Οι δράσεις μεγαλώνουν την αξία της συγγνώμης (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Να το παίξουμε όπως στην TV, που ο άλλος πληρώνει και στέλνει μήνυμα (με δέλεαρ κάποιο δώρο) για να πει τη γνώμη του. Εδώ, για τη συγγνώμη των οπαδών του Παναθηναϊκού, τρεις μέρες μετά το περιστατικό στο Μαρούσι, στον Ζεβλάκοβ και στον Οκκά. Οι επιλογές είναι οι εξής:

Α. Την εννοούν (τη συγγνώμη).

Β. Το 'καναν επειδή τους έτσουξε που η ΠΑΕ αποφάσισε να τους ανεβάσει στο υπερώον του Σταδίου κι εκείνοι θέλουν να ξανακατεβούν κάτω.

Γ. Τους το ζήτησε η ΠΑΕ για να 'χει ελαφρυντικό στο Πειθαρχικό της Σούπερ Λίγκας και, μετά, στη Δικαστική της ΕΠΟ.

Δ. Σκέφτηκαν ότι μπορεί να υπάρξει ένας «πράσινος» Ζεβλάκοβ ή Οκκάς και να την πληρώσει τζάμπα και βερεσέ τον Μάρτιο στο Καραϊσκάκη.

Ε. Από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο.

Η επιλογή δεν κοστίζει τίποτα, πέρα από το ένα ευρώ που έχετε ήδη δώσει για την εφημερίδα. Επίσης, απ' την επιλογή δεν έχετε να κερδίσετε τίποτα, πέρα απ' το ότι διαβάζετε μια καλή εφημερίδα.

Η αφεντιά μου παίρνει το… ΣΤ. Να δεχθώ, δηλαδή, ότι ισχύουν (λίγο έως πολύ) όλα αυτά. Ακόμα κι έτσι, η συγγνώμη δεν παύει να 'ναι συνεισφορά στο καταπληγωμένο πλαίσιο πολιτισμού του ελληνικού πρωταθλήματος. Είναι συνεισφορά, επειδή είναι σπάνια. Δεν την είχαν καν ζητήσει οι Αρειανοί, όταν πρόπερσι έβαλαν στ' αποδυτήρια του Χαριλάου φωτιές να κάψουν τους Ηρακλειδείς σαν τα ποντίκια, στο περιβόητο ματς που έφερε τον υποβιβασμό του Αρη. Οσο κάτι δεν είναι συνηθισμένο (διότι, άμα γίνει συνηθισμένο, φθίνει και χάνει τη βαρύτητά του), είναι καλοδεχούμενο.

Στην ίδια λογική, του «ακόμα κι έτσι», οι δράσεις παραμένουν να έχουν πιο μεγάλη, μεγαλύτερη κι απ' την πιο ειλικρινή συγγνώμη, σημασία. Η συγγνώμη στην ανακοίνωση θα μείνει κενό γράμμα, εάν δεν υποστηριχθεί από τις ενέργειες που της αντιστοιχούν. Θα 'ναι σαν τη συγγνώμη των Αγγελοπουλαίων, εάν ξαναπέσουν ξυλίκια στα ανοχύρωτα δημοσιογραφικά του «Ειρήνης και Φιλίας».

Εδώ: Η συγγνώμη, επαινετή. Αλλά ελπίζω ότι συμφωνούμε πως, κάποια στιγμή, πρέπει να μάθουμε και ποιοι είναι οι δράστες και, το κυριότερο, ποια μέτρα (δεν εννοώ αστυνομικά, εννοώ πρωτίστως μέτρα «αυτοκάθαρσης») ελήφθησαν «εκ των έσω», ώστε να μην ξαναπατήσουν το πόδι τους στο γήπεδο. Και δυσφημήσουν πάλι, με τις ατομικές συμπεριφορές, ολόκληρη την οργάνωση. Πώς μπήκαν μέσα; Είχαν διαρκείας; Εάν ναι, τους αφαιρέθηκαν; Ισχύουν, όλα αυτά, και για το ΣΕΦ.
Η συγγνώμη είναι καλό νέο. Το κακό νέο είναι ότι η αξία της ισχύει για μία, μονάχα, φορά. Δεν είναι πολλαπλής χρήσεως, διότι δεν έχει αντίκρισμα... διαρκείας. Την επόμενη φορά, εάν κοπανήσουμε πάλι ποδοσφαιριστές, η ίδια συγγνώμη θα είναι καταγέλαστη γραφικότητα.