Αγάπη και συμπόνοια (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Το να τσαντίζεσαι είναι μια μορφή υγείας. Σημαίνει ότι ενδιαφέρεσαι. Το να σταματήσεις να τσαντίζεσαι σημαίνει ότι είτε έγινες βουδιστής είτε αδιαφορείς. Και επειδή δεν βλέπω πολλούς να κυκλοφορούν με πορτοκαλιές ρόμπες, ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι η έλλειψη τσαντίλας από πλευράς οπαδών της ΑΕΚ δείχνει κάποια αδιαφορία.

Το ότι οι ΑΕΚτσήδες ψήνονται από πίστη και αφοσίωση είναι δεδομένο. Οταν η διοίκηση του Νικολαΐδη προσπάθησε πέρυσι να αλλάξει τον ύμνο της ομάδας, η αντίδραση των οπαδών ήταν ταυτόχρονη και καθολική. Το ότι το ίδιο δεν είχε συμβεί όταν ημιεπίσημος ύμνος είχε γίνει το «Μόνη ξανά δεν θα σ' αφήσω» οφείλεται στο ότι οι στίχοι κάτι έλεγαν στον κόσμο.

Η αφοσίωση στην ομάδα φαίνεται και από τα φετινά διαρκείας. Ανεξάρτητα με τον ουσιαστικό αριθμό των διαρκείας, αφού εφέτος προσμετρήθηκαν και τα παιδικά, οι οπαδοί της ΑΕΚ που αγόρασαν διαρκείας είναι υπερδιπλάσιοι από τους αντίστοιχους του Παναθηναϊκού. Οι ΑΕΚτσήδες γενικά αγαπούν την ομάδα τους και κολακεύονται να το δείχνουν. Η αγάπη όμως αυτή τείνει να μεταβληθεί σε ένα αίσθημα που μοιάζει με συμπόνοια. Εκείνο το «μπράβο στο παιδί που το κατάφερε», το οποίο λέμε σε ένα παιδί όχι επειδή αυτό που έκανε ήταν αξιοσημείωτο, αλλά επειδή το ίδιο δεν έχει μεγάλες δυνατότητες και θέλουμε να του συμπαρασταθούμε.

Δεν υπάρχει ΑΕΚτσής που να τσαντίστηκε από την ήττα με τρία γκολ από τη Μίλαν. Οχι επειδή η ομάδα έχασε από τη Μίλαν, αλλά επειδή το σύνολο των ΑΕΚτσήδων έχουν αποδεχθεί ότι η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που μέχρι εκεί φτάνει. Ευτυχισμένοι με τη διοίκησή της, επειδή έσωσε την αγαπημένη ομάδα τους, αλλά χωρίς καμία ελπίδα ότι η ίδια διοίκηση μπορεί να φτιάξει ομάδα που θα ανταγωνιστεί τους άλλους δύο «μεγάλους». Το «όσο μπορούν έπαιξαν τα παιδιά και μπράβο τους» είναι μια έκφραση αγάπης και ωριμότητας. Για μια ομάδα όμως που έχει να κερδίσει πρωτάθλημα 12 χρόνια είναι δείγμα εγκατάλειψης στη μοίρα. Λίγος, έστω και ευπρεπής, θυμός θα δείξει ότι οι ΑΕΚτσήδες συνεχίζουν να πιστεύουν ότι είναι οπαδοί μιας από τις μεγάλες ομάδες.

Η επιλογή ήταν σαφής και ένιωσα δικαιωμένος όταν με πήραν τηλέφωνο για να με πληροφορήσουν ότι στο πρώτο τέταρτο ο Παναθηναϊκός προηγείτο με 1-0. «Για πέντε είναι», σκέφτηκα. «Θα ενδιαφερθώ ξανά όταν με πάρει τηλέφωνο κάποιος να μου πει ότι έφαγαν το έκτο». Το επόμενο τηλέφωνο ερχόταν μιάμιση ώρα αργότερα. Ο Παναθηναϊκός είχε φέρει ισοπαλία με την πιο απίθανη ομάδα που έχει αντιμετωπίσει στην ιστορία του. Με μια ομάδα που είχε έξι συνεχείς ήττες στο ουκρανικό πρωτάθλημα και που στη συνέντευξη Τύπου έκαναν πλάκα στον προπονητή της όταν είπε ότι πάνε για τη νίκη. Για να φανεί η δυναμικότητα της ομάδας, όταν ο προπονητής κατάλαβε ότι αυτό είχε ακουστεί, είπε ότι δεν πάνε για νίκη. Μετά ο άνθρωπος κατάλαβε ότι οι προπονητές πρέπει να λένε ότι η ομάδα τους πάει για τη νίκη. Το ξαναείπε. Του ξανάκαναν πλάκα. Τραγέλαφος. Ενας τραγέλαφος όμως που κέρδισε τον Παναθηναϊκό. Και το μπάτζετ του.

