967. Μια άλλη φορά, ίσως.

ΛΙβανοΣ 2006. «Ο μικρός Δαβίδ» τώρα σκοτώνει «ό,τι κινείται». Η ηθική του ήττα είναι συντριπτική. Οι συνέπειες, αναπόφευκτες: όταν σκοτώνεις ό,τι κινείται, τότε ό,τι επιβιώσει θα ονειρεύεται να κινηθεί εναντίον σου. Κι ας φωνάξουν όσο θέλουν οι Φαρισαίοι του μέλλοντος για «μοιρασμένες ευθύνες» και «ακραίους των δύο πλευρών»...

YΓ.: Eδώ ολοκληρώνεται -επί του παρόντος- η σειρά κειμένων του γράφοντος για τον Λίβανο. Oχι όμως και η καταγραφή απόψεων για το θέμα: Δημοσιεύεται στη σελίδα 62 επιστολή διαμαρτυρίας αναγνώστη που διαφωνεί με τη δική μου προσέγγιση. Θα τα ξαναπούμε προς το τέλος Aυγούστου (άδεια, γαρ...)