H... μπετονιέρα αλλάζει τα δεδομένα (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Θα είχαμε πει καιρό πριν από το Παγκόσμιο -δεν είναι ανάγκη να τα επαναλάβουμε: Η Εθνική μπάσκετ, παρά τον πολύ δύσκολο όμιλο και τις δυνάμεις που κατέθεσε για να βγει πρώτη, μπορεί να φτάσει πολύ μακριά. Πάμε παρακάτω τώρα...
Το πρόβλημα είναι ότι στο τέταρτο ματς με τη Βραζιλία η ελληνική ομάδα έχασε τον Νίκο Ζήση, χτυπημένο γκαγκστερικά από τον δήθεν αστέρα (τρομάρα του...) του ΝΒΑ Βαρεχάο. Και το ελπιδοφόρο είναι ότι στο πέμπτο ματς με την Τουρκία ο Γιαννάκης έβαλε στο τερέν τον Σχορτσιανίτη και ο «μπιγκ Σόφο» ή «μπέιμπι Σακ» (όπως θέλετε πέστε τον, δεν έχει και πολλή σημασία) έκανε πάρτι!

Βεβαίως ένας σέντερ σαν τον Σχορτσιανίτη δεν αναπληρώνει τον πιο πολυσύνθετο παίκτη της περιφέρειας, αλλά να, εκεί που πήγε να μας πιάσει η μαύρη απελπισία για τη μεγάλη απώλεια του Ζήση, ήρθε ο Σοφοκλής να προσθέσει τρομακτική δύναμη στη φροντ λάιν της ομάδας.

Η αλήθεια είναι ότι την περιμέναμε μία τέτοια έκρηξη από τον νεαρό σέντερ-μπετονιέρα. Θα έλεγα μάλιστα ότι ο Γιαννάκης άργησε να του δώσει τη μεγάλη ευκαιρία, αν δεν ήξερα με πόσα προβλήματα (υπέρβαρος και με τενοντίτιδα -κληρονομιά από τα πλέι οφ του πρωταθλήματος) τον παρέλαβε πριν από περίπου 50 ημέρες. Το βέβαιο είναι ότι τώρα ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, έχοντας ετοιμοπόλεμο τον «Σόφο» πίσω του, νιώθει ασφαλής και παίζει καλύτερα. Και επίσης βέβαιο είναι ότι όλοι οι «παλιοί» τής ομάδας έκαναν σαν τρελοί από τη χαρά τους μόλις είδαν τον μικρό να μπαίνει μέσα και να «καθαρίζει» τον άτυπο τελικό του ομίλου.

Αυτοί που έπαθαν την πλάκα της ζωής τους ήταν οι Τούρκοι, οι οποίοι προφανώς ποντάριζαν πάρα πολλά στα μεγάλα και δυνατά κορμιά που διαθέτουν μέσα στη ρακέτα. Ξαφνικά λοιπόν είδαν τον Σοφοκλή, τον οποίο δεν ήξεραν ή τουλάχιστον δεν τον περίμεναν, και τότε κατάλαβαν τι θα πει ανυπέρβλητη δύναμη σε συνδυασμό με μπασκετικό ταλέντο.
Πάνω από 40 χρόνια στο μπάσκετ έχω δει κι έχω δει σέντερ φορ... Αλλοι ήταν πολύ ψηλοί και αργοί, άλλοι γρήγοροι αλλά αδύναμοι, άλλοι με φοβερή σωματοδομή αλλά χωρίς αντίληψη του παιχνιδιού, και κάποιοι λίγοι «θεοί» του μπάσκετ, όπως ο Σαμπόνις, ο Τσόσιτς, ο Ράτζα, ο Ντίβατς.