«Why?», που έκανε και ο στρατιώτης στη φωτογραφία του Βιετνάμ ανοίγοντας τα χέρια πριν πέσει τάβλα. «Because». Μπικόζ, που λέμε και στα ελληνικά, ο Παναθηναϊκός εδώ και καιρό έχει χάσει κάθε έννοια πειθαρχημένου συνόλου. Μετά το ξεμοντάρισμα της ομάδας της Παιανίας και την απομάκρυνση του Μπασινά, στην ομάδα του Παναθηναϊκού υπήρξε κενό στη θέση του αρχηγού. Εγινε προσπάθεια να προωθηθεί ο Γιάννης Γκούμας, αλλά δεν του πάει από χαρακτήρα. Εξάλλου, οι αρχηγοί δεν γίνονται επειδή το θέλει η διοίκηση. Επίσης, δεν γίνονται επειδή θέλουν να είναι καλοί στη διοίκηση. Ούτε ο Γκονζάλες μπόρεσε να πάρει τη θέση του αρχηγού. Επίσης, αρχηγός δεν γίνεσαι επειδή θέλεις να δείξεις ότι είσαι καλύτερος από τον άλλο, που κάνει τον αρχηγό και τον αντιπαθείς. Ούτε ο Δημήτρης Παπαδόπουλος μπόρεσε να γίνει αρχηγός, εκτός του ότι μετά το ξέσπασμά του στην ήττα με τον Ιωνικό δημιούργησε χάος. Αλλά όταν δεν υπάρχει ο αρχηγός, υπάρχει ο προπονητής για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Σωστά; Λάθος.

Ο Χανς Μπάκε έχει το ελάττωμα των περισσότερων Σκανδιναβών προπονητών, που θεωρούν ότι δουλειά τους είναι να φτιάχνουν ομάδες και όχι να γίνονται παιδονόμοι που θα ελέγχουν μικροεγωισμούς και καπρίτσια τριαντάχρονων. Ο Μπάγεβιτς είχε πλακωθεί με τον Σαμπανάτζοβιτς, ο Μαλεζάνι με τους δημοσιογράφους στην ιστορική «κε κάτσο» σκηνή. Ο Μπάκε όμως θεωρεί ότι δουλειά του είναι να φτιάχνει ομάδες και όχι να μαθαίνει ελληνικά για να καταλαβαίνει τι λέει ο Παπαδόπουλος όταν μπαίνει στα αποδυτήρια. Μέτριος προπονητής; Πιθανόν. Παρ' όλο που, όπως έγραψε ο Σωτηρακόπουλος, είχε έρθει στην Ελλάδα με τις καλύτερες συστάσεις. Αχρηστος στην επιβολή της πειθαρχίας; Εξαρτάται. Οι Σκανδιναβοί πιστεύουν ότι για την πειθαρχία υπάρχει η διοίκηση. Απόδειξη αυτού η περίπτωση Σόλιντ, ο οποίος στο πλάκωμα του Σούρερ και τις εξαφανίσεις του Τουρέ παρέπεμψε τις υποθέσεις στη διοίκηση για να αποφασίσει. Οταν τα πράγματα στραβώνουν, πράγματι τελευταία ελπίδα είναι η διοίκηση. Το πρώτο σκαλοπάτι στη διοικητική ιεραρχία στον Παναθηναϊκό ονομάζεται Στράτος Αποστολάκης, ευνουχισμένος διοικητικά.

Στην πρώτη θητεία του στον πάγκο του Παναθηναϊκού, ο Αποστολάκης είχε σχεδόν πλακωθεί με τον Πάολο Σόουζα επειδή μετά την ήττα στη Βαρκελώνη έπινε ένα ποτήρι κρασί. Ξύπναγε το πρωί για να τρέχει τον Μπόατενγκ στην Παιανία, μέχρι να τον πείσει ότι πρέπει να φύγει από τον Παναθηναϊκό. Γενικά ήταν το τσαμπούκι της διοίκησης στην ομάδα. Στη δεύτερη θητεία του, ο Αποστολάκης περισσότερο μοιάζει να πληροφορεί τη διοίκηση για το τι συμβαίνει και να περιμένει εντολές, παρά να αντιδρά άμεσα. Το γεγονός οφείλεται σε εντολή της διοίκησης, αλλά και στην έμφυτη τάση του ανθρώπου όταν καεί, να φυσάει και το γιαούρτι.

