Τις τελευταίες μέρες το γύρισα στο μπάσκετ. Πάντα μού άρεσε αυτό το άθλημα, διότι οι σωματικές επαφές είναι πραγματικές και όχι στιγμιαίες. Οι περισσότεροι αθλητές, εξάλλου, που ασχολούνται με το άθλημα είναι κούκλοι, και αυτός είναι ένας λόγος να μην το βαριέσαι ποτέ και να μη σε πολυενδιαφέρει το θέαμα.
Ετσι κι αλλιώς, το θέαμα είναι σχετικό. Σε άλλους αρέσουν τα γρήγορα, εμένα μου αρέσουν τα καρφώματα. Πορώθηκα, λοιπόν, βλέποντας το παιχνίδι της Εθνικής μας με την Αυστραλία. Με συγκλόνισε το φινάλε με τα δύο τρίποντα στη σειρά, του Φώτση και του Ζήση. Για να είμαι ειλικρινής, δεν καταλαβαίνω πολλά από το άθλημα, αλλά ύστερα από κάθε ματς φροντίζω να διαβάζω Βασίλη Σκουντή, που οι αναλύσεις του είναι εξαιρετικές, και έτσι επιμορφώνομαι.
Ετσι, ξέρω τα πάντα για κάθε παιχνίδι της Εθνικής μας, για τον Μάθιου ΜακΚόναχι, τον Χάρβεϊ Καϊτέλ, τον Μιλ Πάξτον και τον Τζον Μπον Τζόβι, για το Υποβρύχιο U-571, τη Χίλαρι Σουάνκ και τον Κλιντ Ιστγουντ, τον Ρόκι, τον Νονό, τη Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή και το θρυλικό Million dollar baby.
Εχω, βέβαια, μια απορία: Αφού ο Σκουντής μιλάει και γράφει περισσότερο για σινεμά και λιγότερο για μπάσκετ, τότε γιατί δεν σχολιάζει τους αγώνες της Εθνικής μας ο Μπακογιαννόπουλος; Μάλλον επειδή μιλάει αργά και δεν θα προλαβαίνει τις φάσεις. Αλλη λογική εξήγηση δεν μπορώ να βρω.
Το γιατί όμως κερδίσαμε τους Αυστραλούς ή, καλύτερα, πώς τους πιάσαμε στον ύπνο, στα τελευταία κρίσιμα δευτερόλεπτα του παιχνιδιού, δεν το πληροφορήθηκα από τον μεγάλο Σκουντή, αλλά από το ξανθό αγόρι με το μαλλί α λα Λέμενς, τον Παντελή Διαμαντόπουλο.
Στο χθεσινό «ΦΩΣ», στη στήλη του «Κόκκινες ασίστ», διηγείται μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, που δεν είναι σενάριο κάποιας ταινίας, και εξηγεί με τον πιο απλό τρόπο πόσο δύσκολο ήταν να μας κερδίσει αυτός ο απίθανος τύπος, ο Μπράιαν Γκούριαν, που κοουτσάρει τα «καγκουρό». Διαβάστε την και θα καταλάβετε:
«Ξεκίνημα με τρομερή ιστορία. Που σίγουρα θα σας αρέσει, γιατί έχει την πλάκα της. Τον έχετε δει τον Αυστραλό προπονητή. Αυτόν που για εμάς ντύθηκε Αγιος Βασίλης και μας έκανε δύο δώρα. Το πρώτο, δεν έκανε φάουλ και έβαλε το τρίποντο ο Φώτσης. Το δεύτερο, δεν πήρε χαμπάρι την αλλαγή του Γιαννάκη, που έβαλε 5άρι τον Φώτση, κόντυνε το σχήμα, και αυτός άφησε τον Μπόγκατ μέσα, να μην μπορεί να κυνηγήσει τον Αντώνη. Ε, ο τύπος, ο Μπράιαν Γκούριαν, είναι τρομερός. Εχει κάνει και κάτι που αφήνει ξερούς όσους το βλέπουν. Κάποτε ταξίδευε με την Αυστραλία για παιχνίδι. Στο αεροπλάνο έβαλε τον φορητό υπολογιστή του στα ντουλάπια από πάνω από τα καθίσματα. Φεύγοντας μετά την προσγείωση, τον ξέχασε και τον έχασε. Τρελάθηκε, μια και υπήρχαν πολύτιμα αρχεία στο κομπιούτερ. Από τότε ξέρετε τι κάνει ο Γκούριαν; Για να δείτε από ποιoν κοντέψαμε να χάσουμε… Κάθε φορά που μπαίνει σε αεροπλάνο, βάζει τον υπολογιστή από πάνω στα ντουλάπια, αλλά μαζί τοποθετεί και το ένα του παπούτσι! Ετσι, όταν σηκώνεται για να φύγει, βλέπει ότι φοράει μόνο ένα παπούτσι, ανοίγει το ντουλάπι να πάρει και το άλλο και μοιραία θυμάται πάντα το κομπιούτερ του. Πού να σκεφτεί αυτός να κάνει φάουλ…».
