Σημερινή «παρηγοριά», αυριανή θηλιά. Στον προπονητή! (Sportday/Ελευθεράτος)

Αν κάποιος επιθυμεί να ασκήσει επιεικέστατη κριτική στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό για το κακό ποδόσφαιρό τους, μπορεί να τα αποδώσει όλα στη χρονική συγκυρία. Βολεύει. «Ο Παναθηναϊκός διαθέτει τώρα τους παίκτες που χρειάζεται, άρα όλα είναι θέμα χρόνου». Κι αντιστοίχως: «Ο Ολυμπιακός στηρίζεται σε ορισμένους παίκτες κλάσης - όταν αυτοί βελτιωθούν, θα ανέβει κατακόρυφα κι η ομάδα». Ετσι, απλά.

Συγγνώμη, αλλά όλα αυτά -τα διαρκώς επαναλαμβανόμενα -εκλαμβάνουν ως δεδομένο το ζητούμενο, αυτό που μένει να αποδειχθεί ή να διαψευστεί. Ας ασχοληθούμε σήμερα με τον ΠΑΟ: έχετε «εντοπίσει» έστω κι έναν οπαδό του «τριφυλλιού» που να θεωρεί ότι το έμψυχο υλικό της ομάδας -δεν αναφερόμαστε στους νεοαποκτηθέντες- είναι το ενδεδειγμένο, σε ποσοστό, ας πούμε, άνω του 70-80%; Εμείς, όχι. Δεν είναι προφανές ότι η ομάδα έχει αρκετούς «αδύναμους κρίκους» ή, έστω, λύσεις οι οποίες αδυνατούν να υπερβούν τον πήχη, εκεί που τον τοποθέτησαν οι Σεϊταρίδης, Χέντρικσεν, Μπασινάς, Καραγκούνης, Λυμπερόπουλος;

Αυτά ως προΣ τους «παλιότερους». Από τους νεοφερμένους δύο τουλάχιστον -Ίβανσιτς και Ρομέρο- δείχνουν αξιόλογα στοιχεία. Εικάζουμε ότι έχουν δυνατότητες να προσφέρουν περισσότερα, εάν οι συνθήκες το επιτρέψουν. Θα ήταν, ασφαλώς, επιπολαιότητα ολκής να κατακριθεί, τόσο νωρίς, οποιοσδήποτε νεοαποκτηθείς. Από πού κι ως πού, όμως, μπορεί να ανακηρυχθεί επαρκής... εκ των προτέρων η προσφορά των νέων αποκτημάτων, συνολικά; Λόγω των βιογραφικών; Μα αυτά, όταν είναι καλά, συνιστούν απλώς λόγο απόκτησης παικτών. Εάν συνιστούσαν και εγγύηση της μελλοντικής προσφοράς τους, τότε το ποδόσφαιρο θα είχε μετατραπεί σε επιτραπέζιο παιχνίδι. Κάτι σαν «Μονόπολη»: αυτούς τους παίκτες αγόρασα, άρα κερδίζω ή χάνω...

Με άλλα λόγια: ο Μπόβιο ίσως «βγάλει μάτια», ίσως κι όχι. Ο Βίκτορ, στην καλύτερη περίπτωση, θα εξελιχθεί σε καταλύτη. Στη χειρότερη, σε «νέο Ντάνι». Στα ενδιάμεσα, άφθονες διαβαθμίσεις. Οι καταρχήν θετικές προοπτικές για κάποιον παίκτη δεν είναι τίποτε περισσότερο από προοπτικές, εκτός αν μιλάμε για τον... Ανρί ή τον Σεβτσένκο στην Ελλάδα. Λέμε «στην Ελλάδα», διότι λόγου χάρη του Σεβτσένκο η μελλοντική απόδοση στην Τσέλσι είναι ζητούμενο κι όχι δεδομένο. Όπως ήταν κάποτε η απόδοση του Ιαν Ρας στη Γιουβέντους...

Στοιχείο παρεμφερές, αλλά όχι ταυτόσημο με το βιογραφικό, είναι το «όνομα» του παίκτη: μπορεί να είναι πασίγνωστος, αλλά το βιογραφικό να προδίδει μια κάμψη στην καριέρα του. Εάν, λοιπόν, εγγύηση ήταν το όνομα του παίκτη, τότε ο Βαζέχα θα είχε καταγραφεί στην ποδοσφαιρική μας ιστορία ως κοινός ποδοσφαιριστής κι ο Κονσεϊσάο θα βίωνε, τώρα, στιγμές δόξας.

Συμπέρασμα: η πρόωρη κι εσπευσμένη «εξιδανίκευση» του έμψυχου υλικού του ΠΑΟ, έτσι όπως αυτό διαμορφώθηκε, είναι τόσο αβάσιμη όσο και η βιαστική απόρριψη. Το κυριότερο: τούτο το «ακόμα δεν τους είδαμε, διαμάντια τους είπαμε» είναι επιζήμιο για την ομάδα. Πιθανότατα η τακτική αυτή να (φαίνεται ότι) εξασφαλίζει κάποια ανοχή και υπομονή εκ μέρους των οπαδών. Απειλεί όμως να γίνει θηλιά στον λαιμό του όποιου νέου προπονητή, αλλά και των παικτών: είναι όλα ιδανικά; Το μόνο που χρειάζεται είναι ένας χρυσοχόος, για να τακτοποιήσει καλά τα διαμάντια; Ε, τότε δεν απαιτείται πολύς χρόνος ούτε πολλή δουλειά -αν μη τι άλλο, για να δούμε κατά πόσο ο νέος τεχνικός θα «βγάλει» κάτι καλύτερο από τον Βύντρα ή τον Δάρλα. Αυτός δεν είναι ο πιθανότερος συνειρμός;

ΥΓ.: Έπονται ορισμένες (ανάλογες) σκέψεις για τον Ολυμπιακό.