Ο Σχορτσιανίτης λοιπόν δεν είναι ψηλός για σέντερ φορ (μόλις 2,05μ.). Ταυτόχρονα δεν είναι απλά χοντρός -είναι πολύ χοντρός. Ομως αυτό μεταφράζεται σε μια απίστευτη δύναμη και σε μια εκρηκτικότητα άνευ προηγουμένου, που σε συνδυασμό με το μπασκετικό ταλέντο του τον καθιστούν πυρηνικό όπλο πάνω στο παρκέ.
Βεβαίως είναι προς το παρόν άπειρος. Βεβαίως πρέπει να αδυνατίσει, για να μη διαλύσει γόνατα, αστραγάλους και τένοντες. Βεβαίως έχει ακόμα πολλά να μάθει, αλλά έστω κι έτσι μπορεί να κάνει θραύση. Γι' αυτό, όσο είναι καιρός, ας πάρει ο Ολυμπιακός τα μέτρα του, για να μην πάθει ό,τι ο «αιώνιος αντίπαλός» του με τον Σπανούλη.


Η FIBA

Για να δούμε τι αποφάσεις θα πάρει η FIBA σε σχέση με τον εξολοθρευτή του Νίκου Ζήση, Αντερσον Βαρεχάο. Η ελληνική ομοσπονδία έκανε αυτό που έπρεπε. Το τηλεοπτικό ντοκουμέντο είναι αδιάψευστο. Τώρα έχει σειρά η παγκόσμια ομοσπονδία. Εχω τη βεβαιότητα ότι αν ένα ανάλογο περιστατικό συνέβαινε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, η ΦΙΦΑ θα είχε ρίξει τον δράστη στο πυρ το εξώτερον. Κάτι παρόμοιο, για να πω την καθαρή μου αλήθεια, δεν περιμένω από τη FIBA του κ. Πάτρικ Μπάουμαν, ο οποίος φαίνεται να σέρνεται σαν γραφέας α' πίσω από τα γεγονότα.
Είναι πολλά τα περιστατικά που αποδεικνύουν ότι η παγκόσμια ομοσπονδία του μπάσκετ δεν στέκεται στο ύψος των απαιτήσεων. Με συνοικιακό μικρομάγαζο μοιάζει. Κάτι μεταξύ μίνι μάρκετ και γαλατάδικου. Ιδού ένα ηχηρό παράδειγμα: Τον αγώνα Ελλάδας-Τουρκίας σφύριζε Σλοβένος διαιτητής, παρ' ότι ήταν πια δεδομένο ότι ο ηττημένος ή δεύτερος του Γ' Ομίλου θα έπαιζε με τον τρίτο του Δ' Ομίλου, τη Σλοβενία! Εντάξει, ο άνθρωπος δεν έπαιξε ρόλο με τις αποφάσεις του, αλλά θα μπορούσε, αν είχε καθοδήγηση από την ομοσπονδία του, να πριμοδοτήσει προς όφελος της εθνικής Σλοβενίας μία από τις δύο ομάδες.

Ευρώπη-Αμερική 9-2! Αυτό το σκορ προέκυψε από τις ομάδες των δύο ηπείρων που προκρίθηκαν στην επόμενη φάση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος.

