Το ποδόσφαιρο παίρνει οξυγόνο από τις ιστορίες Δαβίδ με Γολιάθ (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Με το (έως εκείνη τη στιγμή) «12 στα 12», των ομάδων Β’ και Γ’ Εθνικής, τα δύο παιχνίδια της Πέμπτης σε Ζωγράφου και Αιγάλεω δεν έσπασαν απλώς, τη μονοτονία. Έφεραν την ανακούφιση της επιβεβαίωσης ότι υπάρχει πράγματι λόγος να διεξάγεται στη χώρα κύπελλο.

Ο θεσμός –κύπελλο, παντού και πάντοτε, αυτό είναι. Δεν το χρειαζόμαστε για να μας πει ποιες είναι οι καλύτερες ομάδες. Τα πρωταθλήματα φτάνουν και περισσεύουν για να ξέρουμε. Το Κύπελλο εξυπηρετεί να αναμιγνύονται οι κατηγορίες και να μετριούνται οι αποστάσεις (οι οποίες παρεμπιπτόντως, δεν είναι όσο μεγάλες θα φαντάζονταν, εξαιτίας του «12\12», κανείς).

Ακόμα περισσότερο, το Κύπελλο είναι για να ταράζεται μεσοβδόμαδα η ρουτίνα. Να αναδεικνύει τους ήρωες μιας βραδιάς, άντε και του επόμενου πρωινού. Να βγάζει στο φως τους ταπεινούς της μπάλς. Τους Τσιτσομήτσους! Να πλάθονται ο ιστορίες με τις οποίες το ποδόσφαιρο ζει και αναπνέει. Παίρνει οξυγόνο. Ιστορίες Δαβίδ με Γολιάθ.

Από το Τσάμπιονς Λιγκ και το κύπελλο ΟΥΕΦΑ έως το Λιγκ Καπ της Σκωτίας, η (πεμπτ) ουσία είναι η ίδια. Ο Ατρόμητος «της Ευρώπης» (και νικητής του Ολυμπιακού) να υπερνικάται από τον Ηλυσιακό του Κάμπα. Η ΑΕΚ που νίκησε τη Λιλ και τον Παναθηναϊκό να την παθαίνει απ’ το Χαιδάρι του Κοτταρά. Και ο Βούζας να φιγουράρει θριαμβευτής δίπλα στον Σέρα Φερέρ.

Το καυτό κίνητρο του μικρού, ο υποβόσκων σνομπισμός του μεγάλου, η συγκυρία, η λεπτομέρεια, η τύχη, και η λοταρία των πέναλτι. Έτσι «γράφονται» αυτά τα πράγματα. Και η πρωτοπόρος της Πρέμιερ Λιγκ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ βγαίνει νοκ άουτ απ’ την ουραγό της Τσάμπιονσιπ Σάουθεντ. Ή η Θέλτα που την Κυριακή νικά την Ρεάλ Μαδρίτης στο Μπερναμπέου, την Πέμπτη αποκλείεται μες στο Βίγο (απ’ τη β’ κατηγορίας) Αλαβές.

Εννοείται ότι όσο βαρύτερο είναι το όνομα της ομάδας- θύματος τόσο περισσότερο κρότο κάνει… πέφτοντας. Στην περίπτωση της ΑΕΚ, αν οι συνεχείς επιτυχίες των τελευταίων εβδομάδων έδιωξαν ασυναίσθητα ή όχι, την ταπεινοφροσύνη, η σκληρή τιμωρία ήταν δίκαιη. Συνάμα, ήταν απολύτως ωφέλιμη.

Τέτοιες ήττες στις ομάδες είναι σαν την κοπριά στη γη. Μυρίζει άσχημα, κάνει καλό. Πως θα τη διαχειριστεί η «Ένωση», τούτο είναι δικός της ενδοοικογενειακός λογαριασμός. Η «Ένωση», έχει αποδειχθεί εδώ και δυόμιση χρόνια, ξέρει να διαχειρίζεται. Επειδή βασίζεται σε ανθρώπους που γνωρίζουν το ποδόσφαιρο… από το ποδόσφαιρο. Από μέσα. Όχι απ’ την κερκίδα, από τις εφημερίδες, από τα ηλεκτρονικά και από το καφενείο.

