Η γαλάζια νεράιδα του Τόκιο (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Το Τόκιο έχει δύο όψεις, τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Η μία πλευρά του φεγγαριού, η κατάφωτη, είναι κακομούτσουνη με τον ίδιο τρόπο που είναι κακομούτσουνες οι μεγαλουπόλεις της Αμερικής ή, αν θέλετε, η Αθήνα. Καταναλωτισμός σε βαθμό εξωφρενικό, ρυθμός ζωής που κόβει την ανάσα, κακοσμία από φαστφουντάδικα, συνωστισμός, μποτιλιαρίσματα, ντεσιμπέλ που μετατρέπουν τα νεύρα του επισκέπτη σε τσατάλια. Αν παρακολουθήσατε την ταινία «Χαμένοι στη Μετάφραση», καταλαβαίνετε απόλυτα τι θέλω να πω.
Η άλλη πλευρά του Τόκιο, αυτή που συνήθως κρατιέται (συνειδητά ή μη) μακριά από τα φώτα νέον, είναι γοητευτική με τον ίδιο τρόπο που είναι γοητευτική ολόκληρη η Ανατολική Ασία από την Κορέα ως την Ινδονησία και από το Βιετνάμ μέχρι την Κίνα. Γειτονίτσες που σου γαληνεύουν την ψυχή, ελκυστικές μυρωδιές από λουλούδια και μπαχαρικά, υπέροχη υγιεινή κουζίνα, ποδήλατα, ευγένεια που σου σκλαβώνει την καρδιά.

Τα δύο Τόκιο συνυπάρχουν σε μια αλλόκοτη αρμονία, σαν να τονώνονται τα κύτταρα των Γιαπωνέζων μέσα από τις αντιφάσεις της καθημερινότητας. Αντιφάσεις που, συχνά, στριμώχνονται μέσα σε λίγα τετραγωνικά εκατοστά. Στην ψυχή του ίδιου ανθρώπου, ας πούμε. 'Η της ίδιας συνοικίας.

Στην πόλη αυτή των αισθήσεων και των παραισθήσεων, η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ αποτελεί αξιοπερίεργο φαινόμενο. Είναι μία οντότητα που δεν αλλάζει ποτέ το δέρμα της, μια ξεχωριστή νεράιδα του κόσμου όπου κατοικεί, σαν τις θεότητες του σιντοϊσμού. Στη θρησκεία που ακολουθούν οι περισσότεροι Ιάπωνες, ο «θεός» κρύβεται στα στοιχεία της φύσης: στο νερό, στον αέρα, στα δέντρα, ακόμα και στους ήχους. Ενας λαός τόσο φιλοσοφημένος δεν θα μπορούσε να προσκυνάει εικονίσματα και αρχαίους μεσσίες. Ακόμα και ο Βούδας λατρεύεται ως πυξίδα σκέψης και όχι ως φυσικό πρόσωπο.

Πάλι ξέφυγα από το μπάσκετ, αλλά θα ζητήσω επιείκεια. Είναι μαγευτικός αυτός ο τόπος κι αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τους 500 (χοντρά χοντρά) Ελληνες που μαζεύτηκαν για να παρακολουθήσουν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μπάσκετ. Εξαιρέστε μόνο αυτούς που βγαίνουν από το αεροπλάνο σε ξένο τόπο και ψάχνουν τα κοντινότερα KFC για να φάνε. Δηλαδή, τους δημοσιογράφους. Οι επισκέπτες που έδωσαν τα ωραία τους λεφτά για να ταξιδέψουν εδώ γνώρισαν την ιερή πόλη Νίκκο, πάτησαν το πόδι τους στο μυθικό όρος Φούτζι, πετάχτηκαν και μέχρι το Κιότο.
Μαθαίνω ότι καταφτάνουν κι άλλοι 60 από την πατρίδα. Ενδέχεται να ναυλωθεί ακόμα και τσάρτερ, εάν υπάρξει η πρακτική δυνατότητα, αφού οι αιτήσεις πλησιάζουν τις 200. Εισιτήρια δεν υπάρχουν, η ελληνική ομοσπονδία μπάσκετ νίπτει τας χείρας της (και εξοργίζει τους επίδοξους εκδρομείς), αλλά δεν πρόκειται να μείνει κανένας Ελληνας έξω από τη «Σούπερ Αρίνα». Εάν θέλετε, βάζουμε και στοίχημα. Με τα κέρδη, θα πληρώσω το σάκε που υποσχέθηκα! Αφήστε που καταφτάνουν και μπλουζάκια με το πρόσωπο του Ζήση για να τα φορέσει σύσσωμη η αποστολή...

Στη χώρα των πολλών προσώπων (κυριολεκτικά και μεταφορικά), το μόνο που έχει να κάνει η Εθνική μας στο σημερινό ντέρμπι είναι να αφήσει στα αποδυτήρια τον κακό εαυτό που πότε πότε κάνει την εμφάνισή του στα πρώτα λεπτά των αγώνων της. Είναι φαβορί απέναντι στους Γάλλους, είναι ανώτερη, είναι φιλόδοξη και ικανή για μεγάλα πράγματα, αλλά αυτή τη φορά δεν έχει την πολυτέλεια να χαρίσει δώρα. Στο μπάσκετ, οι «δώρα φέροντες Δαναοί» φοβίζουν μόνο τον εαυτό τους και πάντως όχι τον αντίπαλο.