Η αγία οικογένεια του μπάσκετ (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ακριβώς τέσσερις φίλαθλοι κατόρθωσαν να παρεισφρύσουν στο τσάρτερ της επιστροφής της Εθνικής ομάδας από το Τόκιο. Υπήρχε χώρος και για τους υπόλοιπους «πελαργούς», αλλά οι περισσότεροι είχαν ήδη αναχωρήσει, ενώ μερικοί έμειναν στην Ιαπωνία για να συνεχίσουν τον τουρισμό. Οι περί ων ο λόγος τέσσερις γνώρισαν καλά τους διεθνείς μπασκετμπολίστες όλες αυτές τις μέρες στο Χαμαμάτσου και το Τόκιο, αλλά δεν είχαν την ευκαιρία για τόσο στενή επαφή. Κάπου στα μισά της πτήσης, έφτασε στα αυτιά μου η δικαιολογημένη απορία:

«Πες μου τώρα εσύ που τους ξέρεις καλά. Είναι τόσο παιδιά όσο φαίνονται;». Η προφανής απάντηση είναι «όχι». Η επιτυχία αμβλύνει τις αντιπαλότητες και τους εγωισμούς, οπότε εξατμίζονται ως διά μαγείας οι όποιες προστριβές. Αλλά η σωστή απάντηση είναι «ναι». Στην κοινωνία μας δεν υπάρχουν άγιοι. Τα παιδιά που επέστρεψαν από την Ιαπωνία έχουν ασήμι στις αποσκευές τους, αλλά όχι φωτοστέφανο στην κεφαλή. Είναι, ωστόσο, το πλησιέστερο παράδειγμα «άγιας συντροφιάς» που μπορεί να συναντήσει κανείς. Η αγία ομάδα του ελληνικού αθλητισμού.

Ταξιδεύω συχνά με ομάδες συλλόγων και βλέπω ότι κάθε παίκτης τους είναι βυθισμένος στον δικό του μικρόκοσμο. Κάτω από τεράστια ακουστικά, πίσω από οθόνες υπολογιστών, μπροστά από σελίδες περιοδικών και βιβλίων, πάντως μακριά από τον διπλανό του. Θα μου πείτε, διαφορετικές εθνικότητες, διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικές κουλτούρες. Εστω. Αλλά το δείγμα γραφής της Εθνικής μπάσκετ του 2005-06 είναι πρωτοφανές.

Μέσα στο αεροπλάνο έβλεπες πηγαδάκια σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Τη σύζυγο του Λευτέρη Κακιούση να συζητάει με τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο. Τον Βασίλη Σπανούλη με την κοπελιά του Κώστα Τσαρτσαρή. Την κόρη του Παναγιώτη Γιαννάκη με τον αδελφό του Αντώνη Φώτση. Τον Θοδωρή Παπαλουκά με... όλους. Βάλτε ονόματα στην τύχη και θα πέσετε μέσα.

Εκανα ένα μικρό λάθος χθες. Τηλεφώνησα σ' έναν από τους διεθνείς μας και τον ρώτησα, επιφυλακτικά, αν γνωρίζει το όνομα της φιλενάδας ενός από τους συνοδοιπόρους του. «Μα, είσαι τρελός; Εννοείται ότι ξέρω πώς τη λένε. Μια παρέα είμαστε μεταξύ μας». Σαράντα μέρες αντροπαρέας στην Ανατολή συμπλήρωσαν τα παιδιά. Χώρια το Καρπενήσι, το Μπόρμιο και η εν Αθήναις προετοιμασία. Θα περίμενε κανείς να συναντήσει τριβές, ανία, εκνευρισμό. Ποιος αντέχει να βλέπει τις ίδιες φάτσες κάθε μέρα, όλη μέρα; «Κι όμως, εμείς κάνουμε παρέα ακόμα και στα ρεπό», διαβεβαιώνει ο Σπανούλης.
Αλλοι θα τρώγονταν με τα ρούχα τους από τις πρώτες μέρες. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση τους και ανατριχιάζω...

Τι ευτυχία, όμως... Να δουλεύεις παρέα με μερικούς από τους καλύτερους φίλους σου και να μοιράζεσαι μαζί τους χαρές, λύπες, επιτυχίες, απογοητεύσεις, όνειρα, εφιάλτες. Στις νίκες, όλα είναι πιο εύκολα. Αλλά το στραπάτσο της Κυριακής θα μπορούσε να ναρκοθετήσει τα θεμέλια οποιασδήποτε ομάδας. «Μέσα σε μία μέρα κοντέψαμε να ξεχάσουμε όσα είχαμε πετύχει. Ευτυχώς μας τα θύμισαν οι Ελληνες με την υποδοχή που μας ετοίμασαν», μου έλεγε λίγο πριν από την προσγείωση ο Κακιούζης. «Ηταν ένα γλυκό όνειρο. Και σου το λέω εγώ, που έκανα την Κυριακή σαν να μου απήγαγαν τη μάνα, τον πατέρα και όλη μου την οικογένεια».

Ο σύντομος εφιάλτης του τελικού σιγά σιγά θα σβήσει. Είτε «δεν πειράζει» (η ήττα) είτε... πειράζει, η δύναμη της παρέας θα αποκαταστήσει το περήφανο βλέμμα που φώτισε για δυόμισι εβδομάδες την Ιαπωνία.