Η μεγάλη ιδέα και ο πρόωρος θάνατός της (Sportday / Γιώργος Μαζιάς)

Πρεμιέρα λοιπόν. Ευχές και λοιπά συναφή ας μείνουν στην άκρη. Βαρεθήκαμε. Τόσα χρόνια μας έμειναν οι ευχές. Για φέτος περιμένουμε καλύτερη μπάλα (πολύ δύσκολο) και οργάνωση. Τα πρώτα δείγματα είναι αρνητικά. Οι νέοι άνθρωποι της Σούπερ Λίγκας έχουν την (απαιτούμενη) πίστωση χρόνου, αλλά δεν είναι στα υπέρ τους ότι στο «καλημέρα» του πρωταθλήματος σε σχέση με πέρυσι δεν εμφανίζεται καμία ουσιαστική αλλαγή.

Οι «παλιοί» άνθρωποι (που απαρτίζουν τη Σούπερ Λίγκα) έδειξαν στις ίδιες τους τις ομάδες την κλασική καθυστέρηση. Τρανό παράδειγμα ο νταμπλούχος Ολυμπιακός. Εκλεισε τις μεταγραφές του από τον Γενάρη και μετά έκλεισε τα φώτα. Εκανε σίριαλ 45 ημερών την απόκτηση του Σέζαρ, ο οποίος ακόμα δεν έχει δικαίωμα να παίξει. Ανανέωσε τον Καστίγιο υπό τη διαρκή απειλή ο Νέρι να υπογράψει σε μεξικανική ομάδα. Εγινε παιχνίδι στα χέρια του Σέλουκ, με αποτέλεσμα μόλις μία μέρα πριν από το φινάλε των μεταγραφών να απαλλαχθεί από τον Τουρέ και να τρέχει για να δηλώσει εγκαίρως τον Μπόρχα. Δεν θέλησε ποτέ να δει το πρόβλημα στα χαφ και δεν είχε ποτέ «σχέδιο Β», αν ο Ζε Ρομπέρτο έλεγε ή του έλεγαν «όχι».

Συνεπώς, δεν ήθελαν παίκτη, αλλά τον «ελ γκαλάκτικο» του καλοκαιριού. Δεν κάλυψε ποτέ (συνειδητά, όπως αποδεικνύεται) το κενό του Τουρέ (θυμάστε εκείνη τη διακοπή συμβολαίου που δεν του έγινε ποτέ;) και δεν έχει ακόμα απαλλαγεί από τους «ανεπιθύμητους» Ντάνι, Λέμενς, Μπαμπαγκίντα.

Συμβόλαια που αν είχε «σπάσει» νωρίτερα, και λεφτά παραπάνω θα είχε (για άλλες μεταγραφικές κινήσεις) και δεν θα είχε βεβαρημένο ρόστερ με «ξένα σώματα». Στη διαδικασία για το πόσα έδωσε σε σχέση με πέρυσι κι αν είναι «συν», «πλην» ή «στα ίσα», δεν μπαίνουμε, αφού και πάλι θα «έχουμε πλήρη άγνοια». Ελάχιστοι, όμως, πιστεύουν ότι όλα βαίνουν καλώς στο μεγάλο λιμάνι.

Ο Ολυμπιακός έχει ομάδα με καρδιά πρωταθλητή και παίκτες αξίας, οι οποίοι στη μέρα τους μπορούν να σαρώσουν Βέρντερ και Μπλάκμπερν. Εχει ομάδα που μπορεί, εύκολα ή δύσκολα, να ξαναπάρει το πρωτάθλημα. Ομως, για την περίφημη πορεία στην Ευρώπη η ομάδα αυτή δεν αρκεί.

Δεν έχει ανέβει εντυπωσιακά σε ποιότητα και, με εξαίρεση το μακρινό πια 1999, δεν έχει πείσει ότι ξέρει πώς να περάσει έστω τη φάση των ομίλων. Κι αν η μεγάλη πορεία στην Ευρώπη είναι η πρόκριση στους «16», τότε αυτή η «μεγάλη ιδέα» έχει πάρει λάθος ερμηνεία στον Πειραιά. Το περσινό «Ρεάλ και Λιόν» στον ίδιο όμιλο έβγαλε από την πρώτη στιγμή εκτός μάχης τον Ολυμπιακό.

Περιορίστηκε και πάλι στα εντός των τειχών. Πήρε το νταμπλ και όλα ξεχάστηκαν. Το ίδιο (με μεγάλη πιθανότητα) μπορεί να γίνει και φέτος. «Ράβε-ξήλωνε», δηλαδή.
Απλώς δεν φαίνεται ότι υπάρχει σκέψη για σωστή οργάνωση, επενδύσεις (με όποιο ρίσκο κρύβει κάθε τέτοια κίνηση) και μεγάλους παίκτες που θα κάνουν ανταγωνιστικό τον Ολυμπιακό στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Το οποιο πρέπει να είναι ο πραγματικός στόχος. Και θα λέμε πάλι για το «παραλίγο», για την μπάλα που δεν έκανε τα χατίρια και το πόσο κοντά έφτασε ο Θρύλος στη διάκριση, αλλά έχασε ένα ακόμα ματς στο 89'. Στο οποίο ο κόσμος θα έχει αφήσει άφωνη την Ευρώπη, αλλά η ομάδα θα απολέσει στις λεπτομέρειες (μικρές ή μεγάλες δεν έχει σημασία) την πρόκριση. Θα παραμείνει στάσιμος προς απογοήτευση του κόσμου του. Φίλαθλοι που αναμένουν να δουν πολλά, αλλά σήμερα θα δουν τον «παλιό» Ολυμπιακό (με Ζεβλάκοφ και Ντομί) κόντρα στην Ξάνθη.

Κι αν το Καραϊσκάκη μπορεί μόνο του να κερδίσει κάθε αντίπαλο, η ουσία δεν αλλάζει. Η αγωνιστική οργάνωση και το πλάνο πάλι κάπου στράβωσαν. Δεν είναι ο Σαλπιγγίδης που δεν αποκτήθηκε και κατέληξε στον Παναθηναϊκό. Δεν είναι ο Λαγός που πήγε στην ΑΕΚ ή ο κάθε καλός Ελληνας που δεν έγινε καν προσπάθεια να αποκτηθεί.

Είναι η προσδοκία που δημιουργείται κάθε Μάιο για την υπέρβαση και πεθαίνει, μέσα στην αλαζονεία που τη γέννησε, στα μέσα Οκτωβρίου. Κι αν έχει χτιστεί το «νέο Καραϊσκάκη», κι αν ο Ολυμπιακός έχει ξεφύγει σε θέματα μάρκετινγκ, εσόδων, πέρυσι πήρε τον τίτλο από τον Γενάρη και «πετάει» στα φιλικά, κανείς δεν πείθεται. Κανείς από αυτούς που βλέπουν πέρα από τα στενά ελληνικά σύνορα.

Οταν δεν έχεις τίποτε άλλο να κερδίσεις στην Ελλάδα, όταν μιλάς για τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και προκηρύσσεις όνειρα για την ομάδα «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», τότε είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις τα λόγια σου με πράξεις. Πάντα όμως ισχύει το «ό,τι δίνεις, παίρνεις».

Δεν δίνεις, δεν παίρνεις. Ετσι απλά. Ναι, αλλά σήμερα ο Ολυμπιακός θα νικήσει την Ξάνθη με μεγάλο σκορ, θα ξαναγίνει ομαδάρα και όλοι εμείς θα πρέπει να φάμε τα χειρόγραφά μας...