Στο τσάρτερ προς το Κισινάου, τις προάλλες, μαζί (με την Εθνική) ταξίδευαν μερικοί εκπρόσωποι του, μάλλον σπάνιου, είδους Ελλογος Γαύρος. Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι! Οχι εύκολο να ακουστούν, όταν τον πολύ θόρυβο τον κάνουν οι... γκάου. Υπάρχουν, όμως. Κι έχει ενδιαφέρον να (τους) συζητάς. Καθόμουν, πίσω πίσω στο αεροπλάνο, μ' έναν απ' αυτούς. Στο βάθος, μπροστά, κάποια στιγμή σηκώθηκε όρθιος, να ξεμουδιάσει, ο Αγγελος Μπασινάς. Ο δικός μου τον «έδειξε» με τα μάτια.
«Αυτός εΙναι». Αυτός... τι; «Το κομμάτι που μας λείπει από το παζλ, ο παίκτης που θα το κούμπωνε, για να πούμε ότι πάμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω στην Ευρώπη». Ο δικός μου έχει τη δυνατότητα να ανταλλάσσει, πού και πού, σκέψεις με τον Σόλιντ. «Και ο προπονητής, άμα του το αναφέρεις, συμφωνεί εκατό τοις εκατό». Αλλά πώς; «Αφού όποτε τον πετυχαίνουμε στο Καραϊσκάκη», ακόμα και σε θερινό φιλικό Ολυμπιακός-Μαγιόρκα, «του γαμοσταυρίζουμε ό,τι έχει και δεν έχει!».
Τα θυμήθηκα, στην πρεμιέρα του Τσάμπιονς Λιγκ. Το «εκ των υστέρων» είναι (έως) αποκρουστικό, ότι πάντοτε στην ήττα οι καλύτεροι είναι εκείνοι... που δεν έπαιξαν ή (επειδή τα τελευταία χρόνια το 'χουμε προχωρήσει ακόμα παραπέρα) εκείνοι που δεν αγοράστηκαν, καν. Εδώ, όμως, η συζήτηση έχει την αξία ότι ήταν «εκ των προτέρων». Για την ακρίβεια, δέκα μέρες πριν από το ραντεβού του Ολυμπιακού με τη Βαλένθια. Η συζήτηση έχει, επίσης, την αξία ότι αναδεικνύει το κόστος της «λαϊκής δημοκρατίας».
Από Σεπτέμβριο (2005) σε Σεπτέμβριο (2006) ο Ολυμπιακός, σε τέσσερα ματς Τσάμπιονς Λιγκ στο Καραϊσκάκη, έχει καταπιεί 12 γκολ. Τα 11, στα τρία ματς που είχαν σημασία (το ένα, με τη Ρεάλ, ήταν αγώνας επίδειξης). Και στα τρία ματς... προηγήθηκε. Αμέσως πριν (2004-05) τα τρία ματς στο Καραϊσκάκη είχαν λήξει, όλα, 1-0. Δεν μ' ενδιαφέρει να το βάλω στη βάση Μπάγεβιτς vs Σόλιντ. Μόνο στη βάση ότι, παρά το sui generis DNA του Ολυμπιακού, το 1-0 δεν είναι ανέφικτο. Η Λίβερπουλ, στα πρώιμα της σεζόν που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, στον Πειραιά... όχι γκολ δεν έβαλε, ούτε φάση είχε!
Δύο φθινόπωρα μετά, η Βαλένθια έβαλε τέσσερα και είχε καθαρές φάσεις για τουλάχιστον άλλα τέσσερα. Παθητικό 12 γκολ, εντός έδρας, ο Ολυμπιακός είχε στη διετία (δηλαδή, στα έξι ματς) της Ριζούπολης: 2-2 Σοσιεδάδ, 3-0 Γαλατασαράι, 1-2 Γιουβέντους, 3-3 Χάιφα, 2-3 Γιουνάιτεντ, 6-2 Λεβερκούζεν. Με Λεμονή, Κόλλια, Κάτανετς, Προτάσοφ. Και πάλι, σε συνολικό 17-12. Οχι, όπως τώρα, σε 6-12. Ο Σόλιντ είναι, καταφανώς, ανοικτός. Για πολλούς λόγους:
• Φέτος «ξέρει την ομάδα», την οποία δεν ήξερε (και γι' αυτό, υποτίθεται, την πάτησε) πέρυσι.
• Εξήγγειλε από την προετοιμασία ακόμα, ακριβώς στηριγμένος σε τούτη την εδραιωμένη γνώση, ότι τώρα «θα 'μαστε 200% καλύτεροι».
• Τα ψώνια, λόγω της γνώσεως, έγιναν για τα μετόπισθεν (και, πλην Ζούλιο Σέσαρ, εγκαίρως) παρά για την εμπροσθοφυλακή.
• Στο debate για τον «δεύτερο» αμυντικό μέσο, ο Νορβηγός διαβεβαίωνε ότι με τον Μάρκο Νε δεν θα προκύψει κενό Τουρέ.
