Η μπάλα και η καμπάνα ενός χωριού στη Β. Κέρκυρα... (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ρωτήστε έναν ένθερμο «βάζελο» οτιδήποτε σχετικό με το χάλι των «πρασίνων» την περασμένη Πέμπτη. Ο άνθρωπος θα αποδειχθεί, όχι απλώς καυστικός, αλλά πραγματική λάβα στην κριτική. Ας υποθέσουμε πως ο εν λόγω οπαδός ακούει από το στόμα ενός «γαύρου» όσα ο ίδιος υποστηρίζει για τον Παναθηναϊκό. Ακριβώς τα ίδια. Είναι πιθανό να αντιδράσει! Το ίδιο, βεβαίως, θα έκαναν στη θέση του και οι «ομόλογοι» των άλλων ομάδων.

«Πες μου ποιος το λέει, να σου πω αν συμφωνώ». Δόγμα πανίσχυρο στο εθιμικό δίκαιο της ποδοσφαιρικής μας παιδείας. Μόνο αυτής; Οχι δα. Οπου υφίστανται περιχαρακώσεις, το «εμείς» και το «αυτοί», το δόγμα βρίσκει εφαρμογή.
Καθημερινώς. Επεται μία χαρακτηριστική ιστορία...

Σε χωριό της Βόρειας Κέρκυρας, όπου ο γράφων είχε την τύχη να βρεθεί τα δύο τελευταία καλοκαίρια, οι εκκλησιαστικές αρχές «αφόρισαν» τον... ύπνο. Ελέω τεχνολογίας και υπερβάλλοντος ζήλου, ο διαπεραστικός ήχος της καμπάνας του χωριού ακούγεται καθ' όλο το 24ωρο. Κάθε εξήντα λεπτά ηχεί τόσες φορές, όσες χρειάζονται ώστε να αντιλαμβάνονται τι ώρα είναι οι κάτοικοι που έχουν τυχόν ξεχάσει το ρολόι τους στο κτήμα ή αλλού. Στις τρεις τη νύκτα τρεις φορές, στις τέσσερις τέσσερις κ.λπ. Ακόμη κι αν ο Μορφέας «καίγεται» να σε αγκαλιάσει, δυσκολεύεται πολύ. Βλέπετε, εκτός από τα «κτυπήματα» στις ολόκληρες ώρες, έχει «θεσμοθετηθεί» και ένα στις μισές! Η αγρύπνια καθίσταται σχεδόν υποχρεωτική, μέχρι τελικής εξάντλησης.

Γνώριζα ότι κάτι ανάλογο γίνεται σε αρκετά χωριά της Ελλάδας, αλλά με παύση στις «άγριες» -τουλάχιστον- ώρες. Ρώτησα κατά πόσο οι κάτοικοι του συγκεκριμένου χωριού δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα τούτη την επιβολή «αγρύπνιας». Η ιστορία που έμαθα είναι άκρως ενδιαφέρουσα και ενδεικτική! Ο σχετικός μηχανισμός -λένε- ήταν δώρο ιδιώτη προς την Εκκλησία, στη μνήμη αποθανόντος προσφιλούς προσώπου. Δυσκολεύτηκα να κατανοήσω γιατί αυτό συνιστούσε ηθική δέσμευση, τουλάχιστον ως προς το ωράριο: αν εγώ δωρίσω σε έναν φίλο αραβικό σπαθί, δεν νομίζω ότι αυτός υποχρεούται να «πετσοκόβει» κόσμο για να με τιμήσει. Πάμε όμως παρακάτω. Όπως ήταν φυσικό, ορισμένοι κάτοικοι διαμαρτυρήθηκαν. Ο παπάς, άνθρωπος πράος και συγκαταβατικός, σκέφθηκε κάποια στιγμή να αποσύρει τον θεσμό του «ολημερίς ακούγεται ίσαμε το λαγκάδι, τη νύχτα πάλι θα βαρεί - που να σας βγει το λάδι». Τότε όμως «έπεσαν πάνω του» ορισμένοι και του ζήτησαν να μην υποχωρήσει. Οι ίδιοι κάτοικοι λίγο νωρίτερα κάθε άλλο παρά αρνητικοί ήσαν στην ιδέα να δοθεί «συγχωροχάρτι» στον... αφορεσμένο ύπνο. Τι μεσολάβησε;

Ένας διαμαρτυρόμενος κάτοικος είχε συλλέξει υπογραφές ζητώντας να τερματιστεί η ολονύκτια λειτουργία του συστήματος «εκκλησιαστικής αφύπνισης». Ανάμεσα σε όσους υπέγραψαν, ήσαν και ορισμένοι Αλβανοί μετανάστες που βρίσκονταν στη δούλεψή του. Είτε επειδή δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν τον εργοδότη τους είτε διότι αντιμετώπιζαν σοβαρότατο πρόβλημα στέρησης ύπνου (κάτι απολύτως λογικό, δοθέντων των ωραρίων εργασίας τους) οι άνθρωποι έβαλαν την «τζίφρα» τους. Τότε το θέμα προσέλαβε άλλες διαστάσεις!

Καταλάβατε; «Εγώ μπορώ να θέλω κάτι, αλλά αν το θέλει κι ο Αλβανός, το πράγμα αλλάζει». Ναι, το πράγμα άλλαξε. Η υπόθεση έπαψε να είναι απλό θέμα κοινής λογικής ή κοινής ησυχίας. Μετατράπηκε σε εθνική-θρησκευτική υπόθεση. Το «Καμπάνα vs Υπνος» έγινε κάτι σαν «Αλβανοί vs Εκκλησία». Ε, κατόπιν μία δικαστική απόφαση δικαίωσε όσους φώναζαν «να μην περάσει των Αλβανών» και η ιστορία έκλεισε. Μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον. Μακάριοι όσοι κοιμούνται βαριά. Για όσους σκέφτονται ελαφρά, δεν ξέρω...