Η «ευκαιρία» του Ολυμπιακού και η διαχείριση των προσδοκιών(Sportday/Σπυρόπουλος)

Για εκείνους που είναι «μόνιμα μέλη» του Τσάμπιονς Λιγκ (...και δεν είναι Ρεάλ, Γιουνάιτεντ, Μπάγερν, Μίλαν, Μπάρτσα ή Γιούβε) η ευκαιρία έρχεται μία φορά στη δεκαετία. Στατιστικά αποδεδειγμένο. Εννέα σεζόν θα παιδεύεσαι, για να απολαύσεις τη μία. Το κακό -και το γοητευτικό συνάμα- είναι ότι δεν ξέρεις... πότε θα έλθει αυτή η μία φορά. Κάποτε θα 'ναι η σειρά της Τσέλσι, οπωσδήποτε. Αλλά πότε; Κάποτε θα 'ναι η ώρα της Ολιμπίκ Λιόν. Αλλά πότε;
Της Ντιναμο Κιέβου ήταν το '99 (ημιτελικός). Της Ιντερ, το '03 (ημιτελικός). Της Πόρτο, το '04 (τρόπαιο). Της Μονακό, επίσης (τελικός). Της Αρσεναλ, πέρυσι (τελικός). Της Λίβερπουλ, το '05 (τρόπαιο). Και της PSV, το '05 (ημιτελικός). Της Μπάγερ Λεβερκούζεν, το '02 (τελικός). Της Γαλατασαράι, το '01 (προημιτελικός). Της Σπαρτάκ Μόσχας, το '96 (προημιτελικός). Της Ρόζενμποργκ, το '97 (προημιτελικός). Η Μπενφίκα, μετά τον προημιτελικό του '96, ξανάπαιξε προημιτελικό το 2006.

Ο Παναθηναϊκός συνεπώς, μ' έναν ημιτελικό κι έναν προημιτελικό την προηγούμενη δεκαετία, έκανε υπέρβαση μέσου όρου. Ο Ολυμπιακός πάλι με τον προημιτελικό του '99 είναι σαν να εξάντλησε τη στατιστική αναλογία. Έκτοτε, όπως και πριν από το '99, παιδεύεται. Αισίως φτάνει απόψε στην εκκίνηση της δέκατης (συνεχής) συμμετοχής του. Η στιγμή θα ξανάρθει αργά ή γρήγορα. Η συστηματική παρουσία είναι η βάση. Και το frame of mind, το κρίσιμο. Το πλαίσιο της σκέψης. Του μυαλού.

Το ερώτημα λοιπόν είναι εάν ο Ολυμπιακός μπαίνει φέτος στη διοργάνωση στο σωστό frame of mind. Η ημέρα της κλήρωσης για τον σχηματισμό των γκρουπ δεν το (απ)έδειξε. Εκείνο που διέπραξαν τότε ήταν να αδικήσουν τους εαυτούς τους. Πώς; Περνώντας τον τόνο ότι ούτε λίγο ούτε πολύ «αυτή είναι η ευκαιρία μας». Και δεν αναφέρομαι σε εκτιμήσεις... εξωθεσμικών ανεύθυνων, που στο κάτω κάτω δεν πληρώνουν φόρο. Τον τόνο τον έδωσαν οι κατ' εξοχήν θεσμικοί, ο Σόλιντ και ο Τζόρτζεβιτς (με «δεύτερη φωνή» τον Νικοπολίδη). Δεν ακούγονται όλ' αυτά πολύ σοβαρά.

Με Βαλενθια+Ρομα, το γκρουπ απλώς απαγορεύεται να ορίζεται ως «ευκαιρία» (...μόνο και μόνο επειδή δεν έχει Μπαρτσελόνα+Τσέλσι ή Ιντερ+Μπάγερν ή Ρεάλ+Λιόν). Η φιλοδοξία είναι υπέροχο καύσιμο. Το να σκέπτεσαι τα σπουδαία, think big που λένε, είναι έξοχο όχημα. Αλλά και το να διαχειρίζεσαι προσδοκίες είναι απαραίτητο εργαλείο στη δουλειά. Είναι ιδίως συμβατό με την πραγματικότητα του Ολυμπιακού. Διότι, καλέ μου «Τζόλε», εάν αποκλειστείς, θα σου ζητήσουν και τα ρέστα ότι δεν εκμεταλλεύτηκες την «ευκαιρία μας». Εάν δε προκριθείς, θα σου πουν ότι τα κατάφερες επειδή... η κλήρωση σου χάρισε την ευκαιρία.

Ενώ το ενα (ο αποκλεισμός) θα 'ναι το νορμάλ. Και το άλλο (η πρόκριση) θα 'ναι, με διαφορά, ο νούμερο «ένα» άθλος στην ιστορία του «κόκκινου» κλαμπ στον διεθνή ανταγωνισμό. Μιλώντας εκείνες τις ημέρες μετά την κλήρωση με ανθρώπους της μπάλας που έχουν την «εσωτερική γνώση» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όλοι απορούσαν. Πού στα κομμάτια την είδαν την ευκαιρία; Να είχαν την τύχη της Μπενφίκα (με Σέλτικ από πάνω και Κοπεγχάγη από κάτω), να πεις «Ο.Κ.». Να έπεφταν στον όμιλο της ΑΕΚ (με Λιλ από πάνω και Αντερλεχτ από κάτω), άιντε να πεις... πάει κι έρχεται. Αλλά με Βαλένθια+Ρόμα και Σαχτάρ; Πάνε καλά;

Η Βαλένθια και η Ρομα είναι οι «φωτογραφίες» των ομάδων που συνήθως πηγαίνουν μακριά σε τούτο τον θεσμό. Η μία, παραδοσιακά, αρραγής στην αμυντική λειτουργία της. Ανεξαρτήτως προσώπων. Σαν να το 'χει μες στο DNA της. Η άλλη, πάλι, τυπική ομάδα του προπονητή. Για την ακρίβεια, ενός από τους καλύτερους νέους προπονητές σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός, ακόμα κι αν δεχθούμε ότι πασχίζει να γίνει κάτι τέτοιο, δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Στη μία βραδιά, κυρίως στη μία βραδιά Καραϊσκάκη, είναι πιθανό να μπορεί να νικήσει τον οποιονδήποτε. Στις έξι βραδιές, το πιο πιθανό είναι ότι δεν μπορεί να υποσκελίσει τον οποιονδήποτε... επιπέδου Βαλένθια ή Ρόμα.