Τέσσερις αγωνιστικές (ήδη ένα μήνα) «μέσα» στο πρωτάθλημα της νέας περιόδου, το μοναδικό πράγμα από Σούπερ Λίγκα που φτάνει έως το ποδοσφαιρόφιλο κοινό είναι... το λογότυπό της. Εκείνο το γαλανόλευκο πάντρεμα της σημαίας με το γήπεδο. Αρέσει ή όχι, υποκειμενικό θέμα. Προσωπικό γούστο. Αυτό είναι, πάντως. Χτυπάει στο μάτι, στα stands. Στις αίθουσες Τύπου. Στις πινακίδες. Εγινε, κιόλας, συνήθεια. Πέραν τούτου, τι εισπράττει ο κόσμος; Οχι κάτι άλλο, απτό.
Ο οργανισμός δεν έχει επιβάλει (δεν έχει κάνει αισθητή, καν) την παρουσία του ως ο κυρίαρχος του παιγνιδιού στη χώρα. Εστω ως ο διενεργών το παιγνίδι. Δεν φαίνεται, δεν υπάρχει, πουθενά. Σαν να λειτουργεί το σύστημα με τον αυτόματο πιλότο. Ερήμην! Κυρίως, σαν ν' αποφεύγουν «επί τούτου» να εμφανίζονται, όταν οι πατάτες ζεματάνε. Ο φορέας είναι αόρατος. Οπότε και ευάλωτος, έως εντελώς ανυπεράσπιστος, απέναντι στον (ευθύς εξαρχής αναμενόμενο) «επικοινωνιακό εχθρό».
Ποιος είναι ο εχθρός; Οτι για κάθε κακό «φταίει η Σούπερ Λίγκα» και για κάθε καλό «αυτό τους μάρανε». Το ήξεραν ότι θα 'ναι έτσι. Οτι... θα ασελγούν πάνω τους. Δεν προκύπτει ότι ενδιαφέρονται να το αντιμετωπίσουν. Διότι δεν συνιστά συγκροτημένη αντιμετώπιση η ευκαιριακή κουβέντα του Τζίγκερ, άμα το φέρει η συζήτηση με τους ρεπόρτερ. Ή άλλη μία κουβέντα του Πέτρου (Κόκκαλη) στο επόμενο επί-τη-ευκαιρία. Η ιστοσελίδα τους είναι χρηστική μεν, σταγονομετρικά ενημερωτική δε. Ιδίως, καθόλου πολιτική.
Βασικό (πρώιμο) πρόβλημα, σε τούτο το ξεκίνημα, είναι ότι αναδύεται η ελάχιστη αίσθηση συνεταίρων. Ο καθένας (απ' τους 16 εταίρους) μοιάζει να είναι το μπαϊράκι του, η ανακοίνωσή του, το σφυριγματάκι του, η καμαρούλα του. Γιουνάιτεντ-Σέλτικ στο Τσάμπιονς Λιγκ τις προάλλες, 3-2, ο Στράκαν ένιωσε ότι κακώς καταλογίστηκε πέναλτι εις βάρος της ομάδας του. Είπε: «Ο διαιτητής έκανε ένα λάθος. Εμείς κάναμε πολλά» (για να φτάσουν, μολονότι προηγήθηκαν κι αργότερα ισοφάρισαν, να ηττηθούν). Η πρώτη φορά που θα ακούσουμε πρόεδρο να ομιλεί έτσι, θα 'ναι και η πρώτη ένδειξη πνεύματος ειλικρινούς συνεταιρισμού.
Η Σούπερ Λίγκα είναι, κατά κυριολεξίαν, α-π-ρ-ό-σ-ω-π-η. Εχει ανάγκη, συνεπώς, τι άλλο, πρόσωπο (στην κοινωνία). Για την ακρίβεια, εκπρόσωπο. Είναι η κυβέρνηση της Α' Εθνικής. Δεν νοείται να λειτουργεί δίχως τον Ρουσόπουλό της. Δίχως το στέλεχος, δηλαδή, που θα 'ναι επιφορτισμένο με το μπρίφινγκ και θα εκφράζει την πολιτική του οργανισμού στα τρέχοντα. Προσέλαβαν τον Αλέξη Δέδε. Εχω άποψη, από εικοσαετή προσωπική και επαγγελματική σχέση μαζί του. Είναι ο ορισμός της άριστης επιλογής.
Θα οργανΩσει το κομμάτι του Τύπου, στα οκτώ ματς της κάθε αγωνιστικής. Θα το κάνει με την απόλυτη επαγγελματική, διεθνώς ανταγωνιστική, αρτιότητα. Είμαι βέβαιος, διότι τον έχω ζήσει από κοντά, πιο κοντά δεν γίνεται, ότι θα οργανώνει το αντίστοιχο κομμάτι σε (υψίστης απαιτητικότητας) τελικούς Euro, Τσάμπιονς Λιγκ, Κυπέλλου UEFA και πάει λέγοντας. Η πείρα του είναι σπάνια. Για την ελληνική πραγματικότητα, μοναδική. Αλλά αυτό δεν τον κάνει... Ρουσόπουλο. Κι η Σούπερ Λίγκα, για να επανέλθουμε, αυτό χρειάζεται.
Την (επίσημη) φωνή της, που θα τοποθετείται στα σημαντικά, που θα ενημερώνει και θα εξηγεί, που (γιατί όχι;) θα απολογείται. Τουλάχιστον τις Δευτέρες και, τουλάχιστον, στον απόηχο του Σαββατοκύριακου. Καίγεται ο κόσμος; Το δείχνουν τα κανάλια; Να ακούγεται –δίπλα στα πλάνα που δείχνουν ότι κάηκε ο κόσμος– και η άποψη του οργανισμού. Να ακούγονται, γενικώς, οι απαντήσεις τους στα εύλογα ερωτήματα. Είναι ο καίριος δίαυλος, που θα δώσει στη Σούπερ Λίγκα ορατό πρόσωπο στον κόσμο. Και θα συνεισφέρει πειστικότητα, άρα αξιοπιστία και εν καιρώ (στο ιδανικό σενάριο) δημοφιλία στο εγχείρημα.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
