Τι δίδαξε στην Εθνική μπάσκετ η ήττα από τη Γαλλία (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

ΕπτΑ μΕρεΣ πριν από την έναρξη του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος μπάσκετ, τι άλλαξε, σε σχέση με την Εθνική ομάδα, η ήττα από τη Γαλλία; Απλώς υπενθύμισε τα αυτονόητα, τα οποία όταν μια ομάδα βαδίζει από νίκη σε νίκη, υπάρχει κίνδυνος να ξεχαστούν.

ΠρΩτα απ' Ολα, λοιπόν, επανέφερε στη μνήμη ότι στο επίπεδο ομάδων που μπορούν να διακριθούν σ' ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, η απώλεια συγκέντρωσης και ο αποπροσανατολισμός από τον στόχο τιμωρούνται σε χρόνο μηδέν. Τι σημαίνει όμως αυτό; Μήπως ότι οι παίκτες κουράστηκαν πριν ακόμα αρχίσει το Παγκόσμιο και γι' αυτό είχαμε το πρώτο στραπάτσο;

Οχι. ΓιατΙ, κατ' αρχήν, η ήττα από τη Γαλλία δεν είναι στραπάτσο, αλλά ένα πολύ καλό μάθημα, για το οποίο ο προπονητής Παναγιώτης Γιαννάκης δεν αποκλείεται να τρίβει τα χέρια του από χαρά. Γιατί του έδωσε τη δυνατότητα να επαναλάβει, πιο πειστικά πλέον, όλα όσα λέει στους παίκτες του από την ημέρα που συγκεντρώθηκαν στο Καρπενήσι και να επαναφέρει στην τάξη όσους ενδεχομένως είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι τα μετάλλια ενός Παγκόσμιου Πρωταθλήματος μοιράζονται στους αγώνες προετοιμασίας!

ΚατΟπιν, αυτή η διδακτική ήττα από τη Γαλλία υπενθύμισε ότι η Εθνική μας ομάδα μπορεί, πράγματι, να είναι καλή ή και σημείο αναφοράς ακόμα για πολλούς προπονητές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει τις δικές της αδυναμίες, πάνω στις οποίες θα πρέπει να προβληματιστεί και να δουλέψει, ώστε να τις μετριάσει ή, έστω, να τις κρύψει πίσω από τα πολλά, πράγματι, πλεονεκτήματά της.

Αν θΕλουμε να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, λοιπόν, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι στον αγώνα με τη Γαλλία συνέβη κάτι παράξενο, το οποίο σ' ένα ρουτινιάρικο μάτι ίσως να μην έγινε και τόσο ορατό. Η ομάδα δεν υποχρεώθηκε στην ήττα επειδή οι Γάλλοι εκμεταλλεύτηκαν τις κλασικές αδυναμίες της (όχι καλό περιφερειακό σουτ, αστοχία στις βολές, όχι απόλυτος έλεγχος στα ριμπάουντ), αλλά διότι οι διεθνείς μας υστέρησαν στον τομέα που αποτελεί το μεγάλο τους άρμα μάχης, την άμυνα!

Θα πει ΙσωΣ κανείς ότι οι 72 πόντοι που δέχθηκαν δεν είναι πολλοί, ώστε να δικαιολογούν αυτόν τον ισχυρισμό. Ναι, αλλά δεν είναι και λίγοι σε σχέση με τον αριθμό των επιθέσεων που έκαναν οι Γάλλοι. Γιατί μια ομάδα που παίζει πραγματικά καλά στην άμυνα δεν τρώει 72 πόντους σε σύνολο 60 επιθέσεων. Και, το σημαντικότερο, δεν επιτρέπει στον αντίπαλο να σουτάρει με 57% στα δίποντα ή να πάει στη γραμμή των βολών 28 φορές για να πάρει 22 πόντους από εκεί.
Για παρΑδειγμα, στον αγώνα με την Αυστραλία η Εθνική δέχτηκε μόνο 60 πόντους, παρ' ότι οι αντίπαλοι είχαν δύο επιθέσεις παραπάνω (62) από τους Γάλλους. Ομως αυτό συνέβη γιατί τα «καγκουρό» υποχρεώθηκαν σε 48% στα δίποντα και επίσης δεν είχαν ευκαιρίες από τη γραμμή των ελεύθερων βολών.

Αλλο χαρακτηριστικΟ: η ελληνική ομάδα, ενώ δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα με τα ατού της Γαλλίας (Πάρκερ 6 πόντοι, Ντιό 9), δέχθηκε καίρια πλήγματα από τους «δευτεροκλασάτους», ορισμένοι από τους οποίους είχαν εκπληκτικό απολογισμό. Ο Γκομί, π.χ., σε 11,5 λεπτά συμμετοχής δεν έχασε σουτ (1/1 τρίποντο, 3/3 βολές), ο Ζανό σε 9,5 λεπτά το ίδιο, ο Τουριάφ επίσης (1/1 δίποντο, 4/4 βολές).

Το εντυπωσιακΟ είναι ότι στην επίθεση, που είναι το αδύναμο σημείο της, η Εθνική εναντίον των Γάλλων πήγε καλύτερα απ' ό,τι με την Αυστραλία, έστω κι αν η τελική παραγωγή είναι η ίδια. Κι αυτό γιατί είχε καλύτερο ποσοστό στα τρίποντα (38,4% έναντι 30%) και λιγότερα λάθη (20 έναντι 25). Απλώς με τους Αυστραλούς είχε όχι μόνο περισσότερες βολές, αλλά και καλύτερο ποσοστό ευστοχίας στην εκτέλεσή τους.

