Με εισιτήρια-«δηλητήρια» γίναμε... Μπάρτσα (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Είναι κωμικοτραγικό! Τα εισιτήρια για τους αγώνες ελληνικών ομάδων κυμαίνονται στα επίπεδα συλλόγων όπως η Μπαρτσελόνα, η Μπάγερν, η Ρόμα. Η εξαιρετική έρευνα του Πάνου Παναγιωτόπουλου (δημοσιεύθηκε στο χθεσινό φύλο της «Sportday») δίνει τροφή για σκέψεις πολλές. Έστω και μελαγχολικές.

Οι κερκίδες των περισσότερων γηπέδων στην Ελλάδα είναι, κατά κανόνα, τόσο «γεμάτες» όσο και η πλατεία Συντάγματος όταν, κάποτε, έκανε εκεί προεκλογική συγκέντρωση το ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ. Συχνά ερμηνεύουμε(;) το φαινόμενο επικαλούμενοι -μόνο- το κακό ή μέτριο παρεχόμενο θέαμα. Ανεπαρκής «εξήγηση». Δείτε το Καραϊσκάκη, το μοναδικό, ίσως, γήπεδο που παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια, σταθερά, υψηλά ποσοστά πληρότητας: κατά τη διάρκεια πολλών αγώνων το βλέπεις «τίγκα» (ή σχεδόν), με οφθαλμοφανή εξαίρεση τα «ξέφωτα» στις ακριβές θέσεις. Κάτι δεν σημαίνει αυτό;

Οι εποχές έχουν αλλάξει -κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Ο κόσμος σήμερα εργάζεται -σχεδόν παντού- περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν. Με ωράρια συχνά «ακατάστατα». Το γήπεδο κάποτε ήταν, στο έπακρο, το σήμα κατατεθέν της ζωτικότητας και της εξωστρέφειας του Σαββατοκύριακου. Στις ημέρες μας το Σαββατοκύριακο πολλοί το υποδέχονται κουρασμένοι, σωματικά και ψυχικά.
Αν προσθέσετε και την υπερβολική προσφορά ποδοσφαιρικού προϊόντος (φαινόμενο των περασμένων ετών στην Ευρώπη), εξηγούνται εύκολα τα όποια προβλήματα -σοβαρά, «ελεγχόμενα» ή αμελητέα- παρουσιάζονται κατά καιρούς: πέρυσι στην Αγγλία, όπου οι τιμές των εισιτηρίων είναι όντως πανάκριβες, κάποια στιγμή οι ιθύνοντες ανησύχησαν σφόδρα μετρώντας πόσα γήπεδα απείχαν πολύ από το sold out. Μείωση θεατών, μικρή ή μεγάλη, είχε παρατηρηθεί κατά καιρούς σε αρκετές χώρες, π.χ. Ιταλία. Ομως...

Όμως η κατάσταση στην Ελλάδα είναι απείρως χειρότερη. Αλλού προβληματίζονται όταν απέχουν κάμποσο από το sold out. Εμείς εδώ συνηθίσαμε στη θέα κερκίδων που σε κάνουν ν' αναρωτιέσαι -όταν ανοίγεις την TV- μήπως η γηπεδούχος ομάδα παίζει κεκλεισμένων των θυρών. Αλλού βρίσκουν τρόπους να ανακάμπτουν, να «δελεάζουν» τον φίλαθλο. Εδώ -αφήστε τα καλύτερα... Πού; Στην Ελλάδα. Τη χώρα των τόσων αθλητικών εφημερίδων και του δεδομένου πάθους για το ποδόσφαιρο!

Τα πράγματα είναι απλά: ό,τι (ανασταλτικό) ισχύει μία φορά αλλού, εδώ ισχύει «στη νιοστή». Επιτέλους, ας θυμηθούμε σε ποια χώρα ζητούν από τον φίλαθλο να πληρώσει τιμές Μπαρτσελόνα ή Μπάγερν: Την Ελλάδα που βρίσκεται στο μισθολογικό «ναδίρ» και το «ζενίθ» ακρίβειας! Στην Ευρωπαϊκή Ένωση των «15», η Ελλάδα πέρυσι παρουσίασε το χαμηλότερο κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος -το μέγεθος είναι συνάρτηση μισθών, παραγωγικότητας της εργασίας και αγοραστικής δύναμης. Αυτό αντιστοιχεί στο 75% του μέσου πανευρωπαϊκού όρου.

