Ο,τι η ΑΕΚ αρχίζει σιγά σιγά να προσφέρει με όλο και μεγαλύτερη απλοχεριά στους φίλους της αλλά και στον ουδέτερο παρατηρητή πλέον, αυτό είναι το αντίκρυσμα της επιταγής που υπεγράφη τον περασμένο Αύγουστο. Η ακρίβεια, αν θέλετε η αξιοπιστία του οφειλέτη, η συνέπεια προς τα υπεσχημένα και η συμβατότητά τους με τα πραγματικά ομολογουμένως εντυπωσιάζει.
Η ΑΕΚ θα μεταλλασσόταν σε «επιθετική» ομάδα. Μεταλλάσσεται. Εχει πετύχει τα περισσότερα γκολ στο πρωτάθλημα, μέσος όρος δύο-κόμμα-κάτι ανά ματς.
Η ΑΕΚ θα μείωνε τη μέση ηλικία της ομάδας και θα παρουσίαζε επί σκηνής (πολλά) νέα παιδιά. Τη μείωσε. Τα παρουσιάζει, το ένα μετά το άλλο. Ορισμένα, πέραν πάσης (όρα Καμπάνταης) προσδοκίας.
Η ΑΕΚ θα έκανε το παν ώστε να γίνει ελκυστική για το κοινό. Όποιος ήταν το Σάββατο στο Μαρούσι, πέρασε (ο λόγος για τον οποίο νοείται να υπάρχει, κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να επινοηθεί, το ποδόσφαιρο) δύο γεμάτες ώρες καλά. Πολύ καλά. Στο τέλος, αφού επί πολλή ώρα χειροκρότησαν όρθιοι, πάλι δεν έφευγαν. Χάζευαν το παιγνίδι του Λυμπερόπουλου με τον γιο του, με μία μπάλα, στο χορτάρι.
Τον Αύγουστο στην «Ελευθεροτυπία» είχα σημειώσει πως το ματς με τη Χαρτς στο Εδιμβούργο ήταν, μόνον, σκηνές. Όπως τα προσεχώς, εν όψει της ταινίας, στο σινεμά. Η ταινία, πια, έχει ξεκινήσει να προβάλλεται... ολόκληρη.
Οχι, στο μεταξύ, δίχως να μεσολαβήσει η στενόχωρη φάση, όπου η πολλή δουλειά δεν έβρισκε το κανάλι της διοχέτευσης προς την τελική έκφραση. Τότε, τον καιρό της αβεβαιότητας, διατύπωσα τη θεωρία για το (γνωστό ως) σύνδρομο του κέτσαπ.
Μπορεί να τινάζεις το μπουκάλι και να μην πέφτει σταγόνα. Το ξανατινάζεις, τίποτα. Παλεύεις μαζί του, κι είναι σαν να σε δουλεύει. Δεν πέφτει κάτω το παραμικρό. Ώσπου, εάν επιμείνεις, θα 'ρθει η στιγμή που με μία κίνηση θα χυθεί όλο το περιεχόμενο έξω.
Τις αγωνιστικές από την 1η ως και την 5η, η ΑΕΚ ήταν του σταγονόμετρου. Σκόραρε πέντε γκολ και έκανε μία νίκη. Τις αγωνιστικές από την 6η ως και την 11η, το περιεχόμενο ξεχύθηκε. Η ΑΕΚ σκόραρε 18 γκολ, ακριβώς τρία ανά παιγνίδι, και έκανε μόνο νίκες (έξι).
Το Σάββατο: Η ΑΕΚ κατέγραψε 31 σουτ+κεφαλιές, σε αξιοπρόσεκτη ισορροπία μέσα/έξω από την περιοχή. Υποχρέωσε τον αντίπαλο σε 16 αποκρούσεις κι άλλες 24 (αμυντικές) επεμβάσεις μες στην περιοχή του. Κέρδισε 12 κόρνερ, εξαπέλυσε 39 σέντρες με καλό ποσοστό επιτυχίας, πέρασε 8 διεισδύσεις. Είναι αριθμοί total ποδοσφαίρου. Πλουραλισμού. Απλώματος του παιγνιδιού ως εκεί που δεν παίρνει άλλο... διότι, απλούστατα, μετά τελειώνει το γήπεδο!
Κι ύστερα, last but not least που λένε, είναι το πνεύμα. Με την Κέρκυρα, στο ημίχρονο, το «θέμα» που έκανε τον Νικολαΐδη καταχαρούμενο ήταν ότι το δεύτερο πέναλτι ο (έχων το «έννομο συμφέρον» του σκόρερ) Λυμπερόπουλος το... άφησε στον Μαντούκα. Οχι με την έννοια της παραχώρησης. Με την έννοια της εκτίμησης. Διότι ο Μαντούκα κέρδισε (από τις προπονήσεις) την εκτίμηση των συμπαικτών, όπως είχε (από τις προπονήσεις στην Μπενφίκα) την εκτίμηση του Κατσουράνη και του Καραγκούνη, πολύ προτού κερδίσει την εκτίμηση των παραπληροφορημένων οπαδών, των ανυποψίαστων αντίπαλων, των βιαστικών εφημερίδων. Του έξω κόσμου.
«Και να δεις», μου έλεγε με σιγουριά ο Ντέμης στο φουαγέ, «ότι, επειδή ο θεός αγαπά τον γενναιόδωρο, το πιστεύω αυτό, όταν δίνεις με την καρδιά, θα σου το δώσει πίσω, γι' αυτό ο Λυμπερόπουλος στο δεύτερο ημίχρονο έχει άλλο ένα γκολ». Στα τρία λεπτά από το ξεκίνημα του β' μέρους, κιόλας, ο Λυμπερόπουλος το είχε.
Το ματς με τη Μίλαν, απόψε, είναι από εκείνα που χαράζουν τον εξελισσόμενο αθλητικό οργανισμό. Αλλά δεν παύει να είναι, απλώς, άλλο ένα ματς στη ροή της διαδικασίας προς την πλήρη αποπληρωμή της θερινής επιταγής.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
