Η Γαλλίδα που θέλει να γίνει Θάτσερ (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Αν επιχειρούσαμε να κάνουμε μια ποδοσφαιρική αναγωγή στο ελληνικό πρωτάθλημα αυτού που συνέβη στις εσωκομματικές εκλογές των Γάλλων σοσιαλιστών, τότε θα βλέπαμε την ΑΕΚ να παίρνει το πρωτάθλημα με 8 βαθμούς διαφορά από τους δύο «αιωνίους». Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ συγκέντρωσε το 60% των ψήφων, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού δύο παλιές καραβάνες του κόμματος, όπως ο Φαμπιούς και ο Στρος-Καν. Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Είναι η γυναίκα που έχει αναστατώσει τη γαλλική πολιτική σκηνή τα τελευταία δύο χρόνια περισσότερο από όσο θα μπορούσε ποτέ ένας άνδρας να καταφέρει. Είναι 53 χρονών, πολιτικό παιδί του Μιτεράν, ανεξάρτητη, πεισματάρα, γοητευτική, ανύπαντρη μητέρα και στοχεύει ψηλά. Πολύ ψηλά. Στο μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων. Θέλει –και δεν το κρύβει– να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Γαλλίας. Και η φιλοδοξία της, περισσότερο από τους αντιπάλους της, έχει θορυβήσει τους συντρόφους της στο σοσιαλιστικό κόμμα. Του οποίου πρόεδρος είναι ο Φρανσουά Ολάντ.

Ο άνθρωπος με τον οποίο μοιράζεται τη ζωή της εδώ και 25 χρόνια η Ρουαγιάλ. Οι αντίπαλοί της υποστηρίζουν ότι δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα στις εκλογές για την προεδρία, αν απέναντί της βρεθεί ο νυν υπουργός εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί, πράγμα που θεωρείται σίγουρο. Και άλλη μία ήττα για τους σοσιαλιστές θα είναι πολύ βαριά. Αυτός ο φόβος, όμως, είναι αρκετός για να εξηγήσει την πολεμική που γίνεται εναντίον της; Αλλά, αλήθεια, ποια είναι η Σεγκολέν Ρουαγιάλ; Γεννήθηκε στη Σενεγάλη. Ο πατέρας της ήταν στρατιωτικός και ιδιαίτερα αυταρχικός χαρακτήρας. Η αυταρχικότητά του οδήγησε τη Σεγκολέν στο σοσιαλιστικό κόμμα. Ετσι, έφηβη ακόμη, έκανε με αυτόν τον τρόπο τη δική της επανάσταση. Γνωρίζεται με τον Φρανσουά Ολάντ στη διάσημη Εθνική Σχολή Διοίκησης, από την οποία περνούν σχεδόν όλα τα κορυφαία στελέχη της γαλλικής πολιτικής σκηνής, και από τότε ζουν μαζί, χωρίς να έχουν παντρευτεί. Εχουν ωστόσο αποκτήσει τέσσερα παιδιά.

Επί Μιτεράν –ο οποίος την εκτιμούσε ιδιαίτερα– διορίστηκε αρχικά υπουργός Υγείας και κατόπιν υπουργός Παιδείας, αλλά η πολιτική της καριέρα έδειχνε να φρενάρει απότομα, όταν ο σύντροφός της, ο Ολάντ, εξελέγη το 1997 γραμματέας των σοσιαλιστών. Λέγεται ότι ο Λιονέλ Ζοσπέν –που ήταν τότε πρωθυπουργός– δεν ήθελε να υπάρχει και να πρωταγωνιστεί στην πρώτη γραμμή των σοσιαλιστών ένα ζευγάρι. Ετσι, η Σεγκολέν για λίγο περνά στο παρασκήνιο, αλλά οι σοσιαλιστές σημειώνουν απανωτές ήττες. Το 2003, η Σεγκολέν εκλέγεται πρόεδρος του Πουατού -Σαράντ, μιας περιφέρειας παραδοσιακά συντηρητικής, νικώντας τον αντίπαλό της, τον τότε πρωθυπουργό Ζαν Πιερ Ραφαρέν, μέσα στην έδρα του. Επιτυχία εντυπωσιακή, που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.

