Εχω ένα μυστικό κρυμμένο στης καρδιάς τα βάθη... (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Οι μέρες που κύλησαν μετά τη μεγάλη βραδιά της Τρίτης με βρήκαν να αναρωτιέμαι τι πραγματικά συνέβη και η αγαπημένη μου ΑΕΚ κατάφερε να νικήσει τη Μίλαν των εκατομμυρίων, την ομάδα του -τέως- πρωθυπουργού Μπερλουσκόνι (αν και σε αυτόν τον τομέα, με τις ομάδες δηλαδή των πρωθυπουργών, η ΑΕΚ μου έχει παράδοση, αφού νίκησε και τον Παναθηναϊκό του Κωστάκη Καραμανλή), μια σούπερ ομάδα, που τη φανέλα της τίμησαν και τιμούν παίκτες παγκόσμιας κλάσης.

Εψαχνα εναγωνίως να βρω μια λογική εξήγηση. Και επειδή η λογική των επιχειρημάτων μου από ένα σημείο και μετά στέρεψε, αναζήτησα τη λύση στη μεταφυσική. Εφτασα μέχρι του σημείου να κάνω φύλλο και φτερό όλα τα περιοδικά αστρολογίας. Ποιος ξέρει; Ισως τη μέρα εκείνη ήταν ανάδρομος ο Ερμής ή ο Κρόνος και αυτό επηρέασε τον Μαντούκα ή το πουλέν μου, τον Χετεμάι, για να φτάσουν στη μεγάλη διάκριση.

Τζίφος! Δεν βρήκα τίποτα απολύτως στον ουράνιο θόλο του σύμπαντος που να δικαιολογεί επιστημονικά τη μεγάλη αυτή διάκριση. Αποφάσισα τότε να παραιτηθώ και να συνθηκολογήσω με την ιδέα ότι τελικά το άστρο του Φερέρ είναι το δεύτερο μεγαλύτερο και γνωστότερο άστρο ύστερα από αυτό της Βηθλεέμ.

Πάνω όμως που είχα ηρεμήσει, ήρθε ένα άρθρο για να ταράξει συθέμελα και πάλι την ψυχική μου γαλήνη. Δημοσιεύτηκε στο χθεσινό «Sportime» διά χειρός Μιχάλη Τροχανά, με τίτλο: «Η Ηγερία και η Εγίρα». Το διάβασα και ήταν σαν να φύσηξε βοριάς στο θολωμένο μου μυαλό. Ο μεγάλος Τροχανάς, τον οποίο ξύπνησαν οι άνθρωποι της εφημερίδας στις 11 το πρωί, χαράματα δηλαδή, για να τους εξηγήσει πώς έφτασε η ΑΕΚ στη μεγάλη αυτή νίκη, δεν πιάστηκε στον ύπνο. Τους το εξήγησε με λόγια καθαρά, απλά και ξάστερα. Διαβάστε τι τους δήλωσε και απλά συμφωνήστε μαζί μου:

«Δανείζομαι λοιπόν μια φράση των Ελλήνων ακαδημαϊκών αστροφυσικών Μ. Δανέζη και Σ. Θεοδοσίου, που περιλαμβάνεται στο πανεπιστημιακό σύγγραμμά τους "Η ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ". Συγγράμματα που διδάσκονται σήμερα τα παιδιά μας στο πανεπιστήμιο.

Το σύμπαν δεν είναι μηχανή. Είναι μια ατέρμονη μετουσίωση του ορατού σε αόρατο, του κενού σε πλήρες, του αδυνάτου σε δυνατό και τανάπαλιν. Είναι ένα νοητικό παιχνίδιασμα συνεχών μεταμορφώσεων του χώρου και χρόνου σε ύλη και κίνηση.

Ομως το σύμπαν, εξ ορισμού, σημαίνει αυτό που περιλαμβάνει τα πάντα, άρα και τον Ντέμη και τον Μανετάκη και τον εκάστοτε πρωθυπουργό και τον εκάστοτε πρόεδρο Αρείου Πάγου. Αρα η μετατροπή του αδυνάτου σε δυνατό είναι εγγενής δυνατότητα όλων όσων προανέφερα και κάθε ανθρώπου, όταν αρχίζει τη δική του εγίρα. Η Ηγερία και η Εγίρα! Η πηγή έμπνευσης και η πορεία-αποστολή, δηλαδή. Οπως θα λέγαμε, π.χ., η Δέσποινα και η Νατάσα, η ΑΕΚ και η Ελλάδα, για τον Ντέμη και τον Κώστα Καραμανλή αντίστοιχα.
Εύχομαι και στο "Sportime" να περάσει στον επόμενο γύρο του πρωταθλήματος Ελλάδας στις καθημερινές εφημερίδες. Κατά τα λοιπά, τελεία και παύλα. Η ΑΕΚ (του Ντέμη και όλων των σπουδαίων προσωπικοτήτων της μετοχικής σύνθεσης) είναι κ…λα».

Το μόνο που κατάλαβα από ολόκληρο το κείμενο, φίλε αναγνώστη, είναι η τελευταία φράση, παρ' όλο που η επίμαχη λέξη «καύλα» δημοσιεύεται ακρωτηριασμένη. Αναρωτιέμαι, μάλιστα, γιατί. Θεωρώ ότι όσα προηγούνται στο κείμενο είναι πιο σοκαριστικά από τη λέξη «καύλα»!

