Αντικαπνιστικές ανακοινώσεις στον πίνακα του αποδυτηρίου (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η τρέχουσα εικόνα του Τροντ Σόλιντ φωτογραφίζει, σαν επιτομή, την απογοήτευση για την ειρηνική «κόκκινη» επανάσταση που (ενώ και τη χρειαζόταν ο Ολυμπιακός και ήταν εύκολο να γίνει, παρά ταύτα στην πράξη) δεν έγινε ποτέ. Για την, ως απεδείχθη, χίμαιρα της μετάβασης στην επόμενη εποχή. Τώρα, εάν ο Νορβηγός φτάνει να έχει ανάγκη το «πράσινο φως» του Σωκράτη Κόκκαλη για να σφίξει λουριά, να δώσει χρόνο συμμετοχής σ' εκείνους που δεν απολαμβάνουν (πολύ) τέτοιον, ή να κολλάει στον πίνακα του αποδυτηρίου αντικαπνιστικές ανακοινώσεις, φέξε μου!

Οι στρατιώτες του προπονητή οδηγούνται απόψε στο «Ολίμπικο», σαν αμνοί στο Κολοσσαίο. Ο Σόλιντ, στον Ολυμπιακό, υπήρξε απίστευτα τυχερός άνθρωπος. Προτού καν μάθει τη λέξη «καλημέρα», είχε την πιο ζεστή στήριξη όλων των εποχών, όχι γιατί οι θυραεφτάδες τον ήξεραν κι από προχθές, αλλά επειδή οποιοσδήποτε μετά τον Μπάγεβιτς, εξ αντανακλάσεως, θα την είχε. Μόνο και μόνο για να πικάρουν τον Σερβοβόσνιο. Να μην του δώσουν την ικανοποίηση ότι ο διάδοχός του τους μυρίζει ή τους ξινίζει.

Οταν, δε, έμαθε το «καλημέρα» και το «καλησπέρα», ο Σόλιντ είχε κιόλας πιάσει ολόκληρο το «ερυθρόλευκο» σύμπαν αιχμάλωτο... με ένα όνομα. Τουρέ. Ο Τουρέ έσβηνε σαν γομολάστιχα κάθε μουτζούρα του κόουτς. Διότι ήταν η live απόδειξη ότι, με τούτον εδώ τον «δικτυωμένο» τύπο από τον βορρά, θα βρίσκουμε και θα αγοράζουμε τους φτηνούς που, μετά, θα τους πωλούμε πανάκριβους. Ο καλύτερος μάνατζερ για την καλύτερη φάμπρικα. Τι άλλο να ζητήσει ένας ευτυχισμένος πρόεδρος; Ο ευτυχισμένος πρόεδρος του Ολυμπιακού, το (μοναδικό) άλλο που παραδοσιακά ζητεί, είναι το νταμπλ. Του το πήρε, κι αυτό, ο Σόλιντ (με το που μάθαινε και το «καληνύχτα»). Το πήρε, ξεκούραστα. Διαδικαστικά. Πειστικά. Με νίκες μέσα-έξω, στα ντέρμπι.

Την άνοιξη, αυτές εδώ οι σελίδες φιλοξενούσαν την εκτίμησή μου ότι, εάν ο Σόλιντ πηγαίνει με τα νερά των thirty-something της ομάδας, το κάνει συνειδητά ώστε να εξυπηρετήσει την ανάγκη της κατάκτησης του νταμπλ, αν θέλετε να το «κλειδώσει». Οπότε, εν συνεχεία, με τη θέση του ασφαλή κι ακλόνητη, άρα με τα χέρια λυμένα, να υλοποιήσει το πλάνο του μέλλοντος. Με λίγα λόγια, οι thirty-something είχαν το ελεύθερο του προπονητή να του χαρίσουν το σχοινί με το οποίο, ύστερα, αυτός θα έδινε τέλος στην ωραία ιστορία τους.

Οι μήνες που μεσολάβησαν απέδειξαν την αστοχία της εκτίμησης. Είναι ξεκάθαρο ότι (αστοχήσαμε επειδή) πέσαμε στην παγίδα να υπερεκτιμήσουμε τη... σατανικότητα του Νορβηγού. Η σκέψη του δεν ήταν, ποτέ, τόσο προχωρημένη. Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν απεγνωσμένα τη μετάγγιση του φρέσκου αίματος. Την αναζωογόνηση.
Κι επειδή η τύχη τον Σόλιντ δεν τον εγκατέλειψε, επιπλέον του έκατσαν εφέτος (βούτυρο στο ψωμί, εάν όντως υπήρχε σχέδιο αναζωογόνησης) οι περιπτώσεις του Καστίγιο και του Πατσατζόγλου. Αλλά σχέδιο σοβαρό δεν υπήρχε. Ελλείψει σχεδίου, το σχοινί έγινε πια, αργά ή γρήγορα θα γινόταν, θηλιά γύρω από τον λαιμό του Σκανδιναβού.

Εάν εμείς τον υπερεκτιμήσαμε μια φορά, ο Σόλιντ προφανώς υποτίμησε δέκα... οτιδήποτε κινείται στον περίγυρο του Ολυμπιακού και του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τα συμπτώματα αλαζονείας αποκαλύφθηκαν όταν έφτασε με το «έξι στα έξι» και με τον πόντο από το Ντόνετσκ στη διακοπή του πρωταθλήματος. Τότε ήταν που, σαν να ξεσάλωσε, μίλησε στους Νορβηγούς έως απαξιωτικά για τη, στελεχωμένη και με δικούς του ποδοσφαιριστές, Εθνική Ελλάδας (της οποίας τα αποτελέσματα στον διεθνή ανταγωνισμό, και μετά Εuro 2004, παραμένουν καλύτερα... από τα δικά του!), τότε ήταν που το 'κανε κόλαση με τον Ρεχάγκελ και τον Καψή, επίδειξη δύναμης και καλά, κι από πάνω σε εξαιρετικώς λεπτό σημείο, τέσσερις, πέντε μέρες πριν από το Ελλάδα-Νορβηγία.

Όλα, όμως εδώ πληρώνονται. Έπεσαν οι σφαλιάρες, ήλθε η Ριβαλντιάδα, έπεσαν και τα αυτιά, η αλαζονεία εξαφανίστηκε ως διά μαγείας, άρχισαν τα τετ α τετ για να βρει... αν οι παίκτες τον στήνουν (και λοιπές γωνίες στα ολοστρόγγυλα κέρματα!), του είπε τα μαγικά του ο Γεωργάτος, κι έπειτα ο Νορβηγός αποφάσισε το κοσμοϊστορικό. Πως, όποιος στου Ρέντη κωλοβαράει με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, θα 'χει (ναι, ναι) συνέπειες. Ανατριχιάσαμε,
στ' αλήθεια.

Κυλάει ο δεύτερος, και τελευταίος, χρόνος του συμβολαίου του Σόλιντ με τον Ολυμπιακό. Είτε το εξαντλήσει είτε όχι, λίγα αλλάζουν. Μια δουλειά, διάολε, μετά θα τη βρει. Αλλά το άλμα καριέρας, που μέσω Ολυμπιακού φιλοδοξούσε πως θα έκανε, κλείνοντας (πριν από το ερχόμενο καλοκαίρι) τα 48, πλέον ακούγεται εντελώς απίθανο να το πραγματοποιήσει.