Εμένα όμως μου αρέσουν, φίλε αναγνώστη, οι άλλες ιστορίες. Αυτές που έχουν ίντριγκες και έρωτες ανεκπλήρωτους που φτάνουν μέχρι την τρέλα. Μία από αυτές είναι αυτή που διάβασα πριν από λίγες μέρες στο σάιτ του SuperΣΠΟΡ FM, με πρωταγωνιστές τον προπονητή του ΠΑΟΚ Ιλιε Ντουμιτρέσκου και τον Σαλπιγγίδη.
Ο τίτλος στην ιστοσελίδα με άφησε άφωνο: «Αγαπώ τον “Σάλπι” - θέλω τον Λάζαρο». Τον κατατάσσω ως τον πιο γκέι τίτλο που έχω διαβάσει ποτέ, μετά φυσικά από εκείνον που αναφερόταν στον Ντέιβιντ Μπέκαμ και έλεγε: «Πονάω γιατί είμαι ο διαφορετικός», δημοσιευμένος και αυτός στο ίδιο σάιτ πριν από λίγο καιρό.
Βέβαια, ο καλός μου ο Ντέιβιντ εξηγούσε στο κείμενο που ακολουθούσε ότι πονάει η μέση του, επειδή πλαγιάζει όταν σουτάρει τα φάουλ και γενικότερα παίρνει μια κλίση το κορμί του διαφορετική από των άλλων παικτών. Αλλά πάλι εγώ θεώρησα ότι η διευκρίνιση ήταν…φερετζές και κράτησα το υπονοούμενο για μια λύση ανάγκης, όταν με το καλό ο δρόμος με φέρει προς Αγγλία μεριά.
Καλά ο Μπέκαμ, ο Ντουμιτρέσκου όμως τι ήθελε να πει; Πώς διχάστηκε έτσι το συναίσθημά του; Διαβάζω με αγωνία τη δήλωσή του:
«Αγαπώ αυτό το παιδί. Μου αρέσει ο χαρακτήρας του, είναι 100% επαγγελματίας. Δεν σταματάει ποτέ να δουλεύει, ήταν ένα πρότυπο στην ομάδα. Ηταν μια μεγάλη απώλεια για μας. Αλλά μίλησα με τον Δημήτρη πριν φύγει και μου είπε ότι δεν αισθανόταν καλά ούτε άνετα και δεν μπορούσε να κοιτάξει δεξιά και αριστερά στα αποδυτήρια, ήθελε να φύγει».
Ανάγνωσα το απόσπασμα, φαντάστηκα τον Ντουμιτρέσκου όπως τον βλέπετε στο σκίτσο. Γαμπρό, έτοιμο να ζητήσει το χέρι του «Σάλπι», προσφέροντας λουλούδια, αφού από χρήματα ζοριζόμαστε αυτή την εποχή. Πάντως, ότι ο Σαλπιγγίδης ήταν πρότυπο το καταλάβαμε πολύ καλά, Ιλιε, αφού με το που την έκανε, οι περισσότεροι συμπαίκτες του θέλησαν να τον ακολουθήσουν. Οσο για το ότι δεν αισθανόταν καλά, θέλω να ξέρω ποιος στη θέση του θα ήταν μια χαρά, όταν θα ήξερε ότι τον περιμένουν 2 εκατομμύρια ευρώ. Με τον Λάζαρο τον Χριστοδουλόπουλο, όμως, τι τρέχει; Διαβάζω μπας και μάθω:
«Εύχομαι στον Λάζαρο να έχει προτάσεις από όλες τις μεγάλες ομάδες της Ευρώπης. Ομως το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να έρθει και να προπονηθεί με τον ΠΑΟΚ. Εχασε 4 εβδομάδες».
Για να μετράει τις μέρες ο Ιλιε, σημαίνει ότι είναι καψούρης. Αυτό λέει εμένα η πείρα μου. Αλλο είναι όμως που δεν καταλαβαίνω. Με τόσους περιζήτητους και ακριβούς παίκτες ο ΠΑΟΚ πώς και δεν κατέκτησε τα πάντα στην περσινή περίοδο; Ο Σαλπιγγίδης κοντά στα 2 εκατομμύρια, 460.000 ο Καρυπίδης, 1.000.000 ο Χριστοδουλόπουλος. Δεν τολμώ να ρωτήσω για άλλους!
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ο ΠΑΟΚ μού θυμίζει κάτι αυτοκίνητα μικρού κυβισμού που όταν τα πας για το πρώτο σέρβις διαπιστώνεις ότι, αν προσθέσεις την τιμή των ανταλλακτικών, αυτή υπερβαίνει το συνολικό κόστος του αυτοκινήτου.
Αυτό ούτε ο Σκουντής θα μπορούσε να μου το εξηγήσει…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