Φοβερή η υπεροχή των ευρωπαϊκών ομάδων. Απόδειξη ότι δεν αποκλείστηκε καμία μετά το τέλος των αγώνων των τεσσάρων ομίλων. Αντίθετα, όλες οι νοτιοαμερικανικές (πλην Αργεντινής) πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Με πρώτη και καλύτερη τη Βραζιλία με τους πολυδιαφημισμένους αστέρες του ΝΒΑ... Η διαφορά δεν είναι στα αθλητικά προσόντα των παικτών -στην ουσία θα έλεγε κανείς ότι υπερέχουν οι Νοτιοαμερικανοί- αλλά στο μπάσκετ που παίζουν οι μεν και οι δε.
Οι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούν το μυαλό τους, έχουν τακτική, παίζουν άμυνα, έχουν καταλάβει ότι το μπάσκετ παίζεται στο έδαφος και όχι στον αέρα. Αντίθετα, στη Νότιο Αμερική παίζουν με βάση το ένστικτο και τα αθλητικά προσόντα. Πολύ τρέξιμο, μεγάλα άλματα, ελάχιστη συνεργασία, καμία σκέψη, αεράμυνες και τρέχα γύρευε...
Με λίγα λόγια, δεν παίζουν για να κερδίσουν, παίζουν για να επιδείξουν τις ατομικές ικανότητές τους, να το ευχαριστηθούν και να ευχαριστήσουν. Και αν τύχει και τους υπενθυμίσεις είτε στην πράξη είτε με τα λόγια την τεχνική ανεπάρκειά τους, μπορεί και να σε εξοντώσουν κιόλας -όπως έκανε ο Βαρεχάο στον Ζήση...
Μοναδική εξαίρεση σε όλη τη Νότιο Αμερική η Αργεντινή, που ευτύχησε να έχει μεγάλα ταλέντα, αλλά φαίνεται και αρκετά επηρεασμένη από τον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού. Στην πραγματικότητα το μπάσκετ που παίζει είναι ένα κράμα νοτιοαμερικανικού και ευρωπαϊκού στυλ, καθώς συνδυάζει το ορθολογικό πνεύμα με τα μεγάλα σπορ και το θέαμα.
Συνολικά τέσσερις νοτιοαμερικανικές ομάδες τα «κακάρωσαν» στους ομίλους. Η Βραζιλία με μόνο μία νίκη επί του Κατάρ, ο Παναμάς και η Βενεζουέλα, που χάθηκαν παρ' ότι έπεσαν σε πολύ εύκολους ομίλους, και το Πόρτο Ρίκο, που έκανε τη σχετικά καλύτερη εμφάνιση και μάλιστα σε δυνατό όμιλο, για να χάσει την πρόκριση με έναν πόντο στο τελευταίο ματς σχεδόν στο τελευταίο σουτ...
Σε πτώση και η Ωκεανία, παρ' ότι έβαλε και τις δύο ομάδες της στον γύρο των «16».
Η Αυστραλία διεσώθη λόγω της ανικανότητας της Βραζιλίας και του «φερ πλέι» των Λιθουανών. Οσο για τη Νέα Ζηλανδία, πρωταγωνίστρια στο προηγούμενο Παγκόσμιο, αφού έφαγε της χρονιάς της σε τρία ματς, έπιασε στο τέλος κορόιδα τους Γιαπωνέζους και τους πήρε το εισιτήριο μέσα από τα χέρια!
Προοδευμένη η Αφρική. Οχι μόνο γιατί έβαλε δύο από τις τρεις ομάδες της στους «16», αλλά και γιατί η μεν Ανγκόλα παρουσίασε εξαιρετικό σύνολο και έχασε μόνο με 10 από την Ισπανία και έπειτα από τρεις παρατάσεις από τη Γερμανία, η δε Νιγηρία έκανε τη μεγάλη έκπληξη νικώντας τη Σερβία. Προοδεύει και η Ασία, με εξαίρεση την οικοδέσποινα Ιαπωνία, που δεν παρουσίασε τίποτα το ενδιαφέρον, παρ' ότι ο Ζέλικο Παβλίσεβιτς τόσα χρόνια εκεί έχει πάρει μια στάνη λεφτά. Στην Κίνα το μπάσκετ είναι πολύ δημοφιλές, ο Γιάο Μινγκ είναι εθνικό πρότυπο, αλλά προσπαθούν να παίξουν το μπάσκετ του ΝΒΑ που βλέπουν στην τηλεόραση, και εκεί, προς το παρόν, χαλάει η συνταγή. Αλλά και το μικρό Κατάρ παρουσιάστηκε σοβαρό κι οργανωμένο. Με περισσότερες εμπειρίες σίγουρα θα βελτιωθεί.