Οτιδήποτε είναι στο μισό-μηδέν, μπορεί να έλθει και μηδέν-μισό!(Sportday/Αλέξης Σπυρόπουλος)

Θα 'ναι μεγαλο ματς το αυριανό στο Καραϊσκάκη. Υπό την έννοια ότι τα χαρτιά στο τραπέζι και τα διακυβεύματα στο γρασίδι είναι βαριά. Οπως θα 'ναι (μεγάλα ματς) και τα Τουρκία-Νορβηγία ή τα Ελλάδα-Τουρκία. Τι δεν θα 'ναι, σας βεβαιώ, το αυριανό στο Καραϊσκάκη; Δεν θα 'ναι όμορφο ματς. Ούτε εκείνα τα Τουρκία-Νορβηγία και τα Ελλάδα-Τουρκία θα 'ναι. Τέτοιους αγώνες τους διέπει ο νόμος του μισό-μηδέν. Οτιδήποτε, δε, μπορεί να έλθει μισό-μηδέν (ο αυτονόητος κίνδυνος είναι ότι) μπορεί να έλθει και μηδέν-μισό! Συμπέρασμα: Δώστε μου εμένα το μισό-μηδέν αύριο. Και πάρτε ως αντάλλαγμα για μέρες ολόκληρες τις πιο σκληρές επικρίσεις στην ιστορία της Εθνικής. Οτι η ομάδα δεν ήταν όμορφη και τέτοια. Μέσα! Το προτιμώ εκατό τοις εκατό αυτό το πακέτο. Απ' το αντίστροφο: να 'ρθει μηδέν-μισό και να 'ναι μετά η κριτική (που «εκ του αποτελέσματος» δεν θα είναι...) ότι «η ομάδα έπαιξε καλά».

Η Νορβηγια με τις δύο ευθυγραμμισμένες τετράδες, μία έξω απ' την περιοχή της και μία στον μεσαίο χώρο, θα 'ναι σκληρό να το σπάσει κανείς καρύδι. Δεν τραβάει το μάτι η ατομική ποιότητα, πολύ περισσότερο δεν τραβάνε το μάτι τα ονόματα (εάν εξαιρέσει κανείς την αριστερή πλευρά, πίσω Ρίισε και μπροστά Πέντερσεν), αλλά είναι αξιοπρόσεκτη η (απόρροια της βασικής εκπαίδευσης στην εθνική κουλτούρα τους) ικανότητα να αμύνονται και οι οκτώ... σαν ένα πράγμα. Σαν ένας άνθρωπος! Σε διάταξη 4-4-1-1, η οποία στη φάση της επίθεσης γίνεται 4-2-3-1, αφού οι δύο κεντρικοί χαφ μένουν στις θέσεις και οι δύο ακραίοι προωθούνται για να υποστηρίξουν το «1», που θα 'ναι ο Ιβερσεν, και το άλλο «1» (στην πλάτη του «1»), που θα 'ναι ο ελευθέρας βοσκής, πίσω απ' τους δικούς μας αμυντικούς χαφ και μπροστά απ' τους σέντερ μπακ, Σόλσκερ. Αυτός, αυτό το μαμούνι, είναι ΤΟ «κλειδί».

Η Εθνικη δεν διαθέτει στο οπλοστάσιό της τον ουρανό με τ' άστρα. Τη φοβερή ταχύτητα, τους ντριμπλέρ-διεμβολιστές ή τη φαντασία να κρύψει την μπάλα και να ανοίξει με γρήγορη γεωμετρία το καρύδι. Ή να σκοράρει... πολύ. Τρία γκολ σε παιχνίδι έχουμε να βάλουμε απ' την προπερασμένη άνοιξη στην Τιφλίδα. Και τέσσερα, τη μία και μοναδική φορά που συνέβη επί Ρεχάγκελ, σε ένα προ πενταετίας φιλικό με την Εσθονία στη Νέα Φιλαδέλφεια (και τα τέσσερα μάλιστα σε ένα, το πρώτο, ημίχρονο!) Τι διαθέτει -και απαιτούμε (επειδή νομίζουμε ότι θα είναι αρκετό) να έχει- η Εθνική; Δύο πράγματα. Την απ' το εντός έδρας δυνατότητα να επιβάλει και να ελέγχει τον ρυθμό. Και την υπομονή να περιμένει τις στιγμές. Δεν θα 'ναι πολλές. Πιθανότατα θα μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού. Αλλά θα κάνουν όλη τη διαφορά. Εάν υπάρξει τέτοια...

