Μια αξέχαστη «εκατοστάρα», ένας αιώνιος «Δράκος»! (Sportday / Δ. Ελευθεράτος)

Για σκέψου... Πριν αρχίσει ο αγώνας εναντίον των Αμερικανών οι περισσότεροι μετρούσαμε -ενδόμυχα, σεμνά και ταπεινά- πιθανότητες για το «θαύμα», έτοιμοι να συμβιβαστούμε με την ιδέα μιας τιμητικής ήττας, κατόπιν σκληρής μάχης. Για την επίτευξη ποιου ακριβώς στόχου, παρακαλώ, μας βρήκαν να «αγωνιούμε» τα τελευταία δευτερόλεπτα της αναμέτρησης; Για τον αν θα φορτώναμε στην πλάτη των πολυδιαφημισμένων άσων του ΝΒΑ πάνω από 100 πόντους!

Ε, αφού η θαυμάσια «αρμάδα» του Παναγιώτη Γιαννάκη μας προσέφερε (και) αυτήν τη πολυτέλεια, ας ανιχνεύσουμε τη σημειολογία της! Οι 101 πόντοι δεν είναι, απλώς, ένα ακόμη τρόπαιό μας στο ράφι της στατιστικής ή στα μελλοντικά σεντούκια των όμορφων αναμνήσεών μας. Είναι ο καθρέφτης της αγωνιστικής μας νοοτροπίας: ορμήσαμε στο πεδίο της μάχης για να αντιμετωπίσουμε «στα ίσα» έναν στρατό θεωρητικώς υπέρτερο - κατά πολύ. Δεν καταφύγαμε σε κανέναν «κλεφτοπόλεμο».

Αποδεχθήκαμε την πρόκληση της αναμέτρησης στρατών σε... πεδιάδα. Εκεί ξεδιπλώθηκαν οι δικές μας αρετές, αλλά και τα δικά τους κουσούρια. Οσα συχνά κρύβει το μάρκετινγκ του αθλητικού θεάματος. Χρειαζόταν να τρέξουμε; Το κάναμε όπως έπρεπε. Επρεπε να «καλέσουμε στα όπλα» τη θρυλική, πλέον, επιθετική άμυνά μας; Οχι μόνο το πράτταμε με τρόπο θαρραλέο και συνετό (συνάμα), αλλά επιπλέον αναβαθμίζαμε την επιθετική άμυνα σε... αμυντική επίθεση. Εξ ου και οι 101 πόντοι. Χρειαζόταν τόλμη και ατομική πρωτοβουλία; Παρούσα. Υπομονετικό γύρισμα της μπάλας; Πες το (κόουτς...) κι έγινε. Χρειαζόταν ομαδικότητα; Ο Παπαλουκάς ακόμη δίνει «ασίστ»!

Στον αντιποδα; Μια ομάδα - μη ομάδα! Οι Αμερικανοί σου έδιναν την εντύπωση ότι έχουν παρεξηγήσει τους ίδιους τους κανονισμούς του αθλήματος. Οτι θεωρούν απαγορευμένο το «γύρισμα» της μπάλας και αντικανονική κάθε μορφή επίθεσης πλην του «ένας εναντίον ενός» - ανά πάσα στιγμή, διά πάσαν νόσον και πάσαν, άντε, μη το πούμε. Οσο για την επιπόλαιη αμυντική τους συμπεριφορά, είναι να απορείς: μα καλά, το αμερικανικό μπάσκετ δεν είναι αυτό που πλούτισε τις παραστάσεις μας με την εικόνα κερκίδων, οι οποίες φωνάζουν με πάθος «άμυνα, άμυνα»;

ΣΥμφωνοι, αν χθες διεξαγόταν διαγωνισμός αλμάτων -πόσοι από κάθε ομάδα πηδούν ψηλά και πόσο- η ομάδα των ΗΠΑ ίσως είχε επικρατήσει. Ομως άλλο παιχνιδάκι ήταν. Μια του κλεφτή (Ινδιανάπολη), δυο του κλέφτη (2004), τρεις και ιδού η απομυθοποίηση. Αναπόφευκτη, πλέον. Υποτίθεται ότι το ΝΒΑ εκφράζει την «παγκοσμιοποίηση» του μπάσκετ, έλα όμως που τα αστέρια του ΝΒΑ ελάχιστα έχουν καταλάβει από το πώς παίζεται στον υπόλοιπο κόσμο το άθλημα...

Εξυπακούεται ότι τίποτε απ' όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, ούτε θα είχαν αποκαλυφθεί τόσα αδύναμα σημεία των αντιπάλων μας, εάν η δική μας ομάδα δεν πραγματοποιούσε τέτοια συγκλονιστική εμφάνιση. Η σφραγίδα του Παναγιώτη Γιαννάκη στη συγκρότηση του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος είναι κάτι παραπάνω από καταλυτική. Η επίδραση του αθλητή-παίκτη Γιαννάκη στη στόφα του προπονητή Γιαννάκη, είναι εξίσου έκδηλη.

