Για το Παγκόσμιο Κύπελλο που έγινε στη Γερμανία γράφτηκαν πολύ λιγότερα πράγματα από κάθε άλλο Παγκόσμιο Κύπελλο για τα εξωαγωνιστικά χαρακτηριστικά της διοργάνωσης. Πιθανόν γιατί όλοι είμαστε γαλουχημένοι με τον μύθο της γερμανικής οργανωτικότητας και αποτελεσματικότητας και θεωρούσαμε δεδομένη την επιτυχία. Στη διοργανωση υπήρξαν δύο-τρία μικρά οργανωτικά προβλήματα που, ωστόσο, δεν ήταν τόσο σημαντικά για να προκαλέσουν ζημιά στην επιτυχημένη εικόνα μιας τόσο μεγάλης διοργάνωσης. Πάντα και σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, είτε πολιτικοοικονομική είτε αθλητική, υπάρχουν μικρά προβλήματα στην οργάνωση, αλλά εκείνο που μετρά στο τέλος είναι η γενική εικόνα.
Θυμαμαι οτι στην έκτακτη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. στο Βερολίνο τον Μάρτιο του 1999, μία σύνοδο πολύ σημαντική, στην οποία είχε συζητηθεί ο επταετής προϋπολογισμός της Ε.Ε., στο κέντρο Τύπου, όπου εργάζονταν 3.700 δημοσιογράφοι, πάνω στη φούρια της δουλειάς, γίνεται μία ξεγυρισμένη 5ωρη διακοπή ρεύματος και νεκρώνουν όλα. Ο Μόνος που δούλευε ήταν ο φίλος και παλιοβάζελος Μανόλης Σπινθουράκης, ανταποκριτής ελληνικών ΜΜΕ στις Βρυξέλλες, που δεν χρησιμοποιούσε υπολογιστή αλλά μία μικρή φορητή γραφομηχανή.
Αν αυτη η διακοπή είχε γίνει σε μία σύνοδο που τη διοργάνωση θα είχε η Ελλάδα ή η Πορτογαλία για παράδειγμα, την επομένη οι μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες θα είχαν ρίξει άγριο ξεφωνητό. Αντιθέτως, το συμβάν πέρασε σαν ένα μικρό παραπολιτικό η μία μικρή αναφορά τριών αράδων. Το μέγεθος και το ειδικό βάρος μιας χώρας, σχεδόν πάντα, καθορίζει και την αντιμετώπισή της σε ό,τι αφορά την αποτίμηση της διοργάνωσης γεγονότων μεγάλης κλίμακας.
Ασ ξαναγυρισω, όμως, στο Μουντιάλ. Ελάχιστες και φευγαλέες ήταν οι αναφορές για τον οικονομικό απολογισμό της διοργάνωσης που είχε κέρδη τα οποία έφτασαν τα 207 εκατομμύρια ευρώ. Και φυσικά, στους Γερμανούς, δεν έμειναν τίποτε δεινοσαυρικές αθλητικές εγκαταστάσεις, που θα χρυσοπληρώνουν το κόστος συντήρησής τους και θα τις κρατάνε κλειστές γιατί δεν θα έχουν προβλέψει πώς να τις αξιοποιήσουν μετά τη λήξη της διοργάνωσης στην οποία χρησιμοποιήθηκαν.
Η επιτυχια μιας διοργάνωσης κρίνεται από τα αποτελέσματά της και το κέρδος που αφήνει ή δημιουργεί. Και οι Γερμανοί τα κατάφεραν μία χαρά, γεγονός που ανέβασε ακόμη περισσότερο τις μετοχές του Φραντς Μπεκεμπάουερ.
Μια διαφορετικη ιστορία είναι αυτή που αρχίζει να ξετυλίγεται στη Γαλλία, ύστερα από την πρωτοβουλία της γαλλικής κυβέρνησης να δημιουργήσει το νομοθετικό πλαίσιο που θα επιτρέψει στις γαλλικές ποδοσφαιρικές ομάδες να μπουν στο χρηματιστήριο. Μέχρι τώρα οι γαλλικές ομάδες απαγορευόταν να μπουν στο χρηματιστήριο, αλλά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε ότι αυτός ο περιορισμός της γαλλικής κυβέρνησης αντιβαίνει στην κοινοτική νομοθεσία περί ανταγωνισμού.
