Σαν τα κοράκια του «Λούκι Λουκ» (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ο Οτο Ρεχάγκελ κάλεσε τον Πατσατζόγλου αντί του Λαγού (!) και τον Καψή αντί του Δημήτρη Παπαδόπουλου. Εχει μια ομάδα με δύο μόνο στόπερ χωρίς προβλήματα τραυματισμών (τον Ανατολάκη και τον Κυργιάκο), χωρίς αναπληρωματικό αριστερό μπακ και χωρίς ούτε ένα νέο παίκτη. Τι απ' όλα αυτά είναι παράξενο; Αν μιλάμε για τον Ρεχάγκελ, απολύτως τίποτα! Το πραγματικά παράδοξο είναι η συντονισμένη επίθεση που του έχει γίνει αυτές τις ημέρες από το σύνολο της αθλητικογραφίας.

Ο Ρεχάγκελ, μετά το Πανευρωπαϊκό της Πορτογαλίας, έχει όλα τα συμπτώματα του ανθρώπου που πήρε μια δύσκολη απόφαση χωρίς να είναι βέβαιος για την ορθότητά της. Ο Γερμανός είχε σκεφτεί να αποχωρήσει ως θριαμβευτής –μεταπείστηκε από τη γυναίκα του, ίσως και από κάποιους στενούς συνεργάτες του. Από αυτό πηγάζουν όλα. Είναι ανασφαλής και γι' αυτό κολλάει στους ίδιους, ψάχνει το παρελθόν αντί να προβληματίζεται για το μέλλον, απομάκρυνε πολύτιμους συνεργάτες για να δείξει κατ' αρχάς στον εαυτό του ότι διατηρεί τους ενθουσιασμούς του, κάνει επιλογές κόντρα στη λογική για να μας πείσει (και να πειστεί) ότι ξέρει κάτι παραπάνω για τις ανάγκες της ομάδας του. Δεν είναι η πρώτη φορά. Θυμίζω ότι χρησιμοποιούσε ως βασικούς τον Μπασινά και τον Νικοπολίδη όταν ο Παναθηναϊκός τούς είχε βάλει στο «ψυγείο», ότι έπαιρνε τον Χαριστέα ενώ αυτός δεν είχε ομάδα, ότι καλούσε τον Δέλλα μολονότι αυτός είχε προβλήματα τραυματισμού. Ολα αυτά ο Οτο τα έκανε κυρίως κατά τη διάρκεια των προκριματικών του Μουντιάλ. Η μόνη διαφορά είναι ότι τότε δεν μιλούσε εναντίον των επιλογών του κανένας.

Λόγοι

Στο τέλος των προκριματικών του Μουντιάλ είχα επισημάνει μια σειρά από λόγους για τους οποίους ο Γερμανός έπρεπε να μας αφήσει. Οι λόγοι αυτοί δεν αφορούσαν την όποια μεθοδολογία του. Το ότι δεν καλεί τον Στολτίδη ή τον Ζήκο δεν μπορεί να είναι λόγος «διαζυγίου»: ο προπονητής αυτός πάντοτε έτσι έκανε και είναι κουτό να πιστεύουμε ότι θα αλλάξει τώρα –πόσω μάλλον να του επιδεικνύουμε τι πρέπει να κάνει. Οι λόγοι του «διαζυγίου» ήταν πιο σημαντικοί: ενάμιση χρόνο μετά την κατάκτηση του Euro ήταν φανερό ότι η Εθνική ομάδα βρισκόταν σε κατάσταση αγωνιστικής παρακμής επειδή στάθηκε αδύνατη η διαχείριση του θριάμβου της. Ο Γερμανός έπρεπε να φύγει για να σωθούν η κληρονομιά του και η εικόνα του. Ο διάδοχός του έπρεπε να μπορεί να επιβάλει τους όρους μιας απαραίτητης νέας αρχής –ακριβώς όπως ο Ρεχάγκελ έκανε κάποτε.

Ακατάλληλος

Δεν με πείραξε που εκείνη η θέση μου δεν υποστηρίχτηκε σχεδόν από κανέναν –δεν ήταν η πρώτη φορά. Μου κάνει εντύπωση, όμως, ότι σήμερα ο Ρεχάγκελ προβάλλεται ως ακατάλληλος από τους ίδιους ανθρώπους που στο τέλος του κύκλου των προκριματικών υποστήριζαν ότι πρέπει να τον κρατήσουμε και να μην είμαστε αχάριστοι. Αχάριστοι γιατί; Επειδή στα προκριματικά του Μουντιάλ η πρωταθλήτρια Ευρώπης τερμάτισε τέταρτη στον όμιλό της πίσω από την Ουκρανία, την Τουρκία και τη Δανία και νίκησε μόνο τους Δανούς στην Αθήνα; Ή επειδή σε ολόκληρη τη διαδρομή των προκριματικών δεν μπήκε στην ενδεκάδα της ούτε ένας νέος παίκτης;

Κριτική

Αυτή τη στιγμή γίνεται σκληρή κριτική στον Ρεχάγκελ, την ώρα που η ομάδα του έχει μία νίκη στο πρώτο επίσημο ματς! Ολα όσα σήμερα του προσάπτουν, ίσχυαν και πριν από έξι μήνες –γιατί τότε δεν μιλούσε κανένας; Μήπως επειδή τα γκάλοπ έδειχναν ότι το 90% των φιλάθλων επιθυμούσε την παραμονή του και δεν θέλαμε να πάμε κόντρα στο κοινό αίσθημα; Ε, και; Ποια είναι η δουλειά μας; Να κολακεύουμε τις αντιλήψεις του κόσμου ή να έχουμε κρίση;

Κοράκια

Φοβάμαι ότι η απάντηση είναι δυσάρεστη για όλο το σινάφι μας: ο λόγος είναι ότι τώρα μυριζόμαστε αίμα και σπεύδουμε να καθίσουμε στα σύρματα της τηλεφωνικής γραμμής, σαν τα κοράκια που μαζεύονται στις μονομαχίες του Λούκι Λουκ, με σκοπό να κατασπαράξουν το πτώμα! Τι δείχνει αυτή η στάση απέναντι στον Ρεχάγκελ; Οτι έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στις ικανότητες αυτής της ομάδας και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να βγάλουμε απ' έξω την ουρά μας! Ε, όχι, μάγκες –είμαστε ένοχοι όλοι! Αν μεταξύ Νορβηγίας και Βοσνίας χαθεί και το τρένο των τελικών του Euro 2008, δεν θα φταίει ο Ρεχάγκελ, αλλά όσοι τον κράτησαν. Και σε αυτό το παρεάκι βάζω πάρα πολλούς από μας.

Σθένος

Αν μετά το τέλος των προκριματικών του Μουντιάλ είχε ασκηθεί η σωστή πίεση στην ΕΠΟ, μέσω μιας σοβαρής αποτίμησης των όσων η ομάδα είχε κάνει μετά το Euro, o Ρεχάγκελ θα είχε πάει σπίτι. Κανείς όμως δεν ήθελε να σηκώσει το βάρος της αναγκαίας τότε επίθεσης, όχι στον Γερμανό (που είναι ένας αξιοσέβαστος κύριος), αλλά στους προϊσταμένους του, που διοικούν την Εθνική με κριτήρια χασαποταβέρνας! Ξέρετε από πότε έχει χάσει τον έλεγχο της ομάδας ο Γερμανός; Από την ώρα που το αεροπλάνο σηκώθηκε από τη Λισσαβώνα! Μέσα στο αεροπλάνο της επιστροφής πλακώθηκαν οι παράγοντες μεταξύ τους για τα μετάλλια των φροντιστών, άρπαξαν το κύπελλο για να βγουν αυτοί πρώτοι έξω και να τους βγάλουν φωτογραφίες, έδιωξαν τους συνοδούς, τα διέλυσαν όλα! Στο Confederations Cup έβαλαν την Εθνική σε ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, με όλον τον κόσμο να περνάει για να βγάλει φωτογραφίες με τους παίκτες, στην Αυστραλία και στα Εμιράτα πήγαν για τα φράγκα, σαν να πρόκειται για περιοδεύοντα θίασο. Ας ασχοληθούμε επιτέλους με όλα αυτά με το σθένος που οφείλουμε να δείχνουμε. Ας τον στενοχωρήσουμε τον Θόδωρο –θα του περάσει.