Κι από ελεύθερο χρόνο; Σε πείσμα του πατροπαράδοτου κλισέ που μας παρουσιάζει «τεμπέληδες», το 2004, στην Ελλάδα εργαστήκαμε κατά μέσο όρο 1.925 ώρες. Δηλαδή, 101 περισσότερες απ' όσες δούλεψαν, κατά το ίδιο έτος, οι διάσημοι για την εργασιομανία τους Αμερικανοί, 126 ώρες παραπάνω από τους Ισπανούς και 256 από τους Βρετανούς. Όλα αυτά τα καταγράφει έκθεση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας που δόθηκε στη δημοσιότητα στο τέλος της περσινής χρονιάς.

Που να μάθετε και τι αποκαλύπτει μια άλλη -πανευρωπαϊκή, αυτή- έρευνα... Είμαστε ο λαός που δουλεύει τα περισσότερα Σαββατοκύριακα τον χρόνο! Το 73,2% των Ευρωπαίων (στα 15 κράτη μέλη) έχει την πολυτέλεια να αναπαύεται την Κυριακή. Στην Ελλάδα, το ποσοστό όσων δεν δουλεύουν ποτέ Κυριακή είναι μόλις 56,9%. Το 22,2% των Ελλήνων εργάζεται μέχρι και 4 Κυριακές τον μήνα -ας μην το προβλέπει η σύμβαση εργασίας του. Τα Σαββατοκύριακα είναι τα διήμερα των αγώνων. Σκεφθείτε πόσο ισχυρό κίνητρο πρέπει να διαθέτει κάποιος για να τρέξει -αν προλαβαίνει- στο γήπεδο, λίγη ώρα αφ' ότου τελείωσε τη δουλειά. Αντ' αυτού, του προσφέρουν αντικίνητρα...

Σ' αυτή τη χώρα, λοιπόν, οι ΠΑΕ ζητούν πολλά -κι ας προσφέρουν λίγα ή ελάχιστα. Να περίμεναν, άραγε, πως ό,τι θα έχαναν στα λαϊκά στρώματα θα το κέρδιζαν στις τάξεις των εύπορων; Θεωρητικώς, αυτός ο «ψυχρός» υπολογισμός δεν ήταν a priori αβάσιμος -αφήστε που συνδυάζεται, προσχηματικά, με τον στόχο της «απομάκρυνσης των χούλιγκαν μέσω ακριβότερων εισιτηρίων». Θεωρητικώς, σε μια κοινωνία με τόσο μεγάλη οικονομική πόλωση, στην οποία το πλουσιότερο 20% έχει αποδοχές 6 φορές μεγαλύτερες από το φτωχότερο 20%, οι ΠΑΕ θα είχαν πολλούς «πελάτες» με παχιά πορτοφόλια. Σε τελική ανάλυση, το ποδόσφαιρο δεν το αγαπούν μόνο τα λαϊκά στρώματα, έτσι δεν είναι;

Ελα, όμως, που τα «θεωρητικώς» τα βλέπει η πραγματικότητα και γελά! Διότι, αν ο νεόπλουτος έχει το Σαββατοκύριακό του ελεύθερο, είναι πολύ πιθανότερο να προτιμήσει να «στρώσει» τη νέα ΒΜW, κάνοντας μια εκδρομή με το έτερον ήμισυ. Διότι, κι αν ακόμη επιθυμεί να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο, στην «εποχή του καναπέ» που διανύουμε, μάλλον θα προτιμήσει την άνεση του εξελιγμένου μοντέλου τηλεόρασης. Διότι, σε τελική ανάλυση, δεν έχουν εντοπιστεί και πολλοί «λεφτάδες» στις τάξεις των απλών φιλάθλων του Ιωνικού ή του Αιγάλεω -κι αν υπάρχουν, είναι κομμάτι δύσκολο να καταδεχθούν να πάνε στα αντίστοιχα γήπεδα!

Η τακτική των ΠΑΕ είναι καταστροφική. Ορισμένοι τεχνοκράτες ή παράγοντες ίσως να μην ενοχλούνται στη θέα μισο-άδειων κερκίδων, διότι δεν κατανοούν ότι δίχως κόσμο το ποδόσφαιρο χάνει την ψυχή του. Είναι αδύνατον, όμως, να μην κατανοούν πως η «κρύα» εικόνα των κερκίδων «παγώνει» και άλλους. Ας πούμε, τους διαφημιζόμενους. Αυτό τους νοιάζει και τους κόβει! Μία μόνο επιλογή έχουν οι ΠΑΕ: να κάνουν το ποδόσφαιρο ελκυστικότερο ως θέαμα, αλλά και πιο προσιτό. Το πρώτο χρειάζεται χρόνο -ίσως πολύ. Το δεύτερο, όχι.