Η γαλλικη κυβερνηση από την πλευρά της, διά στόματος του υπουργού Αθλητισμού Ζαν Φρανσουά Λαμούρ, γνωστοποίησε ότι η είσοδος στο χρηματιστήριο θα επιτραπεί μόνο σε εκείνες τις ομάδες που θα παρουσιάσουν ένα συνεκτικό και ισχυρό business plan για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των επενδυτών, των μετόχων και της ίδιας της ομάδας.
Οι ομάδες θα μπουν στο χρηματιστήριο μόνον αν αποδείξουν ότι μπορούν να λειτουργούν σαν επιχειρήσεις που δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από τα αποτελέσματα μέσα στο γήπεδο. Και επιπλέον, σύμφωνα με τα όσα δήλωσε ο Λαμούρ, οι ομάδες που θα κάνουν το μεγάλο άλμα θα πρέπει να έχουν ιδιόκτητα, μοντέρνα γήπεδα, που θα μπορούν να παράγουν εισοδήματα για την ομάδα και τους μετόχους της, σε συνδυασμό με διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες που συνδέονται με το ποδόσφαιρο. Η γαλλική κυβέρνηση εκτιμά ότι οι ομάδες που έχουν τέτοιες δυνατότητες δεν ξεπερνούν τις τρεις.
Δεν τολμω να φανταστώ τι θα συνέβαινε εδώ, στην Ελλάδα, σε μία παρόμοια περίπτωση και πόσες ομάδες θα επιδίωκαν την ένταξη στο χρηματιστήριο, ακόμη και παραποιώντας τα στοιχεία που θα έπρεπε να προσκομίσουν σε κάποια επιτροπή. Μία επιτροπή που θα έκανε έναν έλεγχο, όχι με βάση οικονομικά δεδομένα, αλλά πολιτικές υπαγορεύσεις, όπως έγινε και με την Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού.
Ιστορια τριτη. Τι θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος για τις οικονομικές δυνατότητες μιας ομάδας, που θα έκανε δήλωση στο χρηματιστήριο ότι σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά το χρέος της αυξήθηκε κατά 162 εκατομμύρια ευρώ; Το πιο πιθανό θα ήταν να υποθέσει ότι το καράβι βυθίζεται. Στην περίπτωση της Αρσεναλ, όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Μπορει το συνολικό χρέος της ομάδας-επιχείρησης που ονομάζεται Αρσεναλ να έφτασε τα 385 εκατομμύρια ευρώ, αλλά οι οικονομικές της προοπτικές είναι πολύ καλές. Η αύξηση του χρέους οφείλεται στον δανεισμό στον οποίο προσέφυγε η Αρσεναλ για τη δημιουργία του καινούργιου της γηπέδου, που θα της προσφέρει τρεις φορές περισσότερα έσοδα από εισιτήρια, ετησίως, από όσα είχε στο «Χάιμπουρι». Παράλληλα, η Αρσεναλ θα έχει αρκετά έσοδα από την πώληση των 711 διαμερισμάτων που χτίζονται στον χώρο του «Χάιμπουρι» και τα οποία θα χρησιμεύσουν για την αποπληρωμή του χρέους. Ενα χρέος που δημιούργησε, ουσιαστικά, το επιχειρηματικό κομμάτι της ομάδας που ασχολήθηκε με την ανέγερση του γηπέδου. Αυτό το χρέος, που επιμεριζόταν σε μία δεκαετή περίοδο, η διοίκηση της ομάδας, το επαναδιαπραγματεύθηκε με τις τράπεζες. Ετσι η αποπληρωμή θα γίνει σε μία 25ετή περίοδο με επιτόκιο 2% μικρότερο από όσο ήταν στην προηγούμενη συμφωνία.
Αυτη η ρύθμιση, σύμφωνα με τη διοίκηση των «κανονιέρηδων», επιτρέπει στην Αρσεναλ να δίνει στις τράπεζες ένα ποσό, ετησίως, που δεν θα προξενεί πρόβλημα στην οικονομική της λειτουργία αφού θα έχει τόσα έσοδα που θα υπερκαλύπτουν τις υποχρεώσεις της και θα της επιτρέπουν να ξοδεύει όσα χρειάζεται για την ενίσχυση της ομάδας. Τέλος, θα πρέπει να σημειώσω ότι η οικονομική λειτουργία του ποδοσφαιρικού τμήματος μόνο, σε σχέση με την περασμένη χρονιά, είχε κέρδη κατά 19 εκατομμύρια ευρώ περισσότερα, γεγονός που εξηγείται από την καλή πορεία της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