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης (πρέπει να επανορθώσω που στο χθεσινό άρθρο τον είχα γράψει τσιγκούνη. Εννοούσα τον θείο του, τον Γιώργο) έχει μία, αλλά μεγάλη ευθύνη. Ασχολείται παθιασμένα με το ποδόσφαιρο, βάζει λεφτά, αλλά ψάχνει τη λύση του προπονητή σε λάθος χαρακτήρες. Πιθανόν να πρέπει να συνεχίσει την πρακτική να φωνάζει τον προπονητή για να συζητούν τα θέματα της ομάδας. Αλλά την πρώτη φορά που θα δει έναν προπονητή να του αναλύει τις σκέψεις του για την τακτική του επόμενου ματς, θα πρέπει να τον απολύει. Το να σε αντιμετωπίζει ένας επαγγελματίας προπονητής σαν άτομο που έχει τις ίδιες γνώσεις με εκείνον, είναι κολακευτικό. Το να σκεφτείς όμως ότι το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για κόλακα, είναι λογικό. Το πρόβλημα της φιλοσοφίας του Παναθηναϊκού είναι ότι ψάχνει για καλά παιδιά στην ομάδα και πειθαρχημένους υπαλλήλους στον πάγκο του. Ετσι φτιάχνεις επιτυχημένες εταιρείες πετρελαιοειδών, αλλά όχι και επιτυχημένες ομάδες ποδοσφαίρου, στις οποίες οι καλοί είναι και λίγο βεντέτες.

Οταν ο «ερυθρόλευκος» ροφός βγήκε στα βράχια της Πλατείας Αλεξάνδρας για να δει τι πρόκειται να συμβεί στην ομάδα, η μόνη φωνή που ακουγόταν ήταν αργή και βαριά. «Τι να μας πειράξει ο Σόλιντ; Εδώ δεν βλέπετε τι γίνεται με Μπάκε και Φερέρ;». Ο ροφός αναστέναξε και καταδύθηκε στα θολά νερά. «Πάλι ο Παναθηναϊκός καθάρισε για τον Ολυμπιακό. Μετά την ισοπαλία της Πανάθας, όλοι οι γαύροι λένε αυτό που λέει και ο Λούβαρης. Οτι ο Παναθηναϊκός έχει το πρόβλημα και εμείς τουλάχιστον έχουμε πάρει μια διαφορά στο πρωτάθλημα». Στο λιμάνι της Πάτρας, ο Σέαρκ -έτσι τον λέμε τον καρχαρία στα αυστραλιανά- κοίταξε έκθαμβος τον επιβλητικό περουκοφόρο ηγέτη που ωρυόταν στην άκρη της θαλαμηγού. «Δεν αφήνω τον Φυλακούρη να φύγει στον Παναθηναϊκό. Εχω χτίσει επάνω του». Ο βάζελος Σέαρκ σκέφτηκε να πηδήξει και να δαγκώσει τον ηγέτη της Πανάχας. «Εκει φτάσανε τον Παναθηναϊκό, ρε. Να λέει ο Μακρής ότι δεν δίνει στον Παναθηναϊκό τον Τότη». Μετά σκέφτηκε ότι η περούκα του ηγέτη πιθανότατα δεν είναι βιολογική και ανέβαλε τη δάγκα. Ούτως ή άλλως, στον Παναθηναϊκό δεν έχουν σκεφτεί τον Τότη.

Στον Παναθηναϊκό, τα πρώτα ονόματα που «έπαιξαν» μετά τη διαπίστωση ότι η διαφορά ανάμεσα σε Μπάκε και μπάζο είναι μικρότερη από δύο γράμματα ήταν του Ντούσαν Μπάγεβιτς και του Χουάν Ρότσα. Ο πρώτος έχει την προϊστορία ότι σε όποια ομάδα πήγε, πήρε τίτλο. Οτι δηλαδή έχει πλήρες συνεργείο και ξέρει την ελληνική πραγματικότητα. Τα μειονεκτήματά του είναι ότι δεν τον γουστάρουν οι οπαδοί, δουλεύει σε άλλη ομάδα και θα δείξει ότι η φαντασία της διοίκησης του Παναθηναϊκού είναι περιορισμένη. Ο Ρότσα έχει το προτέρημα ότι τον γουστάρουν οι οπαδοί και ότι έκανε μία καλή πορεία στον Παναθηναϊκό, αλλά και το μειονέκτημα ότι μετά τον Παναθηναϊκό δεν τα πήγε καλά ούτε στον Ηλυσιακό.