Πώς έπαθαν χου-Νέρι οι «ιεροεξεταστές»... (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Στη Ν. Σμύρνη είχε πάρει τον Ολυμπιακό στις πλάτες του. Στο Καραϊσκάκη, εναντίον του ΠΑΟΚ, έκανε «του κόσμου τις δουλειές», σκόραρε με πανέξυπνο τρόπο κι έδωσε την πλέον εντυπωσιακή ασίστ του αγώνα (στον Καφέ, στην επανάληψη). Εστω κι έτσι, έστω κι αν η απόδοση του Νέρι Καστίγιο διαδέχεται ανάλογες «μεγαλοπρεπείς» εμφανίσεις του στα θερινά φιλικά, στην τρίτη -μόλις- αγωνιστική του πρωταθλήματος κανονικά θα του αναγνωριζόταν ιδανικό ξεκίνημα και τίποτα περισσότερο. Κι όμως, από τη δεύτερη αγωνιστική βιώνουμε πραγματική «Καστιγιομανία».

Πώς στην ευχή αίφνης σύμπασα η Ελλάδα εξυμνεί με διθυράμβους την ποδοσφαιρική αξία του; Πού να οφείλεται τούτη η... διασκεδαστικά καθυστερημένη ανακάλυψη της Αμερικής; Στην εγγενή ροπή μας προς την υπερβολή ή στην έως χθες δεδομένη -υποτίθεται- απροθυμία του νεαρού να προσφέρει στην ομάδα του;

Ε, λοιπον, δεν οφείλεται στον πρώτο παράγοντα (λατρεία στην υπερβολή), αλλά στην κοινή -αν και ανομολόγητη μέχρι πρότινος- πεποίθηση ότι ουδέποτε ίσχυε ο δεύτερος! Με άλλα λόγια: όλοι κατά βάθος είχαν κατανοήσει ότι αδικήθηκε σε βαθμό εξίσου απίστευτο. Σκεφθειτε: εδώ και χρόνια καλείται ένας νεαρός ποδοσφαιριστής κάθε τρεις και λίγο να παίζει σε διαφορετική θέση -σαν... πολυτεχνίτης Θανάσης Βέγγος. Αυτός, σε αντίθεση με τον Βέγγο της γνωστής ταινίας, ανταποκρίνεται σε όλα τα καθήκοντά του με επιτυχία, σχετική ή απόλυτη. Συνήθως απόλυτη (ή περίπου), όταν αγωνίζεται στα δύο άκρα. «Τα έσπασε» οριστικά η ομάδα με τον Χούτο; Γίνε, Νέρι, στράικερ (επί Προτάσοφ). Ο «μικρός», χάρη στα προσόντα του, αλλά και τις εκπληκτικές μπαλιές του Ζιοβάνι, βρίσκει δίχτυα αρκετά συχνά, συμπεριλαμβανομένων αγώνων του Τσάμπιονς Λιγκ.

Για να καθηλωθει η προσφορά του σε χαμηλά επίπεδα, χρειάζεται να υπερβούν τον εαυτό τους οι... προπονητές του: στην τελική ευθεία της περιόδου 2004-05, ο «θολωμένος» Μπάγεβιτς έχει τη φαεινή ιδέα να τον ρίξει στη Λεωφόρο ως επιθετική αιχμή, μαζί με τον Οκκά. Δίδυμο παντελώς αδούλευτο στη συγκεκριμένη σεζόν. Κι ο «τσόγλανος» πώς συνεχίζει; Αναλαμβάνει επιτυχώς την «παράλυτη» δεξιά πλευρά του Ολυμπιακού -συνήθως στο δεύτερο ημίχρονο, αφού τότε κάμπτεται η ξεροκεφαλιά του Μπάγεβιτς. Η απόδοσή του ξεμπλοκάρει την ομάδα σε σειρά αγώνων (συνυπολογίστε και έναν ημιτελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ). Τα περσινά είναι «φρέσκα», όπως και τα σχετικά σχόλιά μας. Τερματίζουμε λοιπόν εδώ τις υπενθυμίσεις.

Ξερω, ξερω... «Ηταν η έλλειψη της απαιτούμενης ομαδικότητας στο παιχνίδι του Καστίγιο που τον χαντάκωνε». Μόνο που οι μισές αλήθειες είναι χειρότερες από τα ολάκερα ψέματα: η ομαδικότητα στο παιχνίδι ενός παίκτη δεν είναι μόνο αντιστρόφως ανάλογη του άγχους για προσωπική διάκριση. Είναι και ευθέως ανάλογη των παραστάσεων και εμπειριών του: αυτές δεν τις αποκομίζει στον πάγκο. Είναι επίσης ευθέως ανάλογη της ειδικής βοήθειας που έχει (;) από τους προπονητές στα κρίσιμα -για τη διαμόρφωση της ποδοσφαιρικής παιδείας του- χρόνια. Οταν, αντί όλων αυτών και παρά τα διαρκώς παρεχόμενα τεκμήρια της αξίας του, νιώθει ότι εκπίπτει στον ρόλο ενός ευκαιριακού έμψυχου «μπαλώματος», δύσκολα αποβάλει τα «κουσούρια» στο παιχνίδι του. Ισα ίσα, τα θεωρεί πιθανή σανίδα σωτηρίας.
Χρειαστηκαν δυο μόλις επίσημα παιχνίδια για να καταβαραθρωθούν τα στερεότυπα «παιδονόμων» και «ιεροεξεταστών». Τι τους μένει ύστερα από αυτό το χου-Νέρι; Να περιμένουν μία λάθος μπαλιά του Καστίγιο, μπας και ξεκινήσουν την «αντεπίθεσή» τους με κάποιες διατριβές για τον... σατανικό βρομοχαρακτήρα του. Παλιά τους τέχνη...