Η παρθενογένεση μιας υπερδύναμης (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Σας φαίνεται ελκυστικό το πρωτάθλημα που αρχίζει σε 20 μέρες; Ούτε κι εμένα. Οι λόγοι είναι γνωστοί και χιλιογραμμένοι: η απαξίωση όλων σχεδόν των ομάδων από την 6η θέση και κάτω, η καταραμένη φτώχεια που δέρνει το στερέωμα, η έλλειψη οράματος, το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στους δύο «αιώνιους» και την «πλέμπα», ο χουλιγκανισμός, η αφιλόξενη ατμόσφαιρα των γηπέδων, η γενική αίσθηση ντεκαντάνς.

Υπάρχει, όμως, και αντίθετη άποψη. Πρέπει να αγαπάμε το πρωτάθλημά μας, επισημαίνει ένας φίλος αναγνώστης. Οχι επειδή «αυτό έχουμε και δυσκολευόμαστε να το αλλάξουμε» (δεν υιοθετώ ποτέ αυτή τη λογική), αλλά για έναν άλλο, καίριο λόγο. Αυτό γέννησε μια πανίσχυρη Εθνική Ανδρών.

«Η μείωση του μπάτζετ έστρεψε τις ομάδες μας στην αξιοποίηση των Ελλήνων παικτών», γράφει μεταξύ άλλων ο αναγνώστης Αρης Δεληβέρης, απόφοιτος της Νομικής Αθηνών. «Οι Ελληνες παίκτες βρήκαν χώρο και χρόνο. Εγιναν από πολύ μικροί βασικοί στις ομάδες τους, ανέλαβαν ευθύνες, εξέλιξαν το παιχνίδι τους σε συνθήκες αυξημένης πίεσης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τα όσα συνέβησαν στη δεκαετία του '90. Το πρωτάθλημα είχε γεμίσει με ξένους και κοινοτικούς, οι ομάδες μας πρωταγωνιστούσαν στην Ευρώπη και λέγαμε κάποια στιγμή ότι διαθέτουμε το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Την ίδια στιγμή η εθνική ομάδα πήγαινε από μέτρια (τριετία 95-98) έως χάλια (τριετία 99-2002), πληρώνοντας την έλλειψη καλών Ελλήνων παικτών».

Εχει ενδιαφέρον η επισήμανση. Για να είμαστε βέβαια ειλικρινείς, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές της Εθνικής ομάδας ανδρώθηκαν σε ομάδες του εξωτερικού. Ο Φώτσης έφυγε διωγμένος και παρεξηγημένος από τον Παναθηναϊκό (του Ομπράντοβιτς), ο Παπαλουκάς εξαναγκάστηκε σε εξορία από τον Ολυμπιακό (του Σούμποτιτς), ο Παπαδόπουλος δεν βρήκε ποτέ χρόνο συμμετοχής στον Παναθηναϊκό (του Ομπράντοβιτς). Ο Κακιούζης, ο Ντικούδης, ο Ζήσης αλλά και ο Χατζηβρέττας ξενιτεύτηκαν ήδη γαλουχημένοι σε νοοτροπία πρωταγωνιστή. Αλλοι όμως αναδείχθηκαν εξ ολοκλήρου μέσα από το ελληνικό πρωτάθλημα: Διαμαντίδης, Σπανούλης, Τσαρτσαρής, Βασιλόπουλος, Σχορτσιανίτης αλλά και οι «επιλαχόντες» Βασιλειάδης, Παπαμακάριος, Μπουρούσης, Πελεκάνος, Κυρίτσης.

Εχει δίκιο ο φίλτατος επιστολογράφος. Στο «υπέρλαμπρο» πρωτάθλημα της δεκαετίας του '90, αυτό που έστειλε σε τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών ομαδάρες από την Ελλάδα, αλλά με ελάχιστο ελληνικό αίμα στο DNA τους (τον Ολυμπιακό του 1997, τον Παναθηναϊκό του 1996, την ΑΕΚ του 1998), παίκτες σαν αυτούς που έμελλε να στελεχώσουν τη σπουδαία Εθνική ομάδα του 2005-6 θα έβρισκαν ελάχιστες ευκαιρίες για να αποκτήσουν τη στόφα του πρωταγωνιστή. Στις μέρες μας, αντίθετα, φτάσαμε να κατασκευάζουμε προϊόντα έτοιμα προς εξαγωγή στο ΝΒΑ!
Μετράει όμως η πρόοδος όταν είναι αποτέλεσμα παρακμής; Μέσα στα πολλά παράδοξα και οξύμωρα του ελληνικού μπάσκετ, αυτό είναι μάλλον το πιο απροσδόκητο. Και ταυτόχρονα το πλέον ευπρόσδεκτο.

«Δεν γίνεται να έχουμε ταυτόχρονα σπουδαίο πρωτάθλημα και μεγάλη Εθνική ομάδα», προχωρά στον αφορισμό του ο φίλος Αρης. Εδώ τα χαλάμε. Η Ισπανία διαθέτει και τα δύο. Κάπου βαθιά μέσα μου χάρηκα όταν την είδα να κατακτά την κορυφή του Κόσμου. Το άξιζε με το παραπάνω, επειδή αποτελεί φωτεινό φάρο για όλες τις χώρες που αγαπούν το μπάσκετ.

Του λόγου μας, χρειαζόμαστε δεκαετίες δουλειάς για να αγγίξουμε το ισπανικό μοντέλο. Εάν πρέπει, ντε και καλά, να διαλέξουμε ανάμεσα σε ελκυστικό πρωτάθλημα και ισχυρή Εθνική ομάδα, η επιλογή είναι εύκολη. Τι λέτε κι εσείς, ωφέλησε περισσότερο το ελληνικό μπάσκετ το διπλό έπος του Βελιγραδίου και της Ιαπωνίας ή τα τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού;