Την ώρα που προσπαθούσα να ντυθώ με ταχύτητα, ακρίβεια και κινήσεις τυφλοπόντικα χθες το πρωί (ξενύχτης λόγω ΝΒΑ, Λέικερς και Μπουλς), τράβηξα στην τύχη από την ντουλάπα -τι νομίζετε; Ενα μπλουζάκι με στάμπα «Μακεδονικός, τελικός ULEB Cup 2005». Πέρασαν μόλις 20 μήνες από τον καιρό που η (τότε) ομάδα της Κοζάνης έφτασε μία νίκη μακριά από την Ευρωλίγκα και από την κατάκτηση ευρωπαϊκού τροπαίου. Αισθάνομαι σαν να πέρασαν 20 χρόνια. Οι ελάχιστοι οπαδοί του Μακεδονικού θα νιώθουν σαν να ξύπνησαν ξαφνικά, και βίαια, από ένα γλυκό όνειρο.
«Ο Μακεδονικός πάει να γίνει η δεύτερη ομάδα των Ελλήνων μπασκετόφιλων», έγραφα στο «Active» τον Σεπτέμβριο του 2002. Η νεόπλουτη ΚΑΕ του Μεσάικου είχε μόλις μετακομίσει στην Κοζάνη και, μολονότι νεοφώτιστη, αποκτούσε σημαντικά ονόματα του ελληνικού μπάσκετ: Παπανικολάου, Λιαδέλη, Παπαϊωακείμ, παρ' ολίγον και τον διωγμένο από τον Ολυμπιακό Παπαλουκά. Ηταν η εποχή του κρασιού και των λουλουδιών. Το πείραμα φαινόταν βιώσιμο και πάντως αξιέπαινο.
Αποδείχθηκε όμως χτισμένο πάνω στην κινούμενη άμμο του αμίμητου ελληνικού κράτους, αυτού που τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια του Μεσάικου. Ο μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 εύρωστος πρόεδρος του Μακεδονικού είδε μπροστά του το φάντασμα της χρεοκοπίας. Τη σεζόν που ακολούθησε, η ομάδα βρέθηκε στα πρόθυρα της διάλυσης. Εκτοτε, φυτοζωεί και παρασιτοζωεί. Η επιτροπή σωτηρίας που συγκροτήθηκε το περασμένο καλοκαίρι για να κρατήσει τη μύτη του Μακεδονικού πάνω από την επιφάνεια του νερού απάλλαξε τον Μεσάικο από τον πρόσθετο βραχνά και παράλληλα έκανε τον ιδανικό ελιγμό: έριξε το μπαλάκι στα χέρια της Πολιτείας.
Το επιχείρημά της (εκπεφρασμένο εν κρυπτώ και παραβύστω, ταυτόχρονα όμως χρησιμοποιημένο μέχρι τελικής πτώσεως) υπήρξε ατράνταχτο: «Μπορεί να μην πληρούμε τις προϋποθέσεις, αλλά αν μας αρνηθείτε το πιστοποιητικό συμμετοχής στο πρωτάθλημα της Α1, θα πρέπει να υποβιβάσετε και τον ΠΑΟΚ». Ο στερημένος από λαϊκό έρεισμα Μακεδονικός θα γινόταν πολύ εύκολο θύμα σε τυχόν επίδειξη πυγμής από την καταγέλαστη Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού. Ο ΠΑΟΚ, όμως, είναι «untouchable». Ομάδες με εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς, δεκάδες κομματάρχες και ολόκληρη υπουργάρα στο πλευρό τους δεν φεύγουν ποτέ από το απυρόβλητο. Ακόμα και αν βρεθούν σε αδιέξοδο, όλο και κάποιο Αρθρο 3 θα εφευρεθεί για να τις σώσει.
Η εμφάνιση εκφυλιστικών φαινομένων ήταν μαθηματικά βέβαιη. Αθλητές που εξαφανίζονται και παίρνουν μαζί τους αυτοκίνητα έναντι των δεδουλευμένων, παίκτες που μένουν στον δρόμο, επειδή η ομάδα δεν πληρώνει το ξενοδοχείο τους, καταστάσεις που αμαυρώνουν ένα πρωτάθλημα ήδη απαξιωμένο.
«Να ολοκληρώσουμε τη χρονιά με αξιοπρέπεια», ήταν η μόνη ευχή που έκανε ο προπονητής του Μακεδονικού Κώστας Φλεβαράκης την Κυριακή από τηλοψίας. «Να μη διαλυθούμε», εννοούσε. Και γιατί όχι, παρακαλώ; Ξέρω, ξέρω. Για να σωθεί εξ αντανακλάσεως και ο ΠΑΟΚ. Κι άσε να βλαστημάνε παράγοντες ομάδων που έκαναν το λάθος να ακολουθήσουν τις νόμιμες ατραπούς. Ποιος χρειάζεται τον Κολοσσό, όταν υπάρχει ο ηρωικός Μακεδονικός, τα κουρέλια που τραγουδούν ακόμα; Στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, όποιος βαδίζει με τον σταυρό στο χέρι είναι (για να μην πω κάτι χειρότερο) βλαξ με περικεφαλαία.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
