Δυσκολότερος αντίπαλος, η έπαρση (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Κάθε χρόνο την ημέρα της κλήρωσης του Τσάμπιονς Λιγκ ακούω τα ίδια και τα ίδια πράγματα. Οτι οι εκπρόσωποι της Ελλάδας για να προκριθούν είναι προτιμότερο να βρίσκονται σε ένα ισορροπημένο γκρουπ. Οτι από το δεύτερο γκρουπ είναι προτιμότερες οι ομάδες από την Ολλανδία, τη Σκωτία και την Πορτογαλία. Οτι από το τέταρτο γκρουπ πρέπει να πέσει κάποια ομάδα από τη Σκανδιναβία ή από τα Βαλκάνια. Οτι πολύ σημαντικό είναι το πρόγραμμα, διότι είναι προτιμότερο να έχεις εντός έδρας στον δεύτερο γύρο το «θηρίο» του ομίλου. Τα λέμε όλα αυτά και ξεχνάμε με τι ομάδες παρουσιάζονται συνήθως οι δικοί μας εκπρόσωποι.

Ολες αυτές οι εκτιμήσεις, που γίνονται συνήθως λίγο πριν από την κλήρωση, δεν είναι άστοχες, είναι απλώς πολύ καλοκαιρινές. Γίνονται με βάση τον θόρυβο που έχει προηγηθεί το καλοκαίρι, μετά τη μεταγραφική περίοδο. Θυμάμαι ότι το καλοκαίρι του 1999, όταν ο Ολυμπιακός κληρώθηκε με τη Ρεάλ Μαδρίτης, την Πόρτο και τη Μόλντε, υπήρξε τέτοια σιγουριά για την πρόκριση, που όλοι σκέφτονταν τον αντίπαλο στη φάση των «16»: η ευφορία πήγαζε από τον ερχομό του Ζιοβάνι και του Ζάχοβιτς και κανείς δεν έβλεπε ότι με τη φυγή του Γεωργάτου η ομάδα είχε μείνει χωρίς αριστερό μπακ, έχοντας έτσι κι αλλιώς άμυνα-σουρωτήρι. Μετά ήρθαν τα πέντε γκολ στα δύο πρώτα ματς (με Ρεάλ στο ΟΑΚΑ και Πόρτο στο «Ντας Αντας») και ξύπνησαν όλοι απότομα. Υπάρχουν φυσικά και χειρότερα. Τη Χέρενφεν και τη Μακάμπι ο Ολυμπιακός έπρεπε, με βάση τους υπολογισμούς έπειτα από την κλήρωση, να τις νικήσει εύκολα μέσα-έξω. Δεν είναι μόνο ότι δεν έχουμε σωστή εικόνα των δυνατοτήτων των ελληνικών ομάδων, είναι ότι δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε καλοκαιριάτικα τι είδους ομάδες έχουν οι αντίπαλοι. Η Ρόζενμποργκ περιγραφόταν σε κατάσταση παρακμής και η Λιόν του Ουγέ, του καταστροφέα του ποδοσφαίρου, δεν θα 'πρεπε να είχε καμία σχέση με την καταπληκτική ομάδα του Λε Γκουέν –αυτό κυκλοφορούσε ως εκτίμηση μόλις πέρυσι.

Επιπόλαια

Ολα αυτά δεν ισχύουν μόνο για τον Ολυμπιακό: ισχύουν γενικότερα. Και δεν είναι μόνο συνήθεις επιπόλαιες δημοσιογραφικές εκτιμήσεις –γίνονται και από παίκτες, προπονητές, προέδρους. Θυμίζω ότι λίγα χρόνια πριν, όταν η ΑΕΚ κληρώθηκε με τη Μονακό, την Αϊντχόφεν και τη Λα Κορούνια, ο συνήθως εγκρατής Κώστας Κατσουράνης είπε ότι «η κλήρωση δημιουργεί υποχρέωση πρόκρισης». Ξαναδιαβάστε τα ονόματα των ομάδων και πείτε μου αν αυτή η εκτίμηση είχε λογική.

Ολυμπιακός

Ο Ολυμπιακός βρέθηκε στον ίδιο όμιλο με τη Βαλένθια, τη Ρόμα και Σαχτάρ. Και οι τρεις είναι δυνατές ομάδες, που ξοδεύουν πιο πολλά από τους πρωταθλητές. Για τις τρεις ομάδες δεν μπορεί να γίνει κάποια σοβαρή εκτίμηση: η Βαλένθια και η Ρόμα δεν έχουν δώσει επίσημα ματς και η Σαχτάρ είναι άγνωστο μέγεθος. Κάθε εκτίμηση για τη δυναμικότητα αυτών των ομάδων δεν μπορεί παρά να βασίζεται σε εικασίες.

