Xαρτοπόλεμος αντί πολέμου (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

«O ΠΣΑΚ δεν πρόκειται να μείνει αμέτοχος μπροστά σε όλα αυτά», διαβάζω στη χθεσινή απειλητική ανακοίνωση του συνδικαλιστικού οργάνου των Ελλήνων Καλαθοσφαιριστών. Αν είχα δέκα ευρώ για κάθε φορά που γράφτηκε αυτή η φράση σε τσιτάτο του συγκεκριμένου Συνδέσμου, θα έστελνα τα κείμενά μου από κάποιο παραθαλάσσιο μπάνγκαλοου στις Σεϊχέλες. Δεν γράφω «στα Φίτζι», διότι το ταξίδι εκεί είναι πολύ πιο ακριβό. Και οι κατά καιρούς ανακοινώσεις του ΠΣΑΚ υπερβολικά λίγες.

Έχω διατυπώσει και στο παρελθόν την πεποίθησή μου ότι οι μπασκετμπολίστες είναι σε θέση να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους, σε περισσότερους από έναν τομείς. Δίχως αυτούς δεν υπάρχει μπάσκετ. Οργανωμένη (και θεσμοθετημένη) αποχώρηση των παικτών των δύο ομάδων από ένα γήπεδο όταν βρέχει αντικείμενα, σφαλιάρες ή έστω ύβρεις, αν μη τι άλλο θα ταρακουνήσει, θα θορυβήσει, θα κινητοποιήσει τις ίδιες τις διοικήσεις των ΚΑΕ, αν όχι την κοιμώμενη τον ύπνο του μακαρίου Πολιτεία. Το ζήτημα της βίας είναι «λογικό» (εντός πολλών εισαγωγικών) να απασχολεί τους επαγγελματίες αθλητές λιγότερο απ' όσο τους καίνε τα άμεσα συνδικαλιστικά τους προβλήματα, αλλά το υγιές περιβάλλον μπορεί να αποτελέσει κλειδί και εφαλτήριο για να δρομολογηθούν λύσεις σε άλλα πολλά και καίρια.

Το πρόβλημα που προκάλεσε την ξαφνική αφύπνιση (έστω σε επίπεδο ανακοινώσεων) του ΠΣΑΚ χθες ήταν «οι κωμικοτραγικές σκηνές που εκτυλίχθηκαν τις περασμένες εβδομάδες στην ΚΑΕ Μακεδονικός», με έμφαση προφανώς στα χαμένα μηνιάτικα των μελών του. Τα εκ προοιμίου χαμένα, θα έλεγα εγώ. Αποτελεσματική θα ήταν η αντίδραση του ΠΣΑΚ, εάν έφτανε στους παραλήπτες της έγκαιρα και όχι με χρονοκαθυστέρηση τόσων μηνών. Αν, λ.χ., το επίσημο όργανο των αθλητών κήρυττε εμπάργκο στις ΚΑΕ, που έχουν μετατρέψει τα κερατιάτικα σε modus vivendi, θα τραβούσε το χαλί κάτω από τα πόδια τους και θα τις υποχρέωνε να βαδίσουν σε κινούμενη άμμο. Ιδέες υπάρχουν, η βούληση είναι που λείπει.
Η μεγάλη απεργία του 1991-92 συντάραξε συθέμελα το ελληνικό μπάσκετ, ανάγκασε όλους τους φορείς να καθίσουν σε στρογγυλό τραπέζι και έδωσε στους αθλητές οφέλη σημαντικά, για τα οποία θα χρειαζόταν πολύς καιρός αν περνούσαν αποκλειστικά από το χέρι της Πολιτείας ή της τότε Ομοσπονδίας. Τη σήμερον ημέρα, και δεν εννοώ μόνο το 2006 αλλά και τα χρόνια που προηγήθηκαν, ο ΠΣΑΚ αντιδρά με χαρτοπόλεμο. Οι ανακοινώσεις του περιέχουν όλες την ίδια επωδό («δεν πρόκειται να μείνουμε αμέτοχοι...»), αλλά ουδεμία ουσία. Μοιάζουν σαν να εκδίδονται για την τιμή των όπλων, για να δικαιολογεί ο Σύνδεσμος τη σφραγίδα του