Στα χρόνια που το μπάσκετ είχε χάσει για τα καλά την αίγλη που γνώρισε στις δεκαετίες του '80 και του '90, θυμάμαι ότι οι περισσότεροι λάτρεις του προσέβλεπαν σε μια επιτυχία της Εθνικής ομάδας που θα έδινε το σύνθημα της αναγέννησης του αθλήματος.
Δυστυχώς αποδείχθηκε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Γιατί, σε πλήρη αντίθεση με το «χρυσό '87», οι άθλοι της Εθνικής στο Βελιγράδι και το Τόκιο δεν δείχνουν ικανοί να ανατρέψουν τη ροή των πραγμάτων και να οδηγήσουν σε μια νέα άνοιξη του μπάσκετ στην Ελλάδα.
Αυτό το βλέπει κανείς με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στο πρωτάθλημα που αρχίζει την Τετάρτη -το πιο υποβαθμισμένο των τελευταίων χρόνων. Ενα πρωτάθλημα-παρωδία, το οποίο κανείς δεν καταλαβαίνει τι εξυπηρετεί και τι μπορεί να προσφέρει στον κόσμο, αλλά και στο ίδιο το μπάσκετ.
Πριν από λίγες μέρες οι γνωστοί αιθεροβάμονες πανηγύρισαν για την πρόκριση των δύο ομάδων της Α2, του Κολοσσού και του Ρεθύμνου, στον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας και κατ' επέκταση για τη σίγουρη (μια και παίζουν μεταξύ τους) παρουσία μιας εκ των δύο αυτών ομάδων στον τελικό της διοργάνωσης. Θεώρησαν ότι τα κατορθώματα αυτά ήλθαν ως αποτέλεσμα της άνθησης του μπάσκετ στην περιφέρεια και ότι, ως εκ τούτου, σηματοδοτούν γενικότερα ελπιδοφόρες εξελίξεις. Λάθος. Η εκτόξευση του Κολοσσού και του Ρεθύμνου στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας κατά κύριο λόγο αποδεικνύει έμπρακτα το χαμηλό επίπεδο των ομάδων της Α1 που αποκλείστηκαν από αυτά τα δύο επαρχιακά συγκροτήματα της μικρότερης κατηγορίας. Με άλλα λόγια, με εξαίρεση τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό και δύο-τρεις ακόμα ομάδες, η Α1 του μπάσκετ, που κάποτε διαφημιζόταν ως το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη, έχει εκπέσει στο επίπεδο της Α2.
Αν πάμε 10-12 χρόνια πίσω, δηλαδή στα μέσα της δεκαετίας του '90, θα βρούμε μια κατάσταση εντελώς διαφορετική. Βεβαίως υπήρχαν και τότε ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, που διεκδικούσαν και κέρδιζαν τη μερίδα του λέοντος, αλλά κοντά σ' αυτούς υπήρχαν και άλλες ομαδάρες, οι οποίες συνέθεταν ένα πρωτάθλημα που έκοβε την ανάσα. Ηταν ο ΠΑΟΚ της μετά Βεζυρτζή εποχής με ένα γαλαξία αστέρων (Σάβιτς, Πρέλεβιτς, Μπέρι και λίγο μετά Στογιάκοβιτς!), ο Αρης που συνέχιζε να διακρίνεται και μετά το τέλος της αυτοκρατορίας του, η ΑΕΚ που εκείνη την εποχή ξεκινούσε τη μεγάλη ανασυγκρότηση, ο Πανιώνιος με σημαία του τον Φάνη και πιο πίσω παίκτες που έγραψαν ιστορία, το Περιστέρι που για ένα διάστημα αποτέλεσε τον φόβο και τον τρόμο των μεγάλων, ο Ηρακλής που την εποχή του Χαΐτογλου μόνο γλυκό χαλβά δεν κέρναγε τους αντιπάλους του...
Με λίγα λόγια, ήταν ομάδες που διέθεταν κόσμο, ισχυρές διοικήσεις, παίκτες με ονόματα και αξία και οι οποίες κονταροχτυπιούνταν πολύ σκληρά για τα πρωτεία και τις υπόλοιπες θέσεις στα πλέι οφ. Και το αστείο ήταν ότι παρ' όλα αυτά δεν ήμασταν απολύτως ευχαριστημένοι, επειδή οι υπόλοιπες ομάδες (Παπάγου, Σπόρτιγκ, Δάφνη κ.ά.) υστερούσαν πολύ σε δυναμικότητα, με συνέπεια να μιλάμε για πρωτάθλημα δύο και τριών ταχυτήτων!
Πριν από ενάμιση χρόνο στην Πάτρα αναφέρθηκα ενώπιον όλων των προέδρων της Α1 κατηγορίας και της ηγεσίας του ΕΣΑΚΕ στους λόγους που το μπάσκετ στην Ελλάδα ακολούθησε από τότε μέχρι σήμερα μια τόσο απογοητευτική πορεία. Μερικοί αντέδρασαν άσχημα. Θεώρησαν ότι τους έκανα προσωπική επίθεση και ότι προσπαθούσα να μηδενίσω τα πάντα. Το βέβαιο είναι ότι στους 18 μήνες που μεσολάβησαν το μόνο ελπιδοφόρο γεγονός που είχαμε ήταν η είσοδος του Παναγιώτη και του Γιώργου Αγγελόπουλου και η ανασυγκρότηση του Ολυμπιακού. Τίποτε άλλο.