Η γενική αρχή, εάν κανείς ρωτλα τη γνώμη μου, είναι ότι όπως οι ποδοσφαιριστές έχουν εύλογη συμμετοχή στα κέρδη της ΠΑΕ (όποτε παίρνουν μπόνους για τα χρήματα που το κλαμπ αποκομίζει π.χ από το Τσάμιπιονς Λιγκ), άλλο τόσο εύλογο ακούγεται να συμμετέχουν και στη ζημία της εταιρείας (και η ΑΕΚ, την Πέμπτη, με τον πρώτο αποκλεισμό υπέστη ζημιά). Αλλά όλα αυτά στη βάση καθαρών συμφωνιών από το καλοκαίρι. Το να βάλεις πρόστιμο «εκτός κανονισμού», στον εκνευρισμό επάνω, θα ήταν ολοφάνερη ηλιθιότητα.

Αυτές οι ήττες στιγματίζουν, γι’ αυτό και τις θυμόμαστε «εις το διηνεκές». Δεν καθορίζουν όμως. Ομάδες, χρονιές, ποιότητες, πορείες. Δεν καθορίζουν, διότι δεν είναι μέτρο. Ασφαλές μέτρο. Είναι ιστορίες (η δόξα ή το κάζο) της μιας νύχτας. Η Λίβερπουλ κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, τη σεζόν που στο κύπελλο Αγγλίας αποκλείστηκε απ’ την Μπέρνλι με εκείνο το μυθικό αυτογκόλ- πιρουέτα του Τραορέ. Στο φινάλε της περιόδου, η Λίβερπουλ ήταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης και η Μπέρνλι… τίποτα περισσότερο από Μπέρνλι. Αλλά στο Μπέρνλι, πιθανότατα έως και σήμερα, η στιγμή (του αποκλεισμού της Λίβερπουλ) παραμένει, στην ντόπια καρδιά, αξεπέραστη.

Τέτοια θα’ ναι, επί πολύ καιρό, η στιγμή και για τους Χαιδαριώτες . Αλλά η ΑΕΚ θα εξακολουθήσει, από σήμερα κιόλας, να ‘ ναι ΑΕΚ…και το Χαιδάρι πάλι Χαιδάρι. Ο Νικολαίδης. Εάν μια φορά «γκάζωσε» τους παίκτες, ήταν ύστερα από νίκη (επί του Απόλλωνα Καλαμαριάς). Για την αγωνιστική νοοτροπία. Για το αποτέλεσμα, ποτέ. Στο ποδόσφαιρο, δεν γίνεται να ζητείς ρέστα από ποδοσφαιριστή… επειδή ηττήθηκε. Μπορείς, αν δεν μόχθησε. Αν τεμπέλιασε. Αν επέλεξε την ήσσονα προσπάθεια. Αλλά το ποδόσφαιρο είναι νίκη-ισοπαλία-ήττα. Ο ίδιος Νικολαίδης, εάν είναι να μιλήσει στις κάμερες έπειτα από αγώνα, συνήθως θα’ ναι ύστερα από ήττα.

Μιλώντας για νοοτροπία, ένα όνομα. Κυριακίδης. Ηλίας Κυριακίδης. Αξίζει τον κόπο, και ένας λόγος παραπάνω ότι πρόκειται για καλόν παίκτη, να επιμένει κανείς. Το να βλαστημάς την Παναγία… του βοηθού δεν είναι ότι δεν ξέρεις «ποια φανέλα», κατά το κλισέ, φοράς. Είναι κάτι χειρότερο. Δεν έχει γίνει μέρος του DNA σου σε ποιο επαγγελματικό επίπεδο αγωνίζεσαι. Και είναι δύο χρόνια, δεν είναι δύο μήνες ή δύο ημέρες από τότε που μεταπήδησε σε τούτο το επίπεδο.