Απo τoτε η Σεγκολέν βαδίζει σιγά σιγά όλο και ψηλότερα στις δημοσκοπήσεις. Και αυτό έχει εκνευρίσει πολλές από τις παλιές καραβάνες του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος. Η συχνότερη κατηγορία που δέχεται από τους συντρόφους της η Σεγκολέν είναι ότι κινείται τελείως αυτόνομα, χωρίς να συμβουλεύεται ή να ενημερώνει το κόμμα της. Ομως από τον Ιούνιο, εκτός από την κριτική, έχει προκαλέσει και την οργή των συντρόφων της, επειδή τόλμησε να ασκήσει κριτική στο 35ωρο, το οποίο θεωρείται το μεγαλύτερο επίτευγμα της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης. Στη Σεγκολέν φαίνεται ότι αρέσει να προκαλεί? και παλιότερα είχε κάνει κάτι ανάλογο, όταν δήλωσε θαυμαστής της πολιτικής του Μπλερ. Επίσης, κατατρόμαξε τους σοσιαλιστές, όταν τον περασμένο Μάρτιο, στις εξεγέρσεις των προαστίων, υιοθέτησε θέσεις υπερβολικά συντηρητικές και σε μερικά σημεία σκληρότερες από εκείνες που είχε υποστηρίξει ο «σκληρός» υπουργός Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί.

Αυτές οι κινήσεις, όπως φαίνεται και από τις δημοσκοπήσεις, διευκολύνουν τη Σεγκολέν να εισχωρεί στους ψηφοφόρους της δεξιάς, οι οποίοι την αποδέχονται σε μεγάλο βαθμό. Τη συντηρητική συμπεριφορά της η Σεγκολέν την είχε φανερώσει από τον Σεπτέμβριο του 2003, με αφορμή τον «πόλεμο των στρινγκ». Τότε, η εταιρεία εσωρούχων Sloggi κυκλοφόρησε σε ολόκληρη τη Γαλλία τις αφίσες της με τη διαφήμιση ενός νέου εσώρουχου τύπου στρινγκ. Στην αφίσα εικονιζόταν μια όμορφη νεαρή φωτογραφημένη από πίσω και φορώντας μόνο το διαφημιζόμενο εσώρουχο. Η αφίσα ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, και για τον λόγο ότι συνέπεσε με τη συζήτηση που γινόταν εκείνον τον καιρό στη Γαλλία κατά πόσον έπρεπε να επιτρέπεται στις μαθήτριες να φορούν τολμηρά εσώρουχα. Η Σεγκολέν, τότε, είχε κατηγορήσει την καμπάνια ως σεξιστική και υποστήριξε ότι μπορεί να αυξήσει τη σεξουαλική επιθετικότητα εναντίον των παιδιών και των εφήβων. Πέρα από τις συντηρητικές θέσεις της, που προκαλούν τις αντιδράσεις των σοσιαλιστών, οι αντίπαλοι της Σεγκολέν την κατηγορούν ακόμη για έλλειψη προγράμματος και συγκεκριμένων πολιτικών προτάσεων για τα μεγάλα θέματα της οικονομίας και της εξωτερικής πολιτικής.

Για όλους αυτούς, η Σεγκολέν είναι μία bulle mediatique (επικοινωνιακή φούσκα) και πολλές φορές, κοροϊδευτικά την αποκαλούν «Σαρκολέν», θέλοντας να δείξουν πόσο κοντά βρίσκεται στις θέσεις του Σαρκοζί. Εχει προσαρμόσει την επικοινωνιακή της τακτική στην εκμετάλλευση της ευνοϊκής γι’ αυτήν συγκυρίας κάθε φορά και ταυτόχρονα αποφεύγει οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει φθορές στην εικόνα της. Παρά το γεγονός ότι δεν έχει στο επιτελείο της κάποιον διαπρεπή ειδικό σε θέματα επικοινωνίας, φροντίζει πολύ την εικόνα της, χωρίς να κάνει την προβολή της ενοχλητική. Παράλληλα, θέλει να δίνει την εντύπωση του πολιτικού που ακούει τους απλούς ανθρώπους. Κυνηγά την εξουσία, αλλά δεν θέλει να δείχνει μέρος της. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έχει απαγορεύσει στους συνεργάτες της να φορούν μαύρα γυαλιά όταν τη συνοδεύουν.

Η ιστοσελιδα της Σεγκολέν έχει τίτλο «επιθυμίες για το μέλλον» (Desirs d’ avenir.org) και, σύμφωνα με τη Ναταλί Ραστουάν, η οποία ήταν στην ομάδα των βασικών της εμπνευστών και δημιουργών, στοχεύει να δημιουργήσει από την αρχή μια άλλου τύπου σχέση ανάμεσα στον πολιτικό και τον πολίτη. Η Ραστουάν είναι γενική διευθύντρια της πέμπτης μεγαλύτερης εταιρείας επικοινωνίας της Γαλλίας, της Ogilvy & Mather, και συναντιέται με τη φίλη της, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, δύο φορές την εβδομάδα. Η «Σεγκό» –για τους φίλους– ετοιμάζεται για τη μάχη των προεδρικών εκλογών, στις οποίες μπορεί ακόμα και να νικήσει τον Σαρκοζί. Αν, βέβαια, οι σοσιαλιστές καταφέρουν να μείνουν ενωμένοι.