Κατόπιν όλων αυτών, στο πρώτο κρας τεστ η οργάνωση του Ολυμπιακού πίσω από την μπάλα, η τοποθέτηση των στρατευμάτων ιδίως, δεν διέφερε αισθητά από τη νύχτα του 0-7 στο «Ντέλε Αλπι». Οχι το πιο ελκυστικό δείγμα-διαφήμιση, εάν θεωρήσουμε ότι φιλοδοξία του Σόλιντ είναι, μετά τον Ολυμπιακό, να κάνει (άλλο ένα) βήμα καριέρας. Ο Σόλιντ εμφανίστηκε πολύ εύκολος στο να κάνει κριτική στον Ρεχάγκελ στις εφημερίδες του τόπου του, εν όψει του Ελλάδα-Νορβηγία. Ενώ θα τον ωφελούσε να παραδειγματιστεί.
Οτι σε τούτο το επίπεδο ανταγωνισμού, όπου ως και οι ομάδες αιχμής έχουν για βάση-αφετηρία τους (τουλάχιστον) δύο ανασταλτικούς στο κέντρο, ο Ολυμπιακός (για να μπορέσει να μπαλαντζάρει το χάντικαπ) έχει ανάγκη να παίζει με τρεις. Ο Ολυμπιακός δεν παίζει με τρεις. Δεν παίζει, έστω, με δύο. Παίζει με έναν! Με έναν (ανασταλτικό) «δικαιούται» να παίξει ο Αντσελότι κατά της ΑΕΚ ή ο Μουρίνιο κατά της Λέφσκι Σόφιας. Οχι ο Σόλιντ κατά της Βαλένθια.
Η άμυνα, υπολογίζω ότι το έχουμε επισημάνει μονάχα... χίλιες εξακόσιες πενήντα δύο φορές, δεν είναι υπόθεση θείου χαρίσματος. Ταλέντου. Είναι ζήτημα διάθεσης, δουλειάς, συγκέντρωσης. Πνεύματος. Μόνο που, αν είναι να δημιουργήσεις πνεύμα, δεν γίνεται να τρέχουν οι πέντε για τους δέκα. Πνεύμα δημιουργείται όταν τρέχουν και οι δέκα για τους δέκα. Εστω, σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι εννέα. Ωστε ο ένας (Ριβάλντο, Τσιάρτας, Ντελ Πιέρο ή όπως αλλιώς) να προσμένεις ότι θα προσφέρει την εξτρά λύση. Εχω την πεποίθηση ότι, εάν ο Ριβάλντο έπαιζε σε ομάδα όπου οι εννέα θα έτρεχαν, αυτός θα 'ταν ακόμα στέλεχος της «σελεσάο»!
Ο Ολυμπιακός, με τον (...αντισυμβατικό) τρόπο του παιχνιδιού του, καραφλιάζει τον ανυποψίαστο αντίπαλο. Τον τρελαίνει. Σου λέει, τι κάνουν αυτοί; Είναι ό,τι εξηγεί την ατάκα του κόουτς της Βαλένθια, για «αναρχία». Δεν παράγεις κάθε μέρα δύο γκολ και τρεις-τέσσερις ευκαιρίες απέναντι στον αμυντικό μηχανισμό Βαλένθια, έστω αροντάριστο αυτή την εποχή. Αλλά κι η Βαλένθια δεν είναι εθισμένη, αντίπαλος που τη στριμώχνει στα σχοινιά, μετά ο ίδιος να της το κάνει τόσο εύκολο το να διαφύγει. Οι «κόκκινοι» ξέρουν τον δρόμο προς το 1-0. Το «έχουν». Ο Καστίγιο ήταν ο Βίγια της από δω πλευράς, ρωτήστε τον Αγιάλα. Ο Κωνσταντίνου, ο Μοριέντες. Ρωτήστε τον Αλμπιόλ. Εκείνο που δεν ξέρουν οι «κόκκινοι» είναι να διαχειρίζονται (αφού επιτύχουν) το 1-0.
Η αλληλουχία των γεγονότων, συνεπώς, δεν εκπλήσσει τον υποψιασμένο: εξαιρετικό, σε ρυθμό και σε παιχνίδι πρωτοβουλίας, πρώτο ημίωρο. Το ακυρώνει με το αμέσως επόμενο, περίπου χαοτικό, ημίωρό του. Κι όταν ξαναβρίσκει ένα εικοσάλεπτο φούριας, δημιουργεί momentum ανατροπής. Την πλησιάζει, εκεί αστοχεί ο Ριβάλντο για το 3-2 (Ο.Κ., συμβαίνει...), τελευταίο δεκάλεπτο το κλίμα είναι καταφανές, «το κόβουμε» στο 2-2 και φεύγουμε αγκαλιασμένοι. Κι ύστερα, δύο κόρνερ, δύο γκολ. Πώς, έπειτα, να μη σκεφτεί ο εμβρόντητος Κίκε Σάντσεθ Φλόρες, «είναι μουρλοί αυτοί στον Πειραιά»!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