ΑΕΚ

Η ΑΕΚ θα αναμετρηθεί με τη Μίλαν, που δεν αντικατέστησε ακόμα τον Σεβτσένκο, αλλά απέκλεισε χωρίς κόπο τον Ερυθρό Αστέρα. Εχει ακόμη στον όμιλό της τη σφιχτή Λιλ και την έμπειρη Αντερλεχτ. Δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι οι άνθρωποι αυτών των ομάδων πονοκεφαλιάζουν επειδή θα παίξουν με την ΑΕΚ. Ακουγα χθες τις εκτιμήσεις του Φερέρ. Προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι η κλήρωση είναι εύκολη και ο άνθρωπος παιδευόταν να τους δώσει να καταλάβουν ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε περιθώρια να κάνουμε τέτοιους χαρακτηρισμούς. Πού να του εξηγήσεις του Ισπανού ότι στην Ελλάδα η έπαρση είναι η αγαπημένη μας συνήθεια…

Ρεαλισμός

Ας είμαστε ρεαλιστές: το θέμα δεν είναι οι αντίπαλοι και η δυναμικότητά τους, αλλά η κατάσταση των δικών μας ομάδων. Ο Ολυμπιακός δεν έχει νίκη εκτός Ελλάδας στην ιστορία των δέκα συμμετοχών του στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η ΑΕΚ δεν έχει νίκη (!) στην παρουσία της στη διοργάνωση, μολονότι έχει παίξει 18 ματς –σαν να λέμε σε έναν ολόκληρο γύρο πρωταθλήματος! Και οι δύο ομάδες, για να μπορέσουν να προκριθούν, πρέπει όχι απλώς να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, αλλά να κάνουν γρήγορα βήματα μπροστά. Οι αντίπαλοι, εν προκειμένω, ελάχιστη σημασία έχουν. Το πρόβλημα είναι οι δικοί μας εκπρόσωποι, η σχεδόν ανύπαρκτη ιστορία τους στο Τσάμπιονς Λιγκ και η συζητήσιμη δυναμική τους. Διότι άλλο είναι η δυναμική και άλλο η φιλοδοξία –μην τις μπερδεύουμε.

Φόβος

Ποιος ευρωπαϊκός σύλλογος που συμμετέχει στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν θα διάλεγε ως αντίπαλο κάποιο σύλλογο που δεν έχει νίκη μακριά από το γήπεδό του στη διοργάνωση; Και άντε, ας πούμε ότι δεν θα τον διάλεγε κανείς τον Ολυμπιακό. Πιστεύει κανείς ότι το μαύρο σερί των αποκλεισμών του δημιουργεί τρόμο στη Βαλένθια ή στη Ρώμη; Ή μήπως υπάρχει κάποιος που είδε την ΑΕΚ να παίζει με τη Χαρτς και τρόμαξε; Τι να φοβηθεί δηλαδή; Την επίθεσή της, που για να βάλει γκολ στους Σκωτσέζους έπρεπε αυτοί να μείνουν με δέκα παίκτες στο πρώτο ματς και εννέα στο δεύτερο;

Λεπτομέρειες

Δεν λέω ότι είναι του πεταματού οι ομάδες μας –ποτέ δεν το πίστεψα. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι οι αντίπαλοι έχουν μικρή σημασία αν δεν υπάρξει πολλή, μα πάρα πολλή προσοχή από τους δικούς μας σε ό,τι αφορά τις –ουκ ολίγες– λεπτομέρειες. Κυρίως, δεν υπάρχει ελπίδα διάκρισης όταν υπάρχει έπαρση: όταν ακούτε Ελληνες παράγοντες να μιλάνε για τελικούς στο ΟΑΚΑ κι εύκολους αντιπάλους στους ομίλους, φορέστε μαύρες πλερέζες. Δυστυχώς, ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ δεν μπορούν να μιλάνε για «καλή κλήρωση» –αυτό που οφείλουν να κάνουν είναι να βελτιωθούν θεαματικά. Η βελτίωση του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ έχει μεγαλύτερη σημασία από το όνομα των αντιπάλων.

Δοκιμασία

Το φετινό Τσάμπιονς Λιγκ είναι μια δοκιμασία για τη διοίκηση του Ολυμπιακού (κυρίως), αλλά και της ΑΕΚ. Οχι για να αποδείξουν ότι οι ομάδες τους είναι έτοιμες για διάκριση, αλλά για να αποδείξουν ότι ωρίμασαν.

Κατάπτυστη άνοδος

Πώς ανεβαίνει κατηγορία μια ομάδα; Σε μια νορμάλ χώρα, μια ομάδα για να προβιβαστεί πρέπει να κερδίσει το πρωτάθλημα στην κατηγορία που αγωνίζεται ή να τερματίσει στις θέσεις που από την προκήρυξη του πρωταθλήματος εξασφαλίζουν άνοδο. Αυτά σε μια νορμάλ χώρα. Διότι στην Ελλάδα ισχύουν, ως συνήθως, άλλα. Την άνοδο μπορεί να την πάρει οποιαδήποτε ομάδα, φτάνει να το αποφασίσει η ΕΠΟ! Τι να τους κάνεις τους βαθμούς και τις νίκες άμα έχεις μαζί σου τους Κατάπτυστους!

