Επειδή οι ήττες για τη δημοσιογραφική κριτική-μουρμούρα είναι ό,τι και η βροχή για τα μανιτάρια, ήρθε η ώρα να γκρινιάξουμε λίγο. Λόγους πολλούς για γκρίνιες δεν βρίσκει κανείς παρατηρώντας τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Μία σοβαρή ένσταση υπάρχει στο έργο του Πίνι Γκέρσον.
O Oλυμπιακός «χτίζει» μία ομάδα που δεν ξέρει τι θα πει άμυνα. Πλήρωσε αυτή την αδυναμία του στην Τουρκία, την πλήρωσε και απέναντι στον Αρη. Μπορεί στο «Αμπντί Ιπεκτσί» να μπήκαν τα απίστευτα σουτ (κατέληξαν στο καλάθι ακόμα και πάσες), αλλά τα περισσότερα έγιναν με τη μικρότερη αμυντική πίεση.
Ο Γκέρσον, θεατής στον πάγκο, δεν είχε τι να πει στους παίκτες του, διότι δεν το είχε προετοιμάσει στις προπονήσεις. Απλώς παρακαλούσε να σταματήσει η τουρκική ρέντα. Την Κυριακή στο ΣΕΦ ηττήθηκε από μία ομάδα που λίγες μέρες πριν είχε μείνει στους 42 πόντους. Και πάλι άπραγος στον πάγκο, ο Γκέρσον δεν είχε τι να πει στους παίκτες για να σταματήσουν τα προ ημερών σφραγισμένα κανόνια του Αρη. Σύμφωνοι, η επίθεση φέρνει κόσμο στις κερκίδες, ταιριάζει περισσότερο στην ψυχολογία του οπαδού, αλλά δεν σε κάνει -τουλάχιστον στη σύγχρονη εποχή- πρωταθλητή.
Η επιθετική δυνατότητα του Ολυμπιακού μπορεί να αποδειχθεί φονική για οποιονδήποτε. Από την αρχή της χρονιάς δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε ότι αν τα παιχνίδια πάνε πάνω από τους 90 πόντους, νικήτρια θα είναι η ομάδα του Γκέρσον. Οσο αληθές είναι αυτό, άλλο τόσο είναι και το αντεπιχείρημα: Αν ο Ολυμπιακός δεν τα βάλει όλα ή τουλάχιστον τα περισσότερα, δεν έχει καμία τύχη απέναντι σε καλή ομάδα. Ο Γκέρσον είχε (καλο)μάθει στα χρόνια του στη Μακάμπι να στηρίζεται σε λίγους, αλλά ικανότατους επιθετικούς παίκτες. Αυτοί έβγαζαν και τα κάστανα από τη φωτιά. Όπως τότε που έφαγε 110 πόντους από την ΑΕΚ, έβαλε 113 και νίκησε. Γιατί να πονοκεφαλιάζει για την άμυνα;
Τώρα στον Ολυμπιακό δεν υπάρχει ούτε Πάρκερ ούτε Βούισιτς και το κουμάντο του Πεν έτσι κι αλλιώς φαντάζει προβληματικό. Δεδομένων των συνθηκών, ο Γκέρσον πρέπει να σηκώσει τα μανίκια και να μάθει στους παίκτες του να παίζουν άμυνα. Να την έχουν, αν όχι προτεραιότητά τους, τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο με την επίθεση.
Αλλιώς; Ο Ολυμπιακός θα μείνει αιχμάλωτος μιας επιθετικής φιλοσοφίας που είναι πολύ όμορφη, ελκυστική, ενίοτε εντυπωσιακή, αλλά σε καμία περίπτωση, όπως έχει αποδειχθεί, ουσιαστική.
ΥΓ.: Για την «απενεργοποίηση» παικτών ή τα πειθαρχικά παραπτώματα, που κι αυτά ευθύνη του προπονητή είναι, θα τα πούμε άλλη φορά.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
