Σε σύγκριση με τον Κουμή, «τυχερός»... (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ενας άνθρωπος πεσμένος στο οδόστρωμα εκλιπαρεί για βοήθεια. Κάποιοι άνανδροι τον κτυπούν με λύσσα, τον κλοτσούν στο κεφάλι. Η σκηνή θα μπορούσε να έχει ως πρωταγωνιστές χούλιγκαν στη Σπύρου Λούη (για να θυμηθούμε τα περσινά) ή αλλού.

Σε αυτή την περίπτωση, όλοι θα μιλούσαμε -και δικαίως- για ανατριχιαστική θηριωδία. Έλα όμως που οι δράστες ήσαν «όργανα της τάξης»... Ετσι, ο αρμόδιος υπουργός διέκρινε απλώς «υπερβολές» και «ακρότητες»...

Οποία εκφραστική κομψότητα! Σαν να λέμε λίγο παραπάνω από το κανονικό. Πόσο ωραία ντύνουν την κτηνωδία με λεκτικό μετάξι! Πολύ αργά για δάκρυα, ακόμα και κροκοδείλια, κύριε υπουργέ. Δεν πέρασε δα και πολύς καιρός από τότε που ο δημοσιογραφικός φακός συνέλαβε τη γροθιά του αστυνομικού να κατευθύνεται, «ντυμένη» με σίδερο, στο πρόσωπο διαδηλωτή. Πώς είχε καλύψει τότε ο Β. Πολύδωρας τα... ακάλυπτα; Δεν ήταν, είπε, σιδερογροθιά, αλλά ορειβατικός κρίκος.
Λες κι εχει σημασία τι ήταν και όχι πώς χρησιμοποιείτο. Λες κι αν κτυπήσεις άνθρωπο με ψαλίδι είσαι «Ο.Κ.», επειδή υπό κανονικές συνθήκες με το εν λόγω αντικείμενο κόβεις τα νύχια σου. Σε απλά ελληνικά, αυτό το λένε εξοργιστική «άνωθεν» συγκάλυψη. Πολύ αργά λοιπόν για «δυσάρεστες» διαπιστώσεις.

Οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί της Θεσσαλονίκης προφανώς είναι επιμελείς «σπουδαστές» της Μεγάλης του Θηριοτροφείου Σχολής που λειτουργεί στις τάξεις της Ελληνικής Αστυνομίας. Ας αναγνωρίσουμε όμως και του... επιμελούς τραμπούκου το δίκιο: μπορούν να νιώθουν άτυχοι οι «αδάμαντες», όπως και οι ένστολοι συνάδελφοί τους, που παρατηρούσαν ατάραχοι τον ξυλοδαρμό.

Ο κόσμος το 'χει τούμπανο και οι ίδιοι κρυφό (;) καμάρι πως από τέτοια ανδραγαθήματα, ου, να φάν' κι οι κότες. Να κομπάσουν και οι «κόκορες» που μετρούν το νταηλίκι με μπουνιές και κλοτσιές -συνήθως εκ του ασφαλούς. Και όχι μόνο με θύματα διαδηλωτές. Αλλά είπαμε, βρέθηκε η κάμερα. Αχ, πήγε στράφι και η... εμπνευσμένη εκδοχή, ότι το θύμα κτύπησε σε μια ζαρντινιέρα κι ένα μηχανάκι. Κρίμα, θα του φόρτωναν και την κατηγορία της «πρόκλησης φθοράς». Κρίμα.

Ο Κύπριος φοιτητής Αυγ. Δημητρίου, πάλι, στάθηκε «τυχερός μέσα στην ατυχία του»: Στα χέρια κάποιων άλλων ανθρωπόμορφων τεράτων, τον Νοέμβριο του 1980, ο επίσης Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής έμεινε κλινικά νεκρός -ξεψύχησε μία εβδομάδα αργότερα. Ο άνθρωπος ούτε καν στην πορεία του Πολυτεχνείου είχε λάβει μέρος! Τον βρήκαν τα ΜΑΤ κάπου καθισμένο, ανυποψίαστο. Τον σκότωσαν.

