Για το μετάλλιο του Νίκου Ζήση (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ο Σπανούλης δεν ήθελε μια απλή νίκη στον αγώνα της Εθνικής με την Τουρκία. Ηθελε να βάλει και τη σφραγίδα του, για να πάρει την μπάλα του αγώνα, να την υπογράψει και να τη χαρίσει στον αδελφικό του φίλο, τον Νίκο Ζήση. «Ο καημένος, μοιάζει σαν τον Ρόκι Μπαλμπόα έπειτα από πυγμαχικό αγώνα», μου έλεγε λίγο πριν από το τζάμπολ ο Κακιούζης. Αποφεύχθηκαν, τα χειρότερα. Εάν είχε πειραχθεί ο εγκέφαλος ή έστω το μάτι του, το Μουντομπάσκετ θα είχε μετατραπεί σε εφιάλτη...

Οταν το χθεσινό ντέρμπι (σχεδόν ντέρμπι) έφτασε στο τελευταίο του πεντάλεπτο, ο Σπανούλης μετρούσε ενάμισι ματς άσφαιρος. Κόντρα στη Βραζιλία, προχθές, δεν κράτησε ούτε πόντο. Απέναντι στους Τούρκους, έβαλε 2 βολές στη γ' περίοδο και άλλο ουδέν μέχρι το 35ο λεπτό. Ταυτόχρονα, αισθανόταν κατάκοπος από την αϋπνία, σχεδόν εξαντλημένος σωματικά και ψυχολογικά, με το δωμάτιο του ξενοδοχείου άδειο και με την ψυχή μαύρη.

Αλλος στη θέση του θα ζητούσε αλλαγή. Μα αυτό το φοβερό παιδί από τη Λάρισα δεν πτοείται με τίποτα. Ακριβώς πέντε λεπτά πριν από το τέλος (και αφού προηγουμένως ο Γιαννάκης τού ζήτησε να μην παρασυρθεί σε τρέλες και κάνει ζημιά στην ομάδα), ο Σπανούλης αποφάσισε ότι έφτασε η ώρα του. Οι Τούρκοι ανέπνεαν στον σβέρκο των διεθνών μας (60-58), είχαν και την μπάλα, οπότε ο αγώνας κρεμόταν από μία κλωστή.

«Ως εδώ και μη παρέκει», είπε μέσα του ο Βασιλάκης. Σημάδεψε τον ατυχή Αρσλάν, χίμηξε καταπάνω του, του έκλεψε την μπάλα στη σέντρα και πέτυχε το πρώτο του καλάθι, ολομόναχος πια, στον αιφνιδιασμό. Η Τουρκία δεν ξαναπροηγήθηκε. Οταν πήρε πάλι θάρρος και ισοφάρισε σε 69-69 δύο λεπτά πριν από το φινάλε, ο Σπανούλης ένιωθε πια ζεστός και βέβαιος για τον ρόλο του. Ηταν δική του αποστολή να οδηγήσει την Εθνική στην απέναντι όχθη.

Το σουτ τριών πόντων από την αριστερή γωνία έδωσε στην ελληνική ομάδα πολύτιμο προβάδισμα, πανικόβαλε τους Τούρκους, ουσιαστικά τελείωσε το παιχνίδι. Η ομάδα με τα κόκκινα δεν πέτυχε ούτε πόντο στο δίλεπτο που ακολούθησε. Ο Σπανούλης κέρδισε 4 βολές, τις έβαλε όλες! Κι όταν όλα τελείωσαν, πήρε την ελληνική σημαία και έσπευσε στο δωμάτιο του ακριβού του φίλου: «Αυτή η νίκη είναι για σένα, αδελφέ».

Ο δρόμος για τα ημιτελικά είναι ορθάνοιχτος. Ο Ζήσης μπορεί να αργήσει να ξαναγυρίσει στα γήπεδα, μπορεί να μείνει ένα χρόνο μακριά από την Εθνική (μέχρι το Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας το 2007), αλλά το παγκόσμιο μετάλλιο δεν είναι σε θέση να του το στερήσει κανείς. Η δική του καρδιά χτυπάει μέσα από την καρδιά της ομάδας και η καρδιά της ομάδας είναι τόσο ζεστή, ώστε δεν πρόκειται να συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο από μια θέση στο βάθρο.