Δεν κάνω πλάκα. Πριν από λίγες μέρες σάς είχα γράψει την ιστορία της Βάρδας και της Ζακύνθου, δύο ομάδων που συνέχιζαν να προπονούνται ολόκληρο το καλοκαίρι χωρίς να ξέρουν σε ποια κατηγορία ανήκουν, διότι η καταπληκτική αθλητική Δικαιοσύνη του Κατάπτυστου εδώ και οκτώ μήνες δεν μπορούσε να βγάλει μια απόφαση για το ποιος έχει δίκιο, έπειτα από μια ένσταση που είχε γίνει. Η δικαστική διαμάχη τους, η μεγαλύτερη στην παγκόσμια ιστορία, έληξε με μια εκπληκτική απόφαση της γενικής συνέλευσης της ΕΠΟ, που αποφάσισε να ανεβούν και οι δύο ομάδες! Τύφλα να 'χει ο Σολομώντας! Το γεγονός δεν είναι πρωτοφανές στην ελληνική ποδοσφαιρική ιστορία: πριν από λίγα χρόνια η ίδια ΕΠΟ, της Παράγκας και του Κατάπτυστου, αποφάσισε να ανεβάσει με απόφαση του Δ.Σ τον Μεσσηνιακό και τη Μάνη. Τώρα απλώς άλλαξε η μεθοδολογία –η παντελής απουσία ήθους, η αποθέωση του νταλαβεριού και η πλήρης εκπόρνευση κάθε έννοιας δικαίου παραμένουν ίδιες κι απαράλλαχτες. Από την άλλη, τι διαφορετικό μπορεί να περιμένει κανείς όταν οι άνθρωποι παραμένουν ίδιοι;

Αυτές τις μέρες γίνεται χαμός για τη στελέχωση των επιτροπών της αθλητικής Δικαιοσύνης. Η Σούπερ Λίγκα, πάλι, παραμένει αμέτοχη, παρακολουθώντας το νταλαβέρι χωρίς να εκφράζει τον παραμικρό παρεμβατικό λόγο. Στο φινάλε, οι άνθρωποι που στελεχώνουν τη νέα Αρχή μπορούν να ισχυριστούν ότι ιστορίες σαν της Ζακύνθου και της Βάρδας δεν αγγίζουν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο: λάθος τρομερό. Η έλλειψη ήθους που προκύπτει από τέτοιες κατάπτυστες αποφάσεις αντικατοπτρίζεται τελικά στο σύνολο του ποδοσφαίρου: ο κόσμος δεν κάνει διακρίσεις –βλέπει τους επιβήτορες του δικαίου και αηδιάζει με όλους. Από τη μεριά μου, μία μόνο ερώτηση: στο κουπόνι του Στοιχήματος της ΕΠΟ, που οραματίζονται ο Στράτος με τον Γκαγκάτση, η άνοδος μιας ομάδας με απόφαση γενικής συνέλευσης πόσο θα παίζεται; Λιγότερο ή περισσότερο από ό,τι η άνοδος με απόφαση Δ.Σ.;

Αλεφαντισμοί

Οι δηλώσεις του Τροντ Σόλιντ ότι οι παίκτες του είναι καλύτεροι ένας προς ένας από τους αντίστοιχους του Παναθηναϊκού ξεσήκωσαν θύελλα επικριτικών σχολίων στο «στρατόπεδο» των «πρασίνων», αλλά τα πραγματικά σκληρά λόγια τα είπε ο Ιλιε Ντουμιτρέσκου και πέρασαν στα ψιλά. «Νομίζω ότι προσέξατε πως ο Σαλπιγγίδης "πετούσε" στο πρώτο ματς του Παναθηναϊκού. Αυτό είναι απόδειξη του πόσο καλά προπονημένοι και έτοιμοι είναι οι παίκτες μου», δήλωσε στην τελευταία συνέντευξη Τύπου. Και πρόσθεσε: «Αντίθετα, ο Τσίγκας και ο Χαραλαμπίδης, που ήρθαν στον ΠΑΟΚ, είναι σχεδόν απροπόνητοι και θέλουν πολλή δουλειά». Το ότι εμμέσως πλην σαφώς ο Ρουμάνος επιτίθεται στον Μπάκε δεν έχει και τόση σημασία. Το σπουδαίο είναι ότι ο μεγάλος πρωτοπόρος της επιθετικής σχολιογραφίας Νίκος Αλέφαντος κάνει σχολή. Και ο Σόλιντ και ο «Ντούμι» βαδίζουν στα χνάρια του…