Με εξαΙρεση τους δύο μεγάλους (και εδώ πρέπει να γίνει μια ιδιαίτερη μνεία στον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο, οι οποίοι παρά τις αντιξοότητες κράτησαν όλα αυτά τα χρόνια τον Παναθηναϊκό πρωταγωνιστή στην Ευρώπη), εκείνα που χαρακτηρίζουν το πρωτάθλημα της Α1 είναι η συνεχής μείωση των δαπανών, τα χρέη, η αφερεγγυότητα, η πτώση του αγωνιστικού επιπέδου και τα περίεργα αποτελέσματα ως συνέπεια του τζόγου και της υποδούλωσης ομάδων, παικτών και προπονητών σε αδίστακτα πρόσωπα, που, υπό την ιδιότητα του μάνατζερ, πίνουν το αίμα του μπάσκετ.
Οι λόγοι που φτάσαμε ως εδώ είναι πάρα πολλοί, αλλά ο κυριότερος απ' όλους, εκείνος που διέρρηξε πλήρως τον συνεκτικό ιστό του πρωταθλήματος, αποθάρρυνε τους περισσότερους προέδρους και έκανε τους μεγάλους μεγαλύτερους και τους μικρούς όχι απλώς μικρότερους, αλλά ουσιαστικά ανύπαρκτους, ήταν η αποκεντρικοποίηση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Η αλλαγή αυτή (στο τέλος της δεκαετίας του '90 επί Φούρα) έδωσε τη δυνατότητα στις ομάδες να διαπραγματεύονται η καθεμία ξεχωριστά τα τηλεοπτικά της δικαιώματα, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη οικονομική αποδυνάμωση των μεσαίων και μικρών ομάδων και την ουσιαστική διάλυση του πρωταθλήματος. Μια διάλυση που τελικά έπληξε οικονομικά και τις μεγάλες ομάδες, οι οποίες πρωταγωνίστησαν στην αλλαγή του καθεστώτος αποβλέποντας σε μεγαλύτερα έσοδα, τα οποία πράγματι καρπώθηκαν, αλλά μόνο για ένα μικρό διάστημα -όσο χρειάστηκε δηλαδή για να αντιληφθούν οι τηλεοπτικοί σταθμοί ότι το μπάσκετ ως τηλεοπτικό προϊόν είχε ουσιαστικά αποβιώσει...
Επίσης, σημαντικό ρόλο στην οπισθοχώρηση του συναγωνισμού στο πλαίσιο του ελληνικού πρωταθλήματος έπαιξαν οι εγγυημένες θέσεις που προσέφερε στις ελληνικές ομάδες η Ευρωλίγκα. Ετσι, λοιπόν, με τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ να έχουν εξασφαλισμένη τα πρώτα χρόνια τη συμμετοχή τους στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση, οι υπόλοιπες ομάδες που θα μπορούσαν να έχουν υψηλές φιλοδοξίες τι ρόλο εκαλούντο τελικά να παίξουν; Κανέναν! Γι' αυτό ακριβώς και σε συνδυασμό με τις οικονομικές δυσκολίες που δημιούργησε η αποκεντρικοποίηση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων πολλοί εγκατέλειψαν ή μείωσαν την προσπάθεια, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στον σημερινό ξεπεσμό.
Το παράδοξο είναι ότι με τέτοιο πρωτάθλημα η Εθνική ομάδα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης και δευτεραθλήτρια κόσμου! Πώς, αλήθεια, γίνεται αυτό; Ας είναι καλά η Ομοσπονδία του μπάσκετ που, κόντρα σε τόσο απογοητευτικά σημεία των καιρών, συνεχίζει την προσπάθεια της παραγωγικής διαδικασίας, ο Παναθηναϊκός και (τα δύο τελευταία χρόνια) ο Ολυμπιακός που διατηρούν έναν ικανό πυρήνα Ελλήνων διεθνών και φυσικά οι ξένες ομάδες στις οποίες βρήκαν καταφύγιο οι μισοί από τους παίκτες της Εθνικής και άλλοι πολλοί...
Αυτή τη στιγμή, μετά τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, μόνο το Μαρούσι (Κυρίτσης) και ο Πανελλήνιος (Πελεκάνος) διαθέτουν δύο παίκτες που έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον της Εθνικής ομάδας. Σε όλες τις άλλες δεν υπάρχει τίποτα... Ο Βασιλειάδης μετακόμισε στη Μάλαγα και ο Μαυροκεφαλίδης στη Ρώμη. Οσο για τον Γεωργαλή (πέρυσι στον Απόλλωνα), που είχε τραβήξει την προσοχή του Γιαννάκη, φαίνεται να μένει χωρίς ομάδα!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
