Σλάλομ ανάμεσα σε σκοπέλους (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

To μήνυμα της πρεμιέρας του Μουντομπάσκετ ήταν –για την Εθνική μας και όχι μόνο– σαφέστατο και ηχηρό. Οι φανέλες δεν μπορούν να νικήσουν κανέναν αντίπαλο. Ειδικά στο ξεκίνημα, όταν οι ταπεινοί της διοργάνωσης οιστρηλατούνται από φούρια και ενθουσιασμό, οι εκπλήξεις καραδοκούν πίσω από κάθε γωνία, κάτω από κάθε πέτρα. Στα φιλικά παιχνίδια οι Σέρβοι έδειχναν πανίσχυροι, ικανοί να μετατρέψουν τη φιλοδοξία τους σε κηροζίνη και να νικήσουν οποιονδήποτε, οπουδήποτε. Τη Νιγηρία την έβλεπαν σαν μύγα. Αλλά η μύγα έφαγε το θηρίο και τα χάχανα των ουδετέρων δόνησαν την ατμόσφαιρα.

Το ίδιο πήγε να πάθει και η Εθνική. Μπήκε στο παιχνίδι με το Κατάρ βαριεστημένη, κακόκεφη και βέβαιη για την άνευ όρων παράδοση του αντιπάλου. Αλλά οι Αραβες δεν ήρθαν στην Ιαπωνία για να κάνουν υποκλίσεις. Μόλις κατάλαβαν ότι ο αντίπαλος ήταν μπόσικος, πάτησαν το γκάζι και απέκτησαν ένα χάντικαπ 16 πόντων, εγείροντας φιλοδοξίες.
Ωστόσο, το πετρέλαιο σώθηκε νωρίς. Μέσα στην απειρία τους, οι παίκτες του Κατάρ ξόδεψαν γρήγορα όλη τους την ενέργεια και έμειναν ξυπόλυτοι στ' αγκάθια όταν η ελληνική ομάδα άναψε τις μηχανές. Μετά τα πρώτα 13 λεπτά του αγώνα ήταν σαν να έπαιζαν άνδρες κόντρα σε παιδιά. Οκτώ κόντρα σε πέντε. Ούτε στη σέντρα δεν έφταναν οι φουκαράδες.
Τα 35 λάθη του Κατάρ θυμίζουν Βαρκελώνη 1992, όταν οι «εξωγήινοι» μπασκετμπολίστες της ορίτζιναλ ομάδας ονείρου έσπερναν τον πανικό στον αντίπαλο και τον έκαναν να χάνει τον ορίζοντα από το βλέμμα του. Εάν δεν έδειχνε η Εθνική μας βιασύνη, λόγω της διάθεσης να τελειώσει το παιχνίδι μια ώρα αρχύτερα, θα νικούσε με 40 πόντους. Tα άστοχα σουτ τριών πόντων τής έβαζαν φρένο όταν υπήρχαν πιο απλές λύσεις.

Τα άλλα δύο αποτελέσματα του ομίλου εκπλήσσουν μόνο όσους δεν παρακολούθησαν τους αγώνες. Η Βραζιλία διαθέτει ταλέντο, αλλά ώρες ώρες θυμίζει ξαχαρβαλωμένη διαδήλωση, ενώ μοιάζει να υστερεί σε προσωπικότητα (και σε αμυντική επίδοση). Οι Αυστραλοί, πάλι, έχουν ομάδα καλά οργανωμένη και ισορροπημένη, από αυτές που γίνονται κάθε μέρα και καλύτερες.

Εξαιρετικές εντυπώσεις άφησαν οι Τούρκοι. Μου τα 'λεγαν οι Ιταλοί συνάδελφοι στο αεροπλάνο και δεν τους πίστευα. Ο Τάνιεβιτς ξεφορτώθηκε τους εγωίσταρους αστέρες προηγούμενων διοργανώσεων κι έφτιαξε ένα σύνολο νεανικό, γρήγορο, πειθαρχημένο και σοβαρό. Θυμίζει Ελλάδα η καινούργια εθνική Τουρκίας, μολονότι της λείπει η πείρα. Οι περισσότεροι παίκτες της είναι άβγαλτοι στο διεθνές στερέωμα και αναπληρωματικοί στους συλλόγους στους οποίους ανήκουν. Και φαίνονται προϊόντα συμβατικής τεχνολογίας, εκτός του ξεχωριστού Ιλιάσοβα.

Και η Λιθουανία, με την οποία παίζει σήμερα η ελληνική ομάδα; Θα πάει ψηλά μόνο αν φέρει άρον άρον τον Γιασικεβίτσιους από την Αμερική! Η μπάλα φτάνει με δυσκολία τόσο στον ζεστό Ματσιγιάουσκας όσο και στο εξαιρετικό κουαρτέτο των ψηλών (Σονγκάιλα, Γιαβτόκας, οι δύο Λαβρίνοβιτς). Η τελευταία της επίθεση, στην οποία το κρίσιμο σουτ ανέλαβε ο άποντος Γκούστας, ήταν για γέλια. Με δεδομένο το πρόβλημα στο κουμάντο, οι Λιθουανοί αποδείχθηκαν χθες δύσκαμπτοι απέναντι σε μια προσηλωμένη και αθλητική άμυνα. Δεν έπεισαν κανέναν.

Αλλά μήπως έπεισαν κανέναν οι Αργεντινοί απέναντι στη χωρίς Πάρκερ Γαλλία; Μήπως έπεισαν κανέναν οι Αμερικανοί κόντρα στο Πουέρτο Ρίκο; Με εξαίρεση την Ισπανία, καμία από τις «μεγάλες» ομάδες δεν μοιάζει ιδιαίτερα φορμαρισμένη ή έτοιμη. Παρά τις δυσκολίες της πρεμιέρας και παρά την ανακατωσούρα που προκλήθηκε στον όμιλο, ο δρόμος παραμένει ορθάνοιχτος για την Εθνική μας.