Κόουτς, το σκάκι ανάποδα γίνεται... τάβλι! (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Οι ακριβώς είχε πει ο Τροντ Σόλιντ για κάποιους παίκτες του Ολυμπιακού; «Να ασχοληθούν με το σκάκι». Ενδιαφέρουσα αντιστροφή ρόλων: συνήθως οι προπονητές «κάνουν κινήσεις στη σκακιέρα», όπως λέμε. Η πιο νόστιμη αντιστροφή όμως είναι άλλη: εάν αναποδογυρίσεις το σκάκι, γίνεται τάβλι! Σημειολογικά ενδιαφέρον, μια και η όλη ανάπτυξη της ομάδας δείχνει εμπνευσμένη από τα ονόματα παιχνιδιών στο τάβλι. Έχουμε και λέμε...

+ Στο τάβλι υπάρχει το «ΦΕΥΓΑ»: η προστακτική θαρρείς πως απευθύνεται στην μπάλα: από οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου «πρέπει» να φύγει, να ξεκινήσει για το -κατά κανόνα- μακρινό ταξίδι, με προορισμό το κεφάλι του δύσμοιρου Κωνσταντίνου.

+ Στο τάβλι υπάρχει το «ΠΛΑΚΩΤΟ»: αυτό συμβαίνει κατά κανόνα με τον Κύπριο φορ. Εάν πηδήξει ψηλότερα -ή σε καλύτερο χρόνο- από τους αντιπάλους του, θα τους «πλακώσει» με το σώμα του, θα κερδίσει την κεφαλιά και η μπάλα θα πάει στο πουθενά. Απολύτως φυσιολογικό: η διεκδίκηση κατά κανόνα γίνεται κάπου κοντά στο ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής -εκεί «τραβιέται» συνήθως ο Κωνσταντίνου, μήπως και αντιμετωπίσει κανέναν αντίπαλο λιγότερο. Η απομόνωσή του όμως δεν αίρεται.

Εάν οι αντίπαλοι πηδήξουν ψηλότερα ή σε καλύτερο χρόνο, θα τον «πλακώσουν» εκείνοι.

Στα μισά του α' μέρους στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ, ο Κωνσταντίνου εθεάθη σε θέση δεξιού χαφ-εξτρέμ: εκεί αναγκάστηκε να (απο)τραβηχτεί, σε αναζήτηση ελεύθερου χώρου και στηριγμάτων. Η εικόνα θύμιζε κάτι: το ίδιο αναγκαζόταν να κάνει συχνά και ο Ζιοβάνι στην τελευταία του χρονιά στο λιμάνι. Ηταν τότε που η παρουσία του Ριβάλντο κατέστησε μάλλον απροσδιόριστο τον ρόλο του «Ζιο» στο γήπεδο -άλλωστε, και την περίοδο εκείνη (2004-05) «ανακατεμένος» εμφανιζόταν ο Ολυμπιακός, με φωτεινή εξαίρεση το Τσάμπιονς Λιγκ.

Ποια η διαφορά σε σχέση με τότε; Μεγάλη και... διπλή. Πρώτον, το να «βολοδέρνει» ο Ζιοβάνι επειδή η ομάδα δομήθηκε με βάση τον Ριβάλντο θα μπορούσε να εκληφθεί και ως «ευχάριστος πονοκέφαλος». Απόδειξη ύπαρξης λύσεων. Το να «βολοδέρνει» ασκόπως ο Κωνσταντίνου σήμερα είναι απόρροια της έλλειψης λύσεων. Δεύτερον, ο Ζιοβάνι, ο οποίος δεν ήταν καθαρόαιμος φορ, στην κακή του ημέρα δύο μπαλιές-«μισά γκολ» τις πρόσφερε: μπορεί να περιφερόταν συχνά-πυκνά στα άκρα, ενίοτε αυτό «κοίμιζε» τις αντίπαλες άμυνες: επανερχόταν στον άξονα και η «ασίστ» φάνταζε πιθανή. Οταν όμως πελαγοδρομεί ένας καθαρόαιμος φορ περιοχής, όπως ο Κωνσταντίνου, είναι μάταιο να αναζητείς «αντίβαρα». Η ζημιά είναι δεδομένη και ανεπανόρθωτη.

+ Στο τάβλι υπάρχουν οι «ΠΟΡΤΕΣ»: όλες κλειδωμένες! Οι δίοδοι «φρακαρισμένες». Ο «Τζόλε» αδυνατεί πλέον να ξεφύγει από τον Βύντρα -όχι στο 65' ή στο 75', αλλά στο 20ό λεπτό. Καλή κάθετη κίνηση ή μπαλιά -ή και τα δύο; Στη «μετα-Ζήτα» εποχή -Ζέτερμπεργκ και Ζιοβάνι- άντε... ζήτα τη. Μόνο ο Ριβάλντο μπορεί, υπό προϋποθέσεις. Κι αυτός όχι όπως παλιότερα: για ορισμένους παίκτες, κάθε χρόνος που περνάει, μετρά τριπλά.

Οι προϋποθέσεις σπανίως πληρούνται: εδώ, θέλουμε δεν θέλουμε, συναντάμε την εμμονή του Σόλιντ με το 4-3-3. Τον Ριβάλντο τον μπλοκάρουν ευκολότερα οι αντίπαλοι, διότι εκτός από την ηλικία του, τους διευκολύνει η ένδεια στηριγμάτων προς τον Βραζιλιάνο. Ο Μάριτς απλώς τρέχει. Ο Στολτίδης τρέχει κι αυτός δεξιά-αριστερά για να ελέγξει χώρους που δεν καλύπτει ο «Ρίμπο». Άλλος δεν υπάρχει.

Και ο Καστίγιο μπροστά; Το να «ξεκλειδώνει» μόνος «πόρτες» δεν είναι τόσο εύκολο. Οι αντίπαλοι επικεντρώνονται στην αναχαίτισή του κλείνοντας ζωτικούς χώρους, με τη βεβαιότητα ότι δεν απειλούνται όσο παλιά από το άλλο άκρο ή τον άξονα. Αλλά κι όταν τις «μισο-ξεκλειδώνει»; Στο ντέρμπι έκανε ορισμένες πλαγιοκοπήσεις, σήκωνε το κεφάλι και τι έβλεπε; Την περιοχή του ΠΑΟ άδεια ή κάτι σαν «γύρω γύρω οι "πράσινοι", στη μέση ο Κωνσταντίνου». Μοιραία έστελνε την μπάλα πίσω για να αρχίσει νέα επίθεση.

Οι αλλαγές στο 88', όταν η ομάδα είναι πίσω στο σκορ, ούτε σε σκάκι ούτε σε τάβλι παραπέμπουν. Θυμίζουν απλώς τον Ματζουράκη που επιστράτευσε τον Χούτο στο 89', όταν ο Βαλένθια προηγείτο 2-1. Τότε ήταν καψώνι. Τώρα, άντε βρες...