O γλυκός ύπνος του δικαιωμένου (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Kάπου στην άλλη άκρη του πλανήτη, σε μια βροχερή μεγαλούπολη στην από δω όχθη του Ειρηνικού, ένα θεόρατο παλικάρι από την Κρήτη κοιμάται αυτή την ώρα τον ύπνο όχι του δικαίου, αλλά του δικαιωμένου.

Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης πρωτοπέρασε την πύλη του ΝΒΑ τον Ιούνιο του 2003, όταν τον επέλεξαν, στα... καλά καθούμενα, οι Ντιτρόιτ Πίστονς με το τελευταίο «πικ» εκείνου του ντραφτ, στο νούμερο 58. Δύο χρόνια αργότερα, καλοκαίρι του 2005, πήρε τη μεγάλη απόφαση: «Θα πάω να εγκατασταθώ στην Αμερική», ανακοίνωσε σε συγγενείς και φίλους. «Θα παίξω στο ΝΒΑ». Δεν ήταν καν στέλεχος της Εθνικής Ελλάδας...

Οι Πίστονς του έδωσαν μια πρώτη ευκαιρία. Ο Γλυνιαδάκης έβαλε τα δυνατά του, έπαιξε όσο καλύτερα μπορούσε στο καλοκαιρινό «καμπ» των τότε πρωταθλητών Ανατολής, έπαιξε στα φιλικά του Οκτωβρίου, πλησίασε στο όνειρο, ώσπου «κόπηκε». Δεν υπήρχε χώρος για έναν άπειρο Ευρωπαίο στην ομάδα του Μπεν και του Ρασίντ Ουάλας. «Γύρνα στην Ελλάδα», τον παρότρυναν οι σειρήνες. Οχι δα. Ο Ανδρέας είναι Κρητικός και οι Κρητικοί δεν παραδίνονται έτσι εύκολα. Προτίμησε να μείνει στις ΗΠΑ και να παίξει στο θυγατρικό πρωτάθλημα του ΝΒΑ, το NBDL, ώστε να είναι εύκαιρος και διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή.

Η στιγμή δεν ήλθε μες στη σεζόν 2005-6, ούτε όμως έχασε τον χρόνο του ο άνθρωπός μας. Την ίδια εποχή που το Μαϊάμι πανηγύριζε τον τίτλο του ΝΒΑ, ο Γλυνιαδάκης κέρδιζε πρωτάθλημα στο ΝΒDL με μια ομάδα ονόματι Αλμπουκέρκι Θάντερμπερντς. Σύμφωνοι, το πρωτάθλημα της λησμονιάς. Οι παίκτες του NBDL αμείβονται με ψίχουλα, παίζουν σε μισοάδεια γήπεδα κωμοπόλεων και μετακινούνται από τόπο σε τόπο με πούλμαν. Και τι μ' αυτό; Μήπως θα ήταν καλύτερα στην Ελλάδα;

Μόλις ξανακαλοκαίριασε, ο Γλυνιαδάκης (αρνήθηκε ευγενικά το προσκλητήριο του Παναγιώτη Γιαννάκη και) ξαμολύθηκε στα καλοκαιρινά τουρνουά. Βρήκε θέση στη φθινοπωρινή «βερσιόν» των μέτριων Ατλάντα Χοκς, ανασκουμπώθηκε και ρίχτηκε στον χορό του Ζαλόγγου. Η ανεργία του ενός, το ψωμί του άλλου. Το Ελληνόπουλο έφτασε ένα βήμα από τη δωδεκάδα, αλλά αποκλείστηκε τελευταίος, όπως αποκλείστηκε κάποτε από τους Σέλτικς ο Γιαννάκης.

«Ελα στον Αρη», ήταν το πρώτο πράγμα που άκουσε στ' αυτιά του την επόμενη μέρα. «No, thanks», απάντησε. «Θα μείνω εδώ και θα περιμένω να αδειάσει κάποια θέση σε άλλη ομάδα. Αλλωστε με πλησίασαν τρεις ομάδες μέσα σε ένα 24ωρο».
Δεν έλεγε ψέματα. Δεν λένε ψέματα οι Κρητικοί. Ο Ανδρέας γνώριζε ότι χρειαζόταν μόνο λίγη τύχη. Δεν ήταν πια άγνωστος μεταξύ αγνώστων στο ΝΒΑ. Τότε τραυματίστηκε ο Ρόμπερτ Σουίφτ, βασικός σέντερ στους ούτως ή άλλως γυμνούς μες στη ρακέτα Σόνικς. Αμέσως μετά μαθεύτηκε ότι υποφέρει από αρρυθμίες ο Γάλλος Πετρό, της ίδιας ομάδας. Η πόρτα των «υπερηχητικών» ήταν ανοιχτή και το χαλί στρωμένο. Ο Γλυνιαδάκης υπέγραψε συμβόλαιο για λίγες εβδομάδες, αλλά ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.

«Have height, will travel», λένε στο ΝΒΑ. Οποιος έχει μπόι, ταξιδεύει πολύ. Πάντα υπάρχει ψωμί γι' αυτόν.

Αν γνωρίζει και μπασκετάκι, τόσο το καλύτερο. Μετά από κόπους πολλών μηνών, μετά από απογοητεύσεις, άγχη και έξοδα (μη φανταστείτε ότι κάποιος του πλήρωνε διαμονή και διατροφή τον καιρό των αναζητήσεων), ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης έχει την ένδειξη «NBA player» γραμμένη δίπλα στο όνομά του. Θα παίξει κιόλας; Ισως ναι, ίσως όχι. Αλλά ποιος θα τολμούσε πια να βάλει στοίχημα εναντίον του;