Μέρες ελληνικού ποδοσφαίρου (Sportday / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Πόσο χρήσιμη μπορεί να φανεί αυτή η λεπτομερής καταγραφή ορισμένων φάσεων από τον αγώνα του Αρη με τον Ολυμπιακό, μέσω της οποίας αναδεικνύονται τα λάθη του διαιτητή Ζωγράφου; Πόσο διευκολύνει τις διαμαρτυρίες του προέδρου Λάμπρου Σκόρδα να αποδείξουν ότι η ομάδα του αδικήθηκε και έγινε άλλο ένα «θύμα» της ελληνικής διαιτησίας και όχι αποκλειστικά και μόνο της Σούπερ Λίγκας, κατά της οποίας εξαπέλυσε ευρεία επίθεση; Πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν τα λόγια του Γρηγόρη Γεωργάτου, ο οποίος έσπευσε μετά το τέλος να ανατρέψει την πραγματικότητα, στη μάταιη προσπάθειά του να μας πείσει για ό,τι παρακολουθήσαμε δύο και τρεις φορές σε «ριπλέι»; Γιατί θα πρέπει σώνει και καλά να καταλύεται κάθε έννοια του πρωταθλήματος ως νέου εγχειρήματος με στόχο την καλύτερη οργάνωση, έπειτα από μια διαιτησία και αρκετές φωνές διαμαρτυρίας;

Ορισμένες φορές, οι διαστάσεις τις οποίες λαμβάνει ο εκνευρισμός των παραγόντων μιας ομάδας και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται, αποδεικνύουν το μικρό μέγεθος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και δεν θα επικεντρώσουμε στην περίπτωση του Αρη, ο οποίος ως πρώτο μέτρο αντίδρασης έκλεισε τα στόματα του προπονητή και των παικτών. Στην αγωνιστική του περασμένου Σαββατοκύριακου ακούσαμε τις «φωνές» του Βίκτωρα Μητρόπουλου, του Κώστα Πηλαδάκη, του Χρήστου Κανελλάκη.

Είναι η πρώτη φορά; Οχι. Είναι η πρώτη φορά που βγαίνουν παραπονούμενοι στην αναφορά για διαιτησίες (αυτή που ακούμε από τα αρμόδια όργανα ότι πάει καλά ένας θεός να την κάνει «καλά») και που μιμούνται τον Γεωργάτο, επικαλούμενοι είτε φάσεις είτε καταστάσεις που δημιουργήθηκαν εκτός αγωνιστικού χώρου, για να δικαιολογήσουν τις ήττες των ομάδων τους; Είναι η πρώτη φορά που θα ακούσουμε για παρασκήνιο που καθόρισε το αποτέλεσμα ενός αγώνα; Οχι, βέβαια.

«Η "μπόχα" μάς έχει πνίξει», θα σκεφτεί κανείς, αν πραγματικά δώσει βάση σε όσα ακούει και δεν σταθεί αποκλειστικά και μόνο σε όσα συμβαίνουν ανάμεσα στους παίκτες δύο ομάδων που συνθέτουν σύνολο δύο διαφορετικών επιπέδων: η μία ομάδα είναι καλύτερη από την άλλη ή, αν θέλετε, είναι πιο τυχερή και τελικά επικρατεί.
Δεν μάθαμε ποτέ να χάνουμε; Μάθαμε να δίνουμε την ερμηνεία που μας συμφέρει, να αναπτύσσουμε το αίσθημα του αδικημένου και να νιώθουμε μονίμως «ριγμένοι», αντιμετωπίζοντας αντίπαλο και διαιτητή χωρίς καμία διάθεση να αποδεχθούμε την ανωτερότητά του. Εκεί βρισκόμαστε μόνιμα εδώ και πολλά χρόνια και κάθε τρεις και λίγο υπάρχει τουλάχιστον ένα γεγονός για να επιβεβαιώσει τη μιζέρια μας, τη μεμψιμοιρία μας. Κοιτάζουμε στην Ευρώπη, θέλουμε να μοιάσουμε στους μεγάλους συλλόγους και δανειζόμαστε και αντιγράφουμε την οργάνωσή τους, αλλά δεν μας ενδιαφέρει το σημαντικότερο, δηλαδή το πώς αντιλαμβάνονται τον αθλητισμό, ακόμα κι όταν μιλάμε σε απόλυτα επαγγελματικό επίπεδο, στο οποίο «παίζονται» πολλά εκατομμύρια ευρώ. Και μένουμε στάσιμοι.

Τι να κάνουμε; Να αλλάξουμε νοοτροπία; Να μην είμαστε Ελληνες; Να μην είμαστε οι «μοναδικοί»; Είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο;

Μια καλή συνάδελφος μάς έλεγε τις προάλλες ότι ο Τροντ Σόλιντ γράφει τη βιογραφία του. Η περίοδος συνεργασίας του με τον Ολυμπιακό, υπό κανονικές συνθήκες, θα αποτελούσε ένα μικρό κομμάτι από τη μέχρι τώρα πορεία του. Ο Νορβηγός φαίνεται ότι τα έχει δει όλα εντός ελληνικών συνόρων και αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου του στις… «ελληνικές μέρες».