Στη Βιεννη πριν από δύο εβδομάδες, συζητώντας με τον Κώστα Κατσουράνη (μετά το Αούστρια - Μπενφίκα) για τα ραντεβού της ΑΕΚ με τη Χαρτς, είχα προβλέψει... χτικιό με χάπι εντ. «Α λα Γκρασχόπερ», προ τριετίας. Ο Κώστας χαμογέλασε, θυμήθηκε το στρες εκείνης της βραδιάς στη Λεωφόρο (με τον κολλητό του, «τον "Λύμπε", που είχε χάσει το πέναλτι και τρέχαμε πανικόβλητοι μέχρι το τέλος»), θυμήθηκε και τα μετά (τους λαγούς με τα πετραχήλια που έταζε, εφόσον έμπαιναν στον όμιλο, ο Πέτρος Στάθης «κι ύστερα δεν πλήρωνε, όχι μπόνους, ούτε τα συμβόλαια»), ώσπου κατέληξε: «Αν είναι να περάσει, ας περάσει και με χτικιό, να περάσει όμως».
Κάπως ετσι πήγε, πράγματι. Οχι ακριβώς «α λα Γκρασχόπερ» μέχρι το φινάλε, αλλά και χτικιό είχε (τόσο στο πρώτο παιγνίδι όσο και στο δεύτερο) και χάπι εντ είχε (τόσο στο πρώτο παιγνίδι όσο και στο δεύτερο). Η αλήθεια είναι ότι, λίγο έως καθόλου, απασχολεί. Ο αυγουστιάτικος προκριματικός είναι η κατ' εξοχήν υπόθεση στην οποία ο τρόπος, το στυλ, αν θέλετε το ωραίο, έχει την (άπειρο)ελάχιστη σημασία. Μπροστά στο αποτέλεσμα. Και στο after-effect του αποτελέσματος. Εδώ, το after-effect είναι ότι η ΑΕΚ, μονάχα δύο χρόνια από τότε που αντίκριζε τα πρόθυρα της Δ' Εθνικής, τώρα μπαίνει στην περίοδο ως εταίρος του Τσάμπιονς Λιγκ και με 20.000 διαρκείας!
Το σημαντικό: εταίρος του Τσάμπιονς Λιγκ δίχως να υποθηκεύσει το μέλλον της, όπως την προηγούμενη φορά με την... dream team. Το επίσης σημαντικό: 20.000 διαρκείας δίχως «μεταγραφές αεροδρομίου». Οχι διότι «δεν έχει» (λεφτά), πράγμα αστείο εάν είναι κανείς στοιχειωδώς ενημερωμένος για την οικονομική δυνατότητα του σχήματος των κύριων μετόχων, αλλά επειδή αυτή είναι η (αθλητική και εμπορική) φιλοσοφία. Και, ως εκ τούτης, οι επιλογές. Μην ξεχάσω: τα 20.000 διαρκείας δίνουν μια κάποια απάντηση στο γιατί στην αφετηρία του 2004 η ΑΕΚ, κατά τις επικρίσεις της εποχής, «μεγαλοπιάστηκε» με το ΟΑΚΑ (αντί να βολευτεί στην καμαρούλα της Ριζούπολης) και γιατί, εν συνεχεία, πάλι κατά τις επικρίσεις, η ΑΕΚ δεν ήθελε να αρκεστεί σε (σχέδιο για δικό της) «γηπεδάκι» χωρητικότητας π.χ. 25.000 θεατών.
Η ρεβάνς με τους Σκωτσέζους, χθες, ήταν αυτονόητα πιο δύσκολη από το πρώτο ματς στο Εδιμβούργο. Διότι η «Ένωση», στην Αθήνα πια, προτού καν λακτισθεί η πρώτη μπάλα, είχε χάσει το πλεονέκτημα (που μέτρησε καταλυτικά στην εικόνα του αγώνα εκεί) του απόλυτου αιφνιδιασμού. Επιπλέον, η δευτεραθλήτρια Σκωτίας ήρθε στην Ελλάδα με εξτρά καύσιμο τον θυμό για το γεγονός ότι, μετά το 1-2 του «Μάρεϊφιλντ», τους περάσαμε λίγο-πολύ για καφενείο. Το 'κανε κι ο Αγιαξ μετά την Κοπεγχάγη κι έζησε το χθεσινοβραδινό δράμα στο Αμστερνταμ. Το είχε ζήσει και η Κοπεγχάγη παλαιότερα, επί Μπάκε, εναντίον της Γκόριτσα. Οσο για τη ζέστη, οι ίδιες κουβέντες θυμάμαι ότι κυκλοφορούσαν και το '99 (ότι θα έλιωναν οι Σουηδοί της ΑΪΚ Σόλνα), αλλά, όπως αποδεικνύεται, μυαλό δεν βάζουμε. Οτι δεν το πληρώνουμε πάντοτε, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να βάλουμε (μυαλό) ποτέ!
Ανεξάρτητα απο χθες: είσαι 27 ετών στα 28, με πηγμένο μυαλό υποτίθεται, δεν είσαι 18. Είσαι επαγγελματίας και μάλιστα ζεις από την αρτιμέλειά σου, δεν είσαι ρέμπελος. Έχεις χρήματα, όσο να 'ναι δεν είσαι φτωχαδάκι. Είσαι οικογενειάρχης με γυναίκα και παιδιά, δεν είσαι εσύ και το σαρκίο σου. Και οδηγείς αυτοκίνητο-σπιρτόκουτο στην Αττική οδό. Εννοείται «δόξα τω Θεώ» (που ήταν μόνον αυτό) και «περαστικά» (γρήγορα). Αλλά, amico mio, λυπάμαι, όλα αυτά δείχνουν ότι δεν είσαι ούτε σοβαρός επαγγελματίας ούτε υπεύθυνος σύζυγος και πατέρας. Ευτυχώς, υπάρχει και η επόμενη ευκαιρία.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
