Με Ζιοβάνι και Κεντέρη, ξεπροβάλλει ένα αστέρι (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Το ήξερε ότι θα χτυπούσε από λεπτό σε λεπτό. Οπως πολύ σωστά λένε οι φίλοι μου οι Αγγλοι: «Τα φαβορί δεν βιάζονται». Ετσι κι αυτός, ο άνθρωπος αυτός, περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει. Και το έκανε χθες. Και μόνο που είδα τον τίτλο στο πρωτοσέλιδο του «Φωτός», χαμογέλασα πονηρά από ικανοποίηση και ψιθύρισα: «Αυτός ο τίτλος είναι Θέμης Σινάνογλου».

Δεν έπεσα έξω, φίλε αναγνώστη. Και πώς να πέσω που τον ξέρω απέξω και ανακατωτά. Που τον θεωρώ μέντορά μου. Αυτός που με μεγάλωσε δημοσιογραφικά, που μου έμαθε ότι όλα είναι ένα τρελό πάρτι χωρίς τέλος, από το οποίο αποχωρούν μόνο οι ξενέρωτοι. Αυτός μου δίδαξε πώς να είμαι «προχώ», χωρίς να ντρέπομαι.

Από την Κυριακή το βράδυ που ο Καστίγιο χτύπησε μια φορά περισσότερη από τον ταχυδρόμο, όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως άρχισαν να γράφουν για τον παίκτη του Ολυμπιακού. «Τα γνωστά ελληνικά, κωλομελογλειφάτα», όπως πολύ εύστοχα αποκαλεί η θεία μου η Λουκρητία τα γλειψίματα και τις γαλιφιές.

«Μεγάλωσε ο Νέρι, ωρίμασε ο Νέρι, ένας άλλος Νέρι, παικταράς ο Καστίγιο, γκολάρες ο Ουρουγουανός», όλοι έπιασαν να τον λιβανίζουν. Ο μόνος που δεν μιλούσε ήταν ο «δικός μου». Σιωπηλός περίμενε σαν τον Ντάστιν Χόφμαν στην ταινία «Ο Πεταλούδας» το τελευταίο κύμα. Το ένατο. Επειτα από αυτό η θάλασσα πάντα ηρεμούσε για λίγο. Τόσο, όσο χρειάζεται να βουτήξει κάποιος και να προλάβει να απομακρυνθεί από την ακτή, μην τον τσακίσουν τα κύματα στα βράχια.

Αυτό έκανε και ο δικός μου «Πεταλούδας», ο δικός μου ήρωας. Ο Θέμης Σινάνογλου. Περίμενε να κοπάσει το λιβανιστήρι και χτύπησε σαν την κόμπρα την κατάλληλη στιγμή, με έναν τίτλο που δύσκολα θα ξεπεραστεί. «Ζιοβάνι με πόδια Κεντέρη είναι ο Καστίγιο», εξ ου και το σκίτσο. Τρεις μεγάλοι σε μια φράση. Και με τη σωστή σειρά. Γιατί φανταστείτε το αντίθετο. Να ήταν δηλαδή ο Καστίγιο Κεντέρης σε πόδια Ζιοβάνι. Ακόμα θα έτρεχε να ξεμπλέξει με την IAΑF, θα είχε πέσει από μηχανή και θα έτρεχε με τη Θάνου να βρουν τις εφημερίες. Η σωστή σειρά. «Η σειρά Σινάνογλου» σε αυτό το ανθρώπινο κολάζ είναι που σώζει την παρομοίωση.

Σε αυτούς, λοιπόν, τους αυθαίρετους φανταστικούς συνδυασμούς δεν θέλει πολύ να γίνει το λάθος, φίλε αναγνώστη. Κάποτε, κι αυτό μου το έχει διηγηθεί η θεία μου η Λουκρητία, η Μέριλιν Μονρόε συνάντησε τον Αϊνστάιν και του δήλωσε πως θα ήταν ιδιαίτερα ευτυχισμένη αν έκανε ένα παιδί μαζί του. Του εξομολογήθηκε πως αν αυτό έπαιρνε το μυαλό του μεγάλου φυσικομαθηματικού και την ομορφιά τη δικιά της θα γεννιόταν το ωραιότερο πλάσμα του κόσμου, που λέει και ο Λευτέρης Πανταζής.

Ο Αϊνστάιν συμφώνησε από τη μια, αλλά από την άλλη προβληματιζόταν για το τι πλάσμα θα γεννιόταν αν έπαιρνε την ομορφιά τη δική του και το μυαλό της Μονρόε. Αυτή και μόνο η περίπτωση τους αποθάρρυνε να το επιχειρήσουν. Τον Θέμη όμως όχι. Στο εργαστήριο του μυαλού του έφτιαξε τον ιδανικό αυλητή.

