Η τακτική του Μοχάμεντ Αλι (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Αντίθετα με τα κλισέ που επαναλαμβάνουν προπονητές και δημοσιογράφοι, μία ομάδα δεν χρειάζεται να πρεσάρει ψηλά. Ιδιαίτερα όταν προηγείται στο σκορ και έχει οργανωμένη άμυνα και γρήγορους επιθετικούς. Αυτό έκανε στο χθεσινό ματς ο Παναθηναϊκός. Μετά το γκολ του Τζιόλη έμεινε πίσω από τη γραμμή του κέντρου, αφήνοντας στον Ατρόμητο την πρωτοβουλία. Για εβδομήντα λεπτά ο Ατρόμητος δοκίμαζε να μπει από τα πλάγια, να κατεβάσει από τον άξονα, ακόμα και να «γεμίσει» στην περιοχή. Για εβδομήντα λεπτά ο Ατρόμητος δεν δημιούργησε ούτε μία ευκαιρία. Και μετά τα 70 λεπτά, σε μία φάση στο κέντρο του γηπέδου, με τον Μερίνο να χάνει πρώτα το ηθικό του, μετά τις δυνάμεις του και τελευταία την μπάλα, ο Παπαδόπουλος πάσαρε την μπάλα στον Τζιόλη για να κάνει το 2-0. Το υπόλοιπο δεν ήταν αγώνας, αλλά ευθανασία. Αν υπάρχει κάτι με το οποίο μοιάζει η τακτική του Παναθηναϊκού του Βίκτορ Μουνιόθ, είναι ο τρόπος που πυγμαχούσε ο Αλι. Ο χθεσινός Παναθηναϊκός πρώτα πήρε τα πόδια και την ψυχή του Ατρομήτου και μετά τη νίκη. Και εάν ο τρόπος παιχνιδιού επαναληφθεί αρκετές φορές ώστε να φανεί ότι αυτή είναι πλέον η τακτική του Παναθηναϊκού, το καλό για τους οπαδούς του είναι ότι πολύ δύσκολα, όταν προηγηθεί στο σκορ, θα ισοφαρίζεται. Το κακό όμως για τους φιλάθλους είναι ότι πολύ δύσκολα τα ματς στα οποία θα μπαίνει μπροστά στο σκορ θα έχουν ενδιαφέρον.

Αντίθετα με τον Ολυμπιακό, η εμφάνιση του οποίου στη Θεσσαλονίκη είχε όλα τα κλασικά στοιχεία. Κλασική από άποψη ηλικιών, αφού εμφανίστηκαν ο Ριβάλντο, ο Γεωργάτος και ο Τζόρτζεβιτς. Κλασική επίσης από άποψη τακτικής («χύμα στο κύμα»), αλλά και διαιτησίας. Μία από εκείνες τις κλασικές διαιτησίες εύνοιας του «μεγάλου». Και μετά τα «εγκλήματα του Ζωγράφου» και τη μόνη καθαρή φάση στην οποία βρίσκεις ότι ευνοήθηκε ο Ολυμπιακός, προσπαθείς να σκεφτείς ότι δεν έβγαλε δεύτερη κίτρινη στον Γεωργάτο. Οσο για το ότι το φάουλ του Ριβάλντο ήταν έμμεσο και το χτύπησε κατευθείαν, η φάση είναι τόσο καθαρή, που δεν το παρατήρησαν ούτε οι παίκτες του Αρη.

Η διαιτησία όμως του Ζωγράφου είναι πολύτιμη (περισσότερο απ' ό,τι για τον Ολυμπιακό) για τους αντιπάλους του. Στην ΑΕΚ, για παράδειγμα, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, ο Ντέμης Νικολαΐδης και οι μέτοχοι της ΠΑΕ παρακολούθησαν το παιχνίδι και εξερράγησαν με τις αποφάσεις του διαιτητή. Στον Παναθηναϊκό, ορισμένοι παίκτες και στελέχη αναφέρθηκαν στον Ζωγράφο με τη φράση «σε δύο φάσεις ο Γεωργάτος γλίτωσε την κίτρινη κάρτα. Με 10 παίκτες ο Ολυμπιακός δεν θα γυρνούσε το ματς». «Win-win situation», όπως το λένε οι Αμερικανοί, ή «μονά-ζυγά, μονόζυγα δικά μας», όπως το λέει ο Θωμάς. Διότι αν η ΑΕΚ ή ο Παναθηναϊκός πάρουν το πρωτάθλημα, αξίως το κατέκτησαν. Αν όμως το χάσουν, ξέρουμε από τι χάθηκε. Από τον Ζωγράφο. Και στο κάτω κάτω, η μουρμούρα στο ποδόσφαιρο δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Οταν μουρμουράς για τα σφυρίγματα που παίρνει ο άλλος, όλο και κάποιο πεναλτάκι και κάποια αποβολούλα αντιπάλου πέφτει στη μεριά σου. Το καρπούζι θα ξανακοπεί την επόμενη αγωνιστική και ο καβγάς γίνεται για τα κουκούτσια.