ΣυμπερασματικΑ, η Εθνική μας αποδεικνύεται ότι κερδίζει από την άμυνα και όχι από την επίθεση, γι' αυτό κάποια μικρή επιθετική βελτίωση δεν μπορεί να ισοσκελίσει ενδεχόμενη αμυντική κάμψη. (Αλλο επιχείρημα: οι αιφνιδιασμοί, που είναι προϊόντα κυρίως καλής αμυντικής λειτουργίας, στον αγώνα με τους Αυστραλούς ήταν 9 και εναντίον των Γάλλων μόνο 6...)
Μην Εχετε όμως καμιά αμφιβολία, ο Παναγιώτης Γιαννάκης την ξέρει πολύ καλά την ομάδα του και παρεμπιπτόντως, μετά το ματς με τη Γαλλία, συμφωνήσαμε σε όλα τα παραπάνω. Δεν τρέφει λοιπόν αυταπάτες και δεν θα μπορούσε να τρέφει με μια ομάδα που είναι καθαρά δικό του δημιούργημα. Το δόγμα του, λοιπόν, είναι «άμυνα και πάλι άμυνα και ξανά άμυνα και φτου κι απ' την αρχή άμυνα»! Ετσι επιβίωσε αυτή η ομάδα πέρυσι, στο δύσκολο πρώτο μέρος του Ευρωμπάσκετ, έτσι δοξάστηκε κατόπιν και έτσι θα πετύχει ό,τι πετύχει φέτος, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιαπωνίας.
ΑπλΩΣ το Σάββατο το απόγευμα στο ματς με τους Γάλλους στη Νάντζινγκ, τα παιδιά έβγαλαν στο παρκέ όλες εκείνες τις επιπτώσεις από την προσπάθεια εγκλιματισμού, την κούραση (έπαιξαν και την παραμονή, ενώ οι Γάλλοι αναπαύονταν...) ή και την αίσθηση υπεροχής που τους δημιούργησε η εντυπωσιακή τους νίκη επί των «τρικολόρ» στην Αθήνα.

Το μΗνυμα λοιπόν ελήφθη. Οπως όμως έχουν ληφθεί κι άλλα μηνύματα, από τα μέτωπα όπου παίζουν οι αντίπαλοί μας στο Παγκόσμιο, αλλά μερικά από αυτά δεν είναι και τόσο ξεκάθαρα. Για παράδειγμα, τι συμβαίνει με την Αργεντινή; Είναι δυνατόν να είναι πράγματι ή του ύψους ή του βάθους; Οι 20 πόντοι με τους οποίους τη νίκησε η Γιουγκοσλαβία ποιο πραγματικό αντίκρισμα έχουν για την ομάδα του Σάκοτα, η οποία υποτίθεται ότι ξεκίνησε χωρίς μεγάλες φιλοδοξίες; Και κάτι ακόμα: πόσο μπορεί να μεταμορφώθηκε η Ισπανία με την επιστροφή του Γκασόλ ή πόσο μπορεί να πονάει η Λιθουανία από την έλλειψη ενός μεγάλου πλέι μέικερ σαν τον Γιασικεβίτσιους;
ΑΣ κλεΙσουμε, όμως, με όσα είδαμε με τα ματάκια μας εδώ στην Κίνα.

Η ΒραζιλΙα, λοιπόν, που ήταν το πρώτο ζητούμενο, έχει ταλέντο και προσωπικότητες, αλλά, πρώτον, προσπαθεί να κρύψει τις αμυντικές της αδυναμίες πίσω από κάποιες άμυνες ζώνης, που ίσως μας δυσκολέψουν, και, δεύτερον, στην επίθεση δεν έχει καθόλου υπομονή, πράγμα που την καθιστά ευάλωτη απέναντι σε μια ομάδα που παίζει τη δική μας άμυνα.
Η ΑυστραλΙα έχει καλούς αθλητές, αλλά (με εξαίρεση τον Μπόγκουτ) στερείται μπασκετικού ταλέντου, η Γερμανία είναι αυτή που ξέραμε από πέρυσι, με τον Νοβίτζκι προς το παρόν λίγο πιασμένο και τα τρία «νομιστεράκια», που παίζουν στη θέση του πλέι μέικερ, να προκαλούν τη γενική ευθυμία. Οι Γάλλοι δείχνουν βελτίωση με την πρόοδο της προετοιμασίας τους, αλλά τα δύσκολα γι' αυτούς θα έλθουν πάλι, όταν, μέσα στο παιχνίδι, θα χρειαστεί να σκεφθούν και να πάρουν αποφάσεις. Οσο για την Κίνα του Καζλάουσκας και του Γιάο Μινγκ, είναι μια άναρχη ομάδα, στην οποία ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει. Μάλιστα, απορώ με τον σούπερ σταρ Γιάο πώς, ενώ τρέχει πάνω κάτω χωρίς να παίρνει σχεδόν ποτέ την μπάλα, δεν έπιασε τους κοντούς της ομάδας του να τους πετάξει μέσα στο ποτάμι. Ετσι, μπας και συνετιστούν λιγάκι οι αθεόφοβοι...