Δεν τα βάζεις με την ιστορία (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

«Και η ομάδα θα παίζει στο γήπεδο του μπέιζμπολ στο Ελληνικό». Γιατί; Ανάθεμα και αν μπορούσα να καταλάβω. Ο Εθνικός είναι το παραδοσιακό σωματείο του Πειραιά, αρχαιότερο από τον Ολυμπιακό, τον οποίο δημιούργησαν μέλη του Εθνικού. Ο Εθνικός σήμερα έχει πρόβλημα να βρει οπαδούς στον Πειραιά, πόσω μάλλον στο Ελληνικό, με το οποίο δεν έχει καμία σχέση. Επίσης, τα γήπεδα του μπέιζμπολ είναι εντελώς διαφορετικά από του ποδοσφαίρου. Το καλύτερο κομμάτι τους είναι στη γωνία που κοιτάζει πίσω από την πλάτη του batter. Ποιος ασχολείται όμως στη χώρα της απίστευτης ελαφρότητας που λέγεται Ελλάδα; Ο ιδιοκτήτης του Εθνικού Πειραιά Νίκος Πηρούνιας δήλωνε ότι ο Εθνικός επέστρεφε στα χέρια του, ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα θα παίζει στο Ελληνικό και τα παράπονά σας στον δήμαρχο. Υποθέτω όχι του Πειραιά, αλλά του Ελληνικού. Πάμε λοιπόν σε μια αποτίμηση του πώς οι ιδιοκτήτες κάθε ομάδας αντιλαμβάνονται την ιστορία. Πριν από 30 χρόνια, το KPΕD Ml ήταν το δυναμικότερο κομουνιστικό κόμμα του Δυτικού Βερολίνου. Στις εκλογές πλησίαζε το 5%. Το KPED Ml ήταν μαοϊστικό κόμμα και μετά τον θάνατο του Μάο Τσε Τουνγκ, στις εσωτερικές κινεζικές αντιπαραθέσεις, βρέθηκε σε αδιέξοδο. Ποιος στο διάολο είχε δίκιο και εκπροσωπούσε τη σκέψη του Μάο στην αντιπαράθεση της διαδοχής; Η χήρα του Μάο ή η Λιν Ξιάο Πινγκ, η οποία αποκαλούσε τη χήρα και τους τρεις συντρόφους της «Η συμμορία των τεσσάρων»; Το μαοϊκό κόμμα της Γερμανίας εξέτασε την αντιπαράθεση, προσπάθησε να βγάλει θέση και όταν κατάλαβε ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον λόγω της πνευματικής και γεωγραφικής απόστασης από την Κίνα, ακολούθησε τον μόνο έντιμο δρόμο: αυτοδιαλύθηκε, ανακοινώνοντας στους ψηφοφόρους του ότι βρίσκεται σε αδιέξοδο και ότι ο καθένας είχε από τούδε δικαίωμα να αυτοπροσδιορισθεί πολιτικά. Ορισμένες φορές η ιστορία σε ξεπερνάει. Οποιος δοκίμασε να τα βάλει με την ιστορία, στην καλύτερη περίπτωση έγινε γελοίος. Ισως το πλήρωμα της ιστορίας να έχει έρθει και για τον Εθνικό Πειραιώς. Η τάξη που τον δημιούργησε, η αστική τάξη του Πειραιά της δεκαετίας του '10 με άφθονο χρόνο στη διάθεσή της, έπαψε να υπάρχει από τη δεκαετία του '50. Κάποια στιγμή λοιπόν πρέπει να γίνει ένας έντιμος απολογισμός. Ο Εθνικός αξίζει να υπάρχει και μπορεί να διεκδικήσει το κομμάτι του Πειραιά που του αναλογεί ή είναι ένα άδειο, κενό νοημάτων και φιλάθλων κέλυφος; Και ακόμα αν έχει μέλλον, μία ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο στο γήπεδο μπέιζμπολ του Ελληνικού έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί το όνομα της αστικής ομάδας του Πειραιά; Διότι να υπάρχει μία ομάδα που ονομάζεται «Εθνικός» και τη μία χρονιά να παίζει στο Κερατσίνι, την άλλη στη Ριζούπολη και την τρίτη στο Ελληνικό, είναι ύβρις στην ιστορία του Εθνικού. Και στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, όταν ο θάνατος δεν έρχεται από φυσικούς λόγους, υπάρχει η διακριτική λύση της ευθανασίας.