Οι ολίγες στιγμές θα έλθουν. Μπορεί να τις εκμεταλλευτούμε, μπορεί όχι. Με τη Δανία στο Φάληρο, θυμάμαι, τις εκμεταλλευτήκαμε. Ενα φάουλ, ένα πέναλτι. Νικήσαμε. Με την Ουκρανία, πάλι, δεν τις εκμεταλλευτήκαμε. Τις εκμεταλλεύτηκαν -για την ακρίβεια, εκμεταλλεύτηκαν τη μία και μοναδική δική τους- εκείνοι. Νίκησαν. Ετσι πάει. Στο δεύτερο σενάριο, εάν δεν εκμεταλλευτούμε τις στιγμές, κρίσιμη σημασία θα 'χει το τρίτο πράγμα που είναι απαιτητό αύριο από την Εθνική: να έχει στο παιχνίδι της λογική. Είναι μονάχα το δεύτερο ματς απ' τα δώδεκα της σειράς των προκριματικών, δεν έχει το παραμικρό νόημα (αυτό που δεν έρχεται) να το εκβιάζουμε ή να ρισκάρουμε σαν παρανοϊκοί για να 'ρθει. Δεν έρχεται, δεν έρχεται. Εάν δεν μπορείς να το κερδίσεις, παίζει τεράστιο ρόλο να μην το χάσεις. Το διδαχθήκαμε πολύ καλά με τους Ουκρανούς πριν από 16 μήνες. Δεν μπορούσε η Εθνική να τους κερδίσει. Εάν μπορούσε να μη χάσει, ύστερα το φθινόπωρο η πλοκή του γκρουπ θα 'ταν τελείως διαφορετική.

Οι διεθνείς, μ' όλη την ανακατωσούρα των ημερών γύρω γύρω, διαβλέπω ότι προσέρχονται στο ματς αυτοτοποθετημένοι στο σωστό frame of mind. Το πλαίσιο σκέψης. Μου αρέσει ότι επιδιώκουν (σημαίνει ότι δεν φοβούνται) να έχουν τον τίτλο του φαβορί στην αναμέτρηση. Αμα τους λες πως φαβορί είναι η Νορβηγία, θυμώνουν αντί να βολεύονται. Τι μένει; Να πάμε κι εμείς αύριο στον Πειραιά με σωστό frame of mind. Θα βοηθήσει έπειτα -κι ένας λόγος παραπάνω είναι ότι έρχεται η αποστολή στη Βοσνία- στη διαχείριση του όποιου αποτελέσματος. Εάν νικήσουμε, ψυχραιμία, δεν θα έχουμε νικήσει τη Βραζιλία. Εάν ηττηθούμε, πάλι ψυχραιμία, δεν θα έχουμε ηττηθεί απ' τη Μάλτα.

Κατι τελευταιο. Αρκετά με τη γελοιότητα των εκκλήσεων («να συμπαρασταθεί ο κόσμος»), οι οποίες απερίγραπτα υποτιμούν την Εθνική. Εάν ο κόσμος θέλει να συμπαρασταθεί, θα πάει και θα το κάνει. Εάν δεν θέλει... μη σώσει! Εχετε ακούσει ποτέ πριν από ματς Τσάμπιονς Λιγκ εκκλήσεις να βοηθήσει ο κόσμος (του Ολυμπιακού) στο Καραϊσκάκη;