Το κείμενό του, που θα παρουσιάσω αυτούσιο, δεν το αντέγραψα από την εφημερίδα. Το έχω αποστηθίσει και είμαι έτοιμος να το απαγγείλω όποτε μου ζητηθεί:

«Τι άλογο, τα άλογα δεν επιταχύνουν έτσι. Εδώ μιλάμε για τζάγκουαρ. Μιλάμε για αγρίμι ζούγκλας που βλέπουμε στα ντοκιμαντέρ να τρέχει λυσσασμένα και να επιταχύνει εκτινάσσοντας τα ποδάρια. Μιλάμε για αγωνιστικό αμάξι με ιπποδύναμη ασύλληπτη, που βάζει πρώτη και δεύτερη μέσα σε δευτερόλεπτα, βάζοντας τρίτη και… πηδάει την τετάρτη, ρίχνει κατευθείαν πέμπτη και χάνεται αφήνοντας πίσω σκόνη. Μιλάμε για κακό σπυρί στον πισινό, αυτός... αγχώνει και τη σκιά του! Η σκιά του πίσω του κάνει αγώνα δρόμου για να τον προλάβει. Αυτός είναι ο Ζιοβάνι σε πόδια Κεντέρη! Μίξη Ζιοβάνι και Κεντέρη είναι. Τέτοιος συνδυασμός τεχνικής και έκρηξης–ταχύτητας στην Ελλάδα από άλλον ποδοσφαιριστή δεν υπάρχει. Απόλαυση είναι όταν τρέχει βάζοντας ώμο στον αντίπαλο και στρίβει. Εκεί θυμίζει αγωνιστική μοτοσικλέτα που πλαγιάζει στο έδαφος και κόβει την ανάσα με την κλίση που παίρνει! Αυτός αν ήταν Ινδιάνος, θα τον έλεγαν ο γιος του ανέμου. Και με την τρέλα που κουβαλάει, θα τον τοποθετούσανε εμπροσθοφυλακή να κυνηγάει πεζός τους καβαλάρηδες του ιππικού που ξέμειναν και να τους παίρνει τα σκαλπ. Αυτός αν ήταν ληστής θα έκανε θραύση. Θα έκλεβε και θα το 'βαζε στα πόδια και άντε πιάσ' τον μετά. Αν είστε στον δρόμο και δείτε να προσπερνάει το αμάξι σας μια σβούρα, μην ξαφνιαστείτε, ο… Καστίγιο θα 'ναι, που για να πάει πιο γρήγορα στα ραντεβού άφησε το αμάξι στο γκαράζ κι έτρεξε με τα πόδια. Αν ήταν τρομοκράτης θα ήταν ο γνωστότερος καταζητούμενος για τις εκρήξεις του. Μα δεν θα έβαζε τις βόμβες μόνο. Αυτός θα πήγαινε και θα αγόραζε τα υλικά, αυτός θα τις συναρμολογούσε, αυτός θα φύλαγε τσίλιες, αυτός θα εκτελούσε. Αυτός παιδί μου είναι κακός, είναι να σε ξεκάνει. Και δεν παίρνει εντολές από κανέναν. Οι εντολές του έρχονται σε κλάσματα δευτερολέπτου από τον εγκέφαλο, από το γενετήσιο ταλέντο του και από τα φυσικά προσόντα του. Αυτά τα πράγματα που βλέπουν τα μάτια μας δεν μαθαίνονται. Είναι ιδιοφυή. Ή τα έχεις ή δεν τα έχεις. Πόσα και πόσα θέματα έχουμε κάνει εδώ και δύο χρόνια για να μη χαθεί ο Καστίγιο. Και με Μπάγεβιτς και με Σόλιντ. Διότι τέτοια ταλέντα δεν φυλακίζονται. Τέτοια ταλέντα δεν μπαίνουν σε καλούπι. Σαν να πήγαινε ο Λεονάρντο ντα Βίντσι σε σχολή ζωγραφικής και να του τράβαγε τα αυτιά ο δάσκαλος γιατί δεν ζωγράφιζε όπως οι άλλοι».

RESPECT, τίποτε άλλο, φίλε αναγνώστη. Κουβέντα μην ακούσω. Μετά τον Σινάνογλου μπορούν να μιλήσουν για τον Καστίγιο όσοι θέλουν. Αλλά μετά και αφού διαβάσουν πρώτα το κείμενό του, όσο μεγάλες προσωπικότητες στον χώρο του ποδοσφαίρου κι αν είναι αυτές.

Πολύ καλά έκανε χθες το «Φως» που δημοσίευσε σε άλλη σελίδα γνώμες γνωστών και καταξιωμένων ανθρώπων του ποδοσφαίρου για τον Καστίγιο. Ανάμεσά τους μεγάλα ονόματα όπως ο Διονύσης Καπανδρίτης, πρόεδρος Ζακύνθου, ο Κώστας Μπαντάς, ποδοσφαιριστής Παναιτωλικού, ο Κώστας Δασκαλάκης της Παναχαϊκής και όχι του ΠΑΣΟΚ, ο Ηλίας Αποστολίδης, προπονητής της Καστοριάς, και, τέλος, ο άνθρωπος που έρχεται τρένο να πάρει στην κρατική τηλεόραση τη θέση του Πέτρου Μίχου στον σχολιασμό των αγώνων Τσάμπιονς Λιγκ, ο Παντελής Παπαδιώτης, προπονητής Αρη Φιλιατών Ηγουμενίτσας, που ξέρει τον Καστίγιο απέξω και ανακατωτά.

Τι θα πει ποιος είναι αυτός, ρε παιδιά. Γιατί αυτός που σχολιάζει το Μουντομπάσκετ (το Μουντομπάσκετ, παρακαλώ) και λέγεται Φραγκιάς, ποιος τον ξέρει σαν μπασκετικό; Σαν συγγραφέα μπορεί, αλλά για μπάσκετ;

Ισως να τον γνωρίζει ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου, ο οποίος μετά το ματς με την Κίνα έκανε την πιο δύσκολη ερώτηση στον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη:

«Σοφοκλή, αντίπαλός σου σήμερα ο Γιάο Μινγκ. Ψηλός;».

Οχι, ρε Δημήτρη, ξεγελάει καμιά φορά η τηλεόραση...