Ο «τρόπος του Ολυμπιακού» μακριά από τη χώρα (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Στο «Μεστάγια» (το «σπίτι» του διάσημου Μανόλο με το ταμπούρλο) έχω πάει, εάν μετρώ σωστά, οκτώ φορές. Μεταξύ άλλων, στο 2-1 επί του Ολυμπιακού με Ματζουράκη προπονητή και Λεμονή βοηθό, αλλά και στο 2-1 επί του Παναθηναϊκού με τον Αποστολάκη στον πάγκο. Η γυναίκα μου τότε έλεγε ότι να μου νοίκιαζαν διαμέρισμα στη Βαλένθια ολοχρονίς θα ερχόταν πιο συμφέρον στο Mega από το να μου κλείνουν, κάθε φορά, δωμάτιο στο ξενοδοχείο. Κι ο φίλος μου ο Γρηγοράκης με δούλευε ότι έχω, τιμής ένεκεν, μόνιμο καμαράκι με το όνομά μου στην κερκίδα των τηλεσχολιαστών.

Οκτώ φορές στο «Μεστάγια» είναι μάλλον αρκετές για να ξέρω ότι εκεί, σε μια «παλαιά Λεωφόρο», αλλά με τριπλάσια χωρητικότητα, οποιοσδήποτε μπορεί να λιώσει. Για την ακρίβεια, να τον λιώσουν. Επίσης, η εμπειρία αρκεί για να ξέρει κανείς ότι η αποψινή δεν είναι μία από «εκείνες» τις βραδιές. Το ντόπιο κίνητρο, αυτό που κάνει όλη τη διαφορά στην ατμόσφαιρα, δεν συγκρίνεται (για να 'ναι ζεματιστό) με το να επισκέπτεται τη Βαλένθια μια Μπάρτσα, μια Μπάγερν, η Γιουνάιτεντ ή, ακόμη, η Λάτσιο του Ερικσον.

Τα πράγματα, σήμερα, θα 'ναι ήσυχα. Χαλαρή βεγγέρα. Όπως ήταν και πριν από πέντε εβδομάδες, όταν πέρασε από το «Μεστάγια» η Σαχτάρ, πήρε ένα συνοπτικό 2-0 στην πλάτη κι έφυγε. Η μοναδική διαφορά είναι ότι η κατάσταση της Βαλένθια τώρα, πέντε εβδομάδες μετά, μοιάζει κακή. Τότε, δεν ήταν. Τώρα, η συγκυρία γνέφει στον Ολυμπιακό. Ότι δεν είναι εξωπραγματική η πιθανότητα να γυρίσουν στην Αθήνα και κάτι να 'χουν στα χέρια. Κάτι πολύ; Κάτι λίγο; Σημαντικό; Άνευ αντικρίσματος ουσίας; Θα το βρει... η υπηρεσία. Εκείνο που τώρα προέχει: κάτι να 'ναι κι ας είναι «ό,τι να 'ναι».

Ο Ολυμπιακός, τούτο το εικοσαήμερο που έχει μεσολαβήσει από την προηγούμενη εκτός Ελλάδας εμφάνισή του (στη Ρώμη), δεν μας έκανε πιο σοφούς. Δεν μάθαμε κάτι που δεν γνωρίζαμε. Ο πρωταθλητής παραμένει να είναι ομάδα σε ανισορροπία και αστάθεια. Αγωνιστική και πνευματική. Ικανός για το πολύ καλό διάστημά του στο παιχνίδι (το πρώτο ημίωρο με τη Βαλένθια στο Καραϊσκάκη ή με τη Ρόμα στο «Ολίμπικο» ή εκείνο το εικοσάλεπτο με τη Ρόμα στον Πειραιά από τα μισά του α' μέρους και πέρα), αλλά όχι εξίσου ικανός για ένα πολύ καλό «ολόκληρο» παιχνίδι.

Εχει, ωστόσο, σημασία ότι ο Σόλιντ βρήκε έναν κάποιον τρόπο να «στήνεται» ο Ολυμπιακός στο Τσάμπιονς Λιγκ εκτός έδρας. Εναν τρόπο που (τσάτρα-πάτρα, πάντως) λειτουργεί. Καλά, μέτρια, κακά, αυτό «παίζει» ανά αγώνα, ως και ανά διαστήματα του ίδιου αγώνα. Είναι, όμως, κάτι που σιγά σιγά έχει τάση να παγιωθεί και να γίνει ο (αναγνωρίσιμος) «τρόπος του Ολυμπιακού» μακριά από τη χώρα.

Το να 'χει η ομάδα τον τρόπο της, να ξέρει τι παίζει, μετράει πολύ στο πώς προσέρχεται να δώσει, συγκροτημένα προετοιμασμένη και κατασταλαγμένη σε ξεκάθαρη ιδέα, τέτοιους αγώνες.

Συνήθως ο τρόπος, η μέθοδος, είναι ο πιο αξιόπιστος οδηγός προς το αποτέλεσμα. Ασφαλέστερος, από το σκόρπιο εδώ κι εκεί ταλέντο κι από την ό,τι-βρέξει-ας-κατεβάσει νοοτροπία. Αυτή τη διετία λοιπόν, με τον Νορβηγό, ο Ολυμπιακός βγήκε πέντε φορές έξω από τα σύνορα, πήρε τρεις ισοπαλίες (σε ματς στα οποία, και στα τρία, πρόλαβε και προηγήθηκε) και υπέστη δύο ήττες (σε ματς στα οποία δέχθηκε το γκολ νωρίς αλλά ισοφάρισε κι ύστερα την πάτησε στα τελευταία λεπτά).

Είναι κάτι που συνιστά πρόοδο, διότι απλούστατα ξεπερνά τον «μέσο όρο» που ο Σόλιντ παρέλαβε. Ασχέτως εάν η πρόοδος στο τέλος απαξιώνεται, επειδή «ακυρώνεται» από τα εντός έδρας πεπραγμένα της ίδιας αυτής διετίας. Οπου, αντιστοίχως, ο Ολυμπιακός δείχνει να μην μπαίνει στα παιχνίδια με ένα-κι-ένα-κάνουν-δύο σκέψη. Ή εάν μπαίνει, το ίδιο κάνει, τη χάνει (μες στο πιεστικό περιβάλλον του Καραϊσκάκη) εύκολα. Και πληρώνει το κόστος.