Το ίδιο βράδυ ξεψύχησε από τα κτυπήματα «ανδρών» των ΜΑΤ στην οδό Πανεπιστημίου η νεαρή Σταματίνα Κανελλοπούλου. Σύμφωνα με το πόρισμα του ιατροδικαστή Π. Γιαμαρέλου, καταμετρήθηκαν 18 συντριπτικά κτυπήματα στο κρανίο -ναι, τέτοια δολοφονική μανία. Ο (τότε) πρωθυπουργός Γ. Ράλλης τα «δικαιολόγησε» όλα αυτά με τη φράση «και οι αρχάγγελοι ρομφαία έχουν»...

Αργότερα, το 1985, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, η υπόθεση της θανάτωσης του αναρχικού Μιχάλη Καλτεζά (15 ετών) από τον αστυφύλακα Θ. Μελίστα σηματοδότησε ένα ακόμα «κεκτημένο»: το ελεύθερο των αστυνομικών να «χάνουν την ψυχραιμία τους» κατά το δοκούν, σημαδεύοντας τον κρόταφο των θυμάτων τους. Ο Μελίστας είχε ισχυριστεί ότι πυροβόλησε στον αέρα για «εκφοβισμό». Η «ανυπάκουη» σφαίρα βρήκε κεφάλι. «Ανεξήγητο»...

Αξιοπρόσεκτη «προφητεία»: λίγους μήνες νωρίτερα, τον Μάιο του 1985, στο περιοδικό «Τέταρτο» είχε δημοσιευτεί κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι με τίτλο «Μια μοβ σκιά Μαΐου». Κατά τον Χατζιδάκι, η Αστυνομία κατάντησε «να εκπροσωπεί ό,τι χολεριασμένο και άρρωστο κρύβει βαθιά του ο άνθρωπος, για να προστατέψει με έναν ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα, σπίτι, εκκλησία, κράτος, οικογένεια...».

Ηταν θέμα χρόνου να «θεμελιωθεί» το άτυπο δικαίωμα του «φονεύειν», ακόμα κι όταν δεν υφίσταται ίχνος απειλής εναντίον αστυνομικών. Από τις αρχές της δεκαετίας του '90 έχουν γίνει μπόλικες «ασκήσεις σκοποβολής επί κινούμενων στόχων», δηλαδή δύσμοιρων μεταναστών ή άλλων «υπόπτων» -άοπλων φυσικά. Ενίοτε και ακίνητων στόχων: θυμηθείτε τις «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» -ναι, πάντα- που αφαίρεσαν ζωές ανθρώπων σε στιγμές σωματικών ελέγχων. Σε αρκετές περιπτώσεις «κυνηγιού» με ανθρώπινα θηράματα, η εξακριβωμένη ενοχή των «οργάνων» επέσυρε... πρόστιμα 10 ή 15 χιλιάδων δραχμών! Τέτοια «παραδειγματική αυστηρότητα»... Αντί επιλόγου: ο αστυνομικός της Θεσσαλονίκης που κάλυψε το πρόσωπό του όταν πήρε χαμπάρι την κάμερα, ήταν τέλεια μεταμφιεσμένος σε κλασικό «αντιεξουσιαστή». Επειδή η Αποκριά αργεί ακόμα (όχι, δεν εννοούμε τον συνήθη Καρνάβαλο των Ενορκων Διοικητικών Εξετάσεων), αναρωτιόμαστε αφελώς πώς ΑΚΡΙΒΩΣ αξιοποιούν αυτή την αμφίεση οι αστυνομικοί. Ετσι, για να κάνουμε μερικές «ακραίες» εικασίες, κύριε Πολύδωρα...