Αγιε Γεράσιμε, μη με «καρφώσεις» (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ξέρετε ποια τακτική εφαρμόζει η αγγλική Αστυνομία πριν από ποδοσφαιρικούς αγώνες που «μυρίζουν μπαρούτι»; Ανασύρει τους φακέλους κάμποσων «πρωτοπαλίκαρων» που δρουν στους σκληρούς πυρήνες των οπαδών: ουκ ολίγοι εκεί έχουν εμπλακεί σε αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου -ληστείες, απάτες, κλπ. Στη συνέχεια, με πρόσχημα ή αφορμή το «ιστορικό» των συγκεκριμένων χούλιγκαν, η Αστυνομία φροντίζει ώστε να απουσιάζουν την ημέρα του «επικίνδυνου» αγώνα. Εύκολο...

Κάποιες κλήσεις για καταθέσεις, κάποιες συμπληρωματικές κατηγορίες -πάντα στον κατάλληλο χρόνο- αναγκάζουν τους «σκληρούς» να επανασυνδεθούν με τους υπόλοιπους κατόπιν εορτής. Την ημέρα του αγώνα δεν μπορούν να δράσουν -πουθενά. Αυτά ανέφερε στέλεχος της Βρετανικής Μητροπολιτικής Αστυνομίας πέρυσι στην Αθήνα κατά τη διάρκεια συνεδρίου του Ελληνοβρετανικού Ινστιτούτου.

Ακόμα πιο ενδιαφέροντα είναι τα «γιατί» και τα «διότι»: δεν αρκεί να εμποδίζουμε, είπε ο αξιωματούχος της Βρετανικής Μητροπολιτικής Αστυνομίας, τους πιο επικίνδυνους χούλιγκαν από τον να βρεθούν στον «σωστό» (γι' αυτούς) τόπο, τη «σωστή» ώρα ή μέρα. Εάν απομακρύνεις κάποιον προληπτικά, επικαλούμενος την ιδιότητά του ως «σκληρού οπαδού», τότε εκατοντάδες άλλοι νιώθουν προσβεβλημένοι ή και διωκόμενοι. Εξαγριώνονται και γίνονται επικίνδυνοι.

Αντιθέτως, Οταν «τραβολογάς» κάποιον για μία-δύο ημέρες επικαλούμενος την προσωπική εμπλοκή του σε απάτες ή κλοπές, ελάχιστοι αισθάνονται αλληλέγγυοι. Δεν νιώθουν ότι προσβάλλεται «η ομάδα» ούτε πως απειλούνται «οι πιστοί» της. Τάδε έφη αγγλική Αστυνομία...

Είδατε; Στη Βρετανία της εικοσαετούς σκληρής αντιμετώπισης του χουλιγκανισμού, εκεί όπου η βία υποτίθεται ότι κατατροπώθηκε πλήρως (οι Αγγλοι δεν το δέχονται), οι Αρχές προσέχουν κάτι σταθερά: να μην μπερδέψουν τα... μπιτόνια, να μη ρίξουν πετρέλαιο στη φωτιά. Κι εμείς οι φωστήρες;

Εμείς εδώ στη χώρα του «δήθεν» στέλνουμε νέα παιδιά στη φυλακή για «βλασφημία, εξύβριση και απειλή» δίχως δικαίωμα εξαγοράς της ποινής -το ακούς και ανατριχιάζεις. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να προσφέρουμε ηθικά άλλοθι και «αντιστασιακή αίγλη» στον χουλιγκανισμό του μέλλοντος, δανειζόμενοι κάτι από τα εθιμικά-νομοθετικά κατάλοιπα του αμερικανικού Νότου, αν όχι και των... Ταλιμπάν. Το θεωρούμε μάλιστα αυτό άρση της μακαριότητας που χαρακτηρίζει τη στάση μας απέναντι στη βία των γηπέδων. Κούνια που μας κούναγε!
Προσέξατε οτι κανείς «ιθύνων» δεν δείχνει να ασχολείται σοβαρά με τα «πώς» και τα «πότε» της εφαρμογής ενός «κλασικού» μέτρου εναντίον της βίας; Πρόκειται για την απαγόρευση εισόδου των «σεσημασμένων» βίαιων οπαδών στο γήπεδο για μήνες, χρόνια ή και ισοβίως -αναλόγως. Γιατί ουδείς μιλά γι' αυτό; Διότι απλούστατα κάτι τέτοια δεν είναι... θεαματικά. Η μαγική λέξη «φυλακή» είναι αυτή που εξασφαλίζει τις εντυπώσεις. Κι αν είναι να κερδίσεις εντυπώσεις, στη φυλακή τον άλλον και για εξύβριση θα τον «χώσεις». Πυξίδα πασών των εξουσιών -εκτελεστικής, νομοθετικής, δικαστικής και... ποδοσφαιρικής. Ανομολόγητη μεν, αληθινή δε.

Προσφάτως ο Αντώνης Καρπετόπουλος εξηγούσε με σαφήνεια γιατί οι φυλακίσεις δεν (θα) αποθαρρύνουν τη βία. Πόσω μάλλον εκείνες που ούτε κατά διάνοια αντιστοιχούν στη σοβαρότητα του τελεσθέντος «παραπτώματος». Ελεος! Εάν η βλασφημία συνιστά λόγο φυλάκισης, τότε ο γράφων -λόγω καταγωγής- δεν έχει παρά να αρπάξει μια αλλαξιά ρούχα, λίγα βιβλία και ένα laptop και να παρουσιαστεί στον Κορυδαλλό. Δεν χρειάζεται καν δίκη: ο Αγιος Γεράσιμος θα βεβαίωνε ότι έχει «μαρτυρήσει» στα στόματα του 95% των Κεφαλλονιτών άνω των 6 ετών.

Ποιος ξέρει, ίσως ελαφρύνω τη θέση μου «καρφώνοντας» τον γείτονα που διαρκώς απειλεί (όντως). Όποτε βλέπει την καλοκάγαθη κυρία που αφήνει τροφή για τα αδέσποτα γατάκια της γειτονιάς, εκστομίζει την ίδια απειλητική φράση: «Αν σε ξαναδώ εδώ, μωρή, θα σου σπάσω τα παΐδια». Ενίοτε την αποκαλεί «μαλακισμένη», οπότε προστίθεται και η εξύβριση.
Υπάρχει μια περίπτωση στις είκοσι, τις τριάντα ή τις πενήντα, ο γείτονας κάποια στιγμή να βιαιοπραγήσει όντως. Αρα, η συμπαθέστατη κυρία κάπως τρομοκρατείται. Το ενδεχόμενο να βρέξουν οι ΜΑΤατζήδες τα παντελόνια τους από τις «απειλές» μιας κοπέλας 19 ετών που δεν κρατά καμία μολότοφ, μού φαίνεται κομματάκι χλωμό. Αδυνατώ να εντοπίσω έστω και μία πιθανότητα στο ένα εκατομμύριο να κινδυνεύσουν. Αν λοιπόν η κοπέλα «έφαγε» ένα χρόνο παρά δύο μήνες, τότε ο γείτονάς μου αναλογικά «αξίζει» τρις ισόβια.

«Μια αδικία κάπου, είναι αδικία παντού», έλεγε ο Αγγλος συγγραφέας του 18ου αιώνα Σάμιουελ Τζόνσον. Δεν βαριέστε. Είπαμε, οι εντυπώσεις μετρούν. Φθηνές εντυπώσεις που τις πληρώνουν ακριβά άλλοι. Ετσι, κ. Ορφανέ και κ. Πολύδωρα;

ΥΓ.: Συγγνώμη, οι πνιγμένοι από τα χημικά συμβασιούχοι που δεν μιλούσαν με «γαλατική ευγένεια» στα ΜΑΤ, θα... φυλακιστούν; Εκτός κι αν κάποιοι ΕΚΕΙ θα ήθελαν να φθάσουμε. Με αφορμή τα γήπεδα.