Ομολογώ ότι η φράση που μου τράβηξε το μάτι ήταν στην αρχή του κειμένου. «Ηταν ο οδηγός που κατόρθωσε να βγάλει τους Βραζιλιάνους στους δρόμους». Ο Δημήτρης Μπαλής αναφερόταν στον Βραζιλιάνο οδηγό της F1 Φελίπε Μάσα και τη νίκη του στο Ιντερλάγκος. Το κατόρθωμα όμως δεν είναι να βγάλεις τους Βραζιλιάνους στους δρόμους, αλλά να τους βάλεις σπίτια τους. Θυμάμαι να κάθομαι στο μπαλκόνι του δωματίου στον 11ο όροφο του ξενοδοχείου στην Κόπα Καμπάνα και να παρακολουθώ πιτσιρικάδες να παίζουν ποδοβόλεϊ στις δύο το βράδυ. Διάβαζα το κείμενο του Μπαλή και σκεφτόμουν πόσο έχουν αλλάξει οι νυκτερινές συνήθειες στην Αθήνα τα τελευταία 40 χρόνια. Και το πιστεύετε ή όχι, τη ζωή μας την άλλαξε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Οσοι πενηνταρίζουν, θα θυμούνται ότι μέχρι και τη Δικτατορία οι Ελληνες κάτω των 30 σπάνια πήγαιναν στο κρεβάτι τους πριν από τις τρεις το βράδυ. Η πιο συνηθισμένη έξοδος ήταν σινεμά, φαΐ, παγωτό σε καφετέρια και μετά ό,τι προκύψει. Και για να βάλετε το πρόγραμμα σε ένα χρονικό πλαίσιο, σινεμά σήμαινε πάντα βραδινή προβολή. Το καλοκαίρι δεν υπήρχε έργο που να άρχιζε πριν από τις 11 και με τις διαφημίσεις που τότε είχαν συγκεντρωθεί στο σινεμά, σπάνια τελείωνε πριν από τη μιάμιση. Μετά ήρθε ο Καραμανλής και έβαλε τους τίμιους αξιωματικούς στον Κορυδαλλό. Βρήκαν τη δικαιολογία με την πετρελαϊκή κρίση, είχε γεράσει και ο Καραμανλής και δεν τον ενδιέφερε να βγαίνει και έδωσε εντολή στον Μητσοτάκη, ο οποίος ήταν υπουργός της κυβέρνησής του, να κλείνουν όλα τα μαγαζιά στη μία. Μετά το έκαναν δύο, στη δεκαετία του '80 τρεις και μετά πέσαμε στη θεούσα, τον Παπαθεμελή, ο οποίος αν μπορούσε, θα τα είχε κλείσει όλα τα μαγαζιά, ώστε το καλύτερο πρόγραμμα να είναι ο όρθρος. Τελικά το ωράριο απελευθερώθηκε, αλλά στο μεταξύ οι συνήθειες είχαν αλλάξει.

Αλλά δεν χρειαζόταν κανένας Παπαθεμελής, από τη στιγμή που η τηλεόραση τα άλλαζε όλα. Μετά ήρθε το κομπιούτερ, η κατάργηση του μεσημεριανού διαλείμματος και σιέστας, με τον κόσμο να δουλεύει μονοκόμματα και το βράδυ να είναι κουρασμένος. Και σήμερα, όπως συμβαίνει πάντα στην κοινωνία, βλέποντας πίσω πενήντα χρόνια, σκέφτεσαι πόσο άλλαξε ο τρόπος ζωής. Το να κάθεσαι όμως και να σκέφτεσαι, το πολύ πολύ να μάθεις κιθάρα, να βρεις και έναν άλλο φίλο και να τραγουδάτε το «Πού 'ναι αυτά τα χρόνια τα παλιά», που έχει τον στίχο «και που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα», τον οποίο όποτε ακούει η Μαριγώ η σκύλα βαλαντώνει, διότι νομίζει ότι είναι πραγματικός. Το να αναπολείς είναι για τον Φίλανδρο και τον Κορώνη, οι οποίοι και πριν από 50 χρόνια αναπολούσαν την Αθήνα που χάθηκε. Οταν όμως το επάγγελμά σου δεν είναι η νοσταλγία και το αντικείμενό σου είναι το να βγάλεις τους ανθρώπους από τη βολή του σπιτιού τους και να τρέχουν τρεις ώρες στο κρύο για να δουν ένα ποδοσφαιρικό ματς, όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους της Σούπερ Λίγκας, καλό είναι να αναγνωρίζεις τα προβλήματα και να τα λύνεις.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Σούπερ Λίγκας είναι η αξιοπιστία των αγώνων. Αυτή τη στιγμή το πρόβλημα είναι διαιτητικό, αφού μετά τις πρώτες αγωνιστικές οι διαιτητές επέστρεψαν στις παλιές κακές συνήθειές τους να σφυρίζουν για τους «μεγάλους». Επίσης, η Prozone καλή είναι για την ενημέρωση των ιδιοκτητών των ομάδων, αλλά δεν ψηφίζει προέδρους συνδέσμων και επιτροπών. Από την πρώτη μέρα ο Ψυχομάνης και ο Μποροβήλος την είχαν δει με στραβό μάτι, σαν έναν ακόμα κριτή που αφαιρούσε κάτι από την εξουσία τους. Αν έχουν διάθεση να λάβουν υπόψη τα συμπεράσματά της, έχει καλώς. Διαφορετικά, η Prozone, όπως συμβαίνει σήμερα, είναι ένα όργανο που καταγράφει τις διαιτησίες για ιστορικούς μάλλον λόγους. Η αξιοπιστία των αγώνων σε σχέση με τη διαιτησία και με τις ομορφιές του ποδοσφαίρου, οι οποίες συνήθως αρχίζουν με την άνοιξη, είναι η μεγαλύτερη κατάρα του ποδοσφαίρου. Αφαιρεί το στοιχείο της έκπληξης, χωρίς την οποία το ποδόσφαιρο μετατρέπεται σε κατς. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα που έχει να λύσει η Σούπερ Λίγκα για να βγάλει τον κόσμο από τα σπίτια του και να τον στείλει στο γήπεδο είναι αυτό του χουλιγκανισμού. Η πρώτη προσπάθεια που γίνεται είναι η κατάργηση της φύλαξης των γηπέδων από την Αστυνομία και η ανάθεσή της σε σεκιουριτάδες. Αν οι σκέψεις δεν γίνονται για να εξοικονομηθεί χρήμα, όπερ στην περίπτωση της Σούπερ Λίγκας μοιάζει πιθανόν, αφού η μόνη προσφορά τους στους φιλάθλους είναι να προσπαθούν να βγάλουν περισσότερα λεφτά, πρόκειται για ένα μέτρο που θα «ξεκολλήσει» τον μέσο οπαδό από την πολυθρόνα. Φτάνει το σκεπτικό να μην τελειώνει στο «οι αστυφύλακες μας στοιχίζουν τόσα. Οι σεκιουριτάδες τόσα, μείον τόσα. Αν κάνουμε λοιπόν τους χούλιγκαν σεκιουριτάδες, πω, πω, φράγκα που θα βγάλουμε!».