Αλλη μια τέτοια νίκη να κάνει η ΑΕΚ μου και οι ψυχίατροι θα τρίβουν τα χέρια τους από χαρά. Θεωρώ πάντως την άποψη του Μιχάλη Τροχανά την πλέον τεκμηριωμένη από όλες όσες έχω διαβάσει τις τελευταίες μέρες. Η μόνη που μπορεί να την κοντράρει είναι η εξίσου επιστημονική άποψη περί κωλοφαρδίας της «Ενωσης» του Μανώλη Γαβαθιώτη. Για τον αγαπημένο μου Μανώλη, η μεταφυσική επιστρατεύεται μόνο όταν ο Ολυμπιακός δέχεται γκολ μετά το 80ό λεπτό. οπουδήποτε αλλού ισχύει το περιβόητο «αν έχεις κώλο διάβαινε και Τζόρτζεβιτς καρτέρει».

Ο Γαβαθιώτης βέβαια θεωρεί το Τσάμπιονς Λιγκ χαμένη υπόθεση. Και λογικά, αφού ο Ολυμπιακός χάνει συνέχεια... Βρίσκω όμως πολύ λογική την επιχειρηματολογία του περί ευρωπαϊκής διάκρισης και γι’ αυτό τη δημοσιεύω:

«Τι σημαίνει ευρωπαϊκή διάκριση για μία ελληνική ομάδα; Το να κερδίσεις μια Μίλαν; Μια Ζαπορίζια, μια Λιλ, μια Αντερλεχτ; Τρίχες κατσαρές, λέω εγώ. Ευρωπαϊκή διάκριση είναι να κερδίσεις έναν τίτλο, να φτάσεις έστω σε έναν τελικό. Ποιος, αλήθεια, θυμάται τους τέσσερις του περσινού Τσάμπιονς Λιγκ; Πολλοί είναι εκείνοι που δεν θυμούνται ούτε τον φιναλίστ, που έπαιζε με εκείνον που το πήρε!».

Μη μου πεις, φίλε αναγνώστη, ότι θυμάσαι πως στον περσινό τελικό έπαιξαν η Αρσεναλ και η Μπαρτσελόνα. Αν είναι δυνατόν... Ούτε φαντάζομαι να θυμάσαι ότι η Βιγιαρεάλ έφτασε πέρυσι μέχρι τα ημιτελικά παίζοντας με την Αρσεναλ και η Μπάρτσα με την άσημη Μπενφίκα;

Ενώ την «τεσσάρα» που έριξε πριν από δυο Κυριακές ο Ολυμπιακός στην Καλαμαριά αποκλείεται να μην τη θυμάσαι. Γιατί, αν την ξέχασες, ειλικρινά έχεις σοβαρό πρόβλημα μνήμης. Ενας λόγος μάλιστα που ο Ολυμπιακός κερδίζει τα τελευταία χρόνια μόνο αυτός το πρωτάθλημα είναι για τη δική σου διευκόλυνση. Για να το θυμάσαι...

Εμένα όμως με έχει φάει η περιέργεια να μάθω το μυστικό του Σόλιντ. Διάβασα στο χθεσινό «ΦΩΣ» ότι μετά το ματς με τη Βαλένθια ο Νορβηγός δήλωσε: «Γνωρίζω τι χρειάζεται η ομάδα για να διακριθεί στο Τσάμπιονς Λιγκ και θα το πω μόνο στον πρόεδρο».

Καλά θα κάνει να πει το μυστικό μόνο στον πρόεδρο, γιατί όλοι οι άλλοι σε Ελλάδα κι Ευρώπη το έχουν βούκινο κι εμείς κρυφό καμάρι. Ζω για τη στιγμή που ο πρόεδρος με τον Σόλιντ θα πάνε μια εκδρομή μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των δημοσιογράφων για να του πει το μυστικό.

Φαντάζομαι μάλιστα τον Νορβηγό κατά τη διάρκεια της διαδρομής να τραγουδάει στον πρόεδρο το γνωστό τραγουδάκι για να του θυμίσει και τα νιάτα του: «Εχω ένα μυστικό κρυμμένο στης καρδιάς τα βάθη, το ξέρουνε οι κάμποι, το 'χει μάθει το βουνό».

Τώρα αν θα γυρίσουν και μαζί από την εκδρομή, γι’ αυτό δεν ορκίζομαι. Αν πάλι ο Σόλιντ δυσκολεύεται να πει το μυστικό στον Κόκκαλη, τότε ας πάει στον Περικλή Στέλλα, που έχει πάρει αμπάριζα τους προέδρους και κάθε εβδομάδα μέσα από το «GOAL» τούς στέλνει και μια ανοιχτή επιστολή.

Την προηγούμενη με παραλήπτη τον Γούμενο, χθες με παραλήπτη τον Ντέμη. Την ερχόμενη εβδομάδα, λοιπόν, καλό είναι να εξυπηρετήσει τον Σόλιντ, στέλνοντας μια ανοικτή επιστολή στον Κόκκαλη.

Το σκίτσο στο κέντρο της σελίδας, με τον Φερέρ να τραγουδάει ντουέτο με τη Βανδή, είναι η επόμενη κίνηση του Ισπανού κόουτς. Αφού κατάφερε μαζί του η ΑΕΚ να κάνει διεθνή καριέρα, τώρα σειρά έχει η Δέσποινα...