Δεν εννοουμε μόνο τη μαχητικότητα ή την εμπέδωση πνεύματος νικητή. Ο Γιαννάκης ήταν παίκτης-εγκέφαλος. Εξελίχθηκε (λογικό δεν είναι;) σε προπονητή-κομπιούτερ που επεξεργάζεται τα δεδομένα σε λίγα δευτερόλεπτα και λαμβάνει -κατά τεκμήριο σωστές- αποφάσεις. Ηταν ο παίκτης που διεκπεραίωνε στο τερέν αμέτρητες αποστολές, με επιτυχία κατά κανόνα απόλυτη: από τις «μαγικές» ασίστ και τα κλεψίματα έως τα ριμπάουντ. Από το σκοράρισμα μέχρι τα... αξέχαστα «στησίματα» του κορμιού του που φόρτωναν τους αντιπάλους με επιθετικά φάουλ. Σήμερα μεταδίδει στα «πουλέν» του αυτήν ακριβώς την πληθωρικότητα και τη ροπή προς το πολυδιάστατο, έχοντας γίνει πραγματικός... διδάκτορας στο εξής σημαντικό αντικείμενο: πώς να κατανέμεις τις πνευματικές, σωματικές και ψυχικές σου δυνάμεις, όταν πρέπει να κάνεις στο γήπεδο πολλές διαφορετικές δουλειές.

Επι χρονια, ο Γιαννάκης ήταν ένα από τα δύο ιερά τέρατα του ελληνικού μπάσκετ - το άλλο, φυσικά, ο Γκάλης. Αυτή του η ιδιότητα ποτέ δεν τον εμπόδισε να μετατρέπεται, όποτε χρειαζόταν, σε «χαμάλη» ή σε... βουτηχτή που θα ρίσκαρε ακόμη και κάποιον τραυματισμό προκειμένου να «σώσει» μια χαμένη φάση. Αναζητείστε αυτά τα «παράσημα» στη σημερινή φιλοσοφία της ομάδας, έτσι όπως ο ίδιος τη σκιαγραφεί: «Ολοι βάζουν το εγώ τους κάτω από την ομάδα». Αν σας εντυπωσιάζει ο ενδεδειγμένος (ενίοτε ιδανικός) συνδυασμός τεχνικής και αθλητικής δύναμης στην ομάδα, θυμηθείτε, πάλι, τον παίκτη Γιαννάκη: ταχυδακτυλουργός με την μπάλα, αλλά και κορμί «κτισμένο» με τρόπο άψογο. Τέτοια σώματα στην Ευρώπη, στις δεκαετίες '70 και '80, σπάνιζαν. Ο Γιαννάκης, ο Ιταλός Ρίβα και δύο τρεις ακόμη. Μόνο που ο Παναγιώτης διέθετε και σπάνια τεχνική. Το «πολυδιάστατο» που λέγαμε...

Πρωτίστως, όμως, ο Γιαννάκης ήταν ο παίκτης της τολμηρής λογικής, εκείνης που βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από την κοινή. Αυτό συχνά ήταν παρεξηγήσιμο: το 1986, στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας, αντιμετωπίζαμε τους τότε οικοδεσπότες και νυν αντιπάλους μας στον τελικό. Τους Ισπανούς. Τελευταία δευτερόλεπτα και ο αγώνας στον πόντο. Χωρίς κανείς να το περιμένει, ο Γιαννάκης σούταρε για τρίποντο 38' πριν από τη λήξη. Αστόχησε. Πολλοί τον επέκριναν για την επιλογή του εκείνη, εκλαμβάνοντάς την ως απόρροια υπερβάλλοντος ζήλου ή -ακόμη χειρότερα- ως απόδειξη «θολώματος του μυαλού».

Ο Γιαννάκης όμως κάτι είχε υπολογίσει, πριν τολμήσει: το σκορ, το χρόνο που απέμενε, το πώς θα προλαβαίναμε να εκδηλώσουμε εμείς την τελευταία επίθεση. Ε, κάτι από το δικό του παραδοσιακό «θράσος» δεν είχαν τα χθεσινά «παρακινδυνευμένα» σουτ, προς το τέλος της αναμέτρησης; Ναι, τότε που οι παίκτες της ομάδας μας καταλάβαιναν πως η ώρα ήταν κατάλληλη, διότι ένιωθαν ήδη κυρίαρχοι του παιχνιδιού κι έβλεπαν τους Αμερικανούς σε τέλμα.
Σχεδον απεγνωσμένους. Η προσφορά του στη δόμηση αυτής της ομάδας, αλλά και στην ταχύτατη βελτίωσή της (σε σχέση και με το Ευρωμπάσκετ), ανεκτίμητη: Ο Γιαννάκης είναι ο μοναδικός «Δράκος» που αντί να ζει στα παραμύθια, κάνει -και σήμερα- την απτή πραγματικότητα ονειρεμένη σαν παραμύθι...