Σιωπή

Κάλεσε ο Ρεχάγκελ τον Καψή ενώ δεν έπρεπε –σιγά το πρόβλημα! Η σιωπή μας απέναντι στη σήψη θα 'πρεπε να προβληματίζει τις συνειδήσεις μας –αυτό ναι: σωστό θα ήταν να γίνει και πρωτοσέλιδο.

Ευαισθησία

Προσπαθώ μέρες τώρα να καταλάβω τι έχει γίνει στην περίπτωση του νεαρού οπαδού του Αρη που συνελήφθη με την κατηγορία ότι έκανε επεισόδια εναντίον αστυνομικού στη διάρκεια μιας συμπλοκής στη Θεσσαλονίκη. Είναι αδύνατο να βρεις άκρη. Επισήμως η Αστυνομία δεν λέει τίποτα, διότι δεν είναι υποχρεωμένη. Ανεπίσημα λένε ότι ούτε και οι ίδιοι είναι σίγουροι ότι ο 23χρονος νεαρός έκανε κάτι το μεμπτό: υπάρχει ένας αστυνομικός που λέει ότι τον είδε να πετάει μολότοφ, αλλά υπάρχει και ολόκληρη έκθεση από την οποία προκύπτει ότι οι οπαδοί του Αρη δέχτηκαν επίθεση. Είναι σχεδόν αδύνατο να βγάλεις άκρη –απορώ πώς τα κατάφεραν οι δικαστές, που έστειλαν στη φυλακή ένα 23χρονο παιδί και μάλιστα χωρίς να του δώσουν το δικαίωμα της έφεσης.

Οι δικαστές εφάρμοσαν τον σκληρό αθλητικό νόμο που υπάρχει, μόνο που το πρόβλημα δεν είναι η εφαρμογή του νόμου, αλλά η αλήθεια. Η μαρτυρία ενός ανθρώπου δεν μπορεί να είναι στην προκειμένη περίπτωση επαρκής: αν είναι έτσι, κινδυνεύουμε όλοι. Ποιος έψαξε την ιστορία; Τι πόρισμα έβγαλε η έρευνα; Πόσο κράτησε; Οταν μιλάμε για ποινή φυλάκισης δύο ετών χωρίς αναστολή και χωρίς έφεση, δεν μπορεί να καταδικάζεται κάποιος χωρίς αδιάσειστα στοιχεία.

Το εξοργιστικό στην περίπτωση είναι ότι οι διωκτικές Αρχές δείχνουν σχεδόν επιλεκτική ευαισθησία. Πριν από καιρό η ΑΕΚ (αν θυμάμαι καλά) έδωσε μια λίστα με τα ονόματα δέκα αρχιχουλιγκάνων που είναι επικίνδυνοι: δεν έγινε η παραμικρή ενέργεια, έστω για να τους συνετίσουν! Εναν από αυτούς, μάλιστα, τον συνέλαβε η ιταλική αστυνομία στο Μιλάνο, με αποτέλεσμα ως χώρα να γίνουμε λίγο ρεζίλι. Πριν από λίγες μέρες ένας φωτογράφος του Ρόιτερ κατήγγειλε στην Αστυνομία (αλλά και στις δημοσιογραφικές ενώσεις μας, που δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον) ότι ξυλοκοπήθηκε άγρια από τα σεκιούριτι ενός γηπέδου σε ένα ευρωπαϊκό ματς. Πάλι δεν υπήρξε η παραμικρή ευαισθησία από τις διωκτικές Αρχές: κανείς δεν ερεύνησε τίποτα. Τι πρέπει να γίνει; Να πεθάνει άνθρωπος;

Δεν ξέρω αν ο οπαδός του Αρη είναι ένοχος ή αθώος. Βλέπω, όμως, μια επιλεκτική ευαισθησία, η οποία με αηδιάζει. Ο νόμος δεν πρέπει να βρίσκει εφαρμογή εκεί που μας βολεύει –πρέπει απλώς να εφαρμόζεται. Πρέπει, επίσης, να είναι ένας λογικός και δίκαιος νόμος και όχι ένας τρόπος επίδειξης μαγκιάς ενός κράτους που μπροστά στα μεγάλα λαμόγια στέκεται σούζα. Επειδή το πρόβλημα είναι πολιτικό, είμαι περίεργος αν θα βρεθεί κανένας να κάνει μια επερώτηση στη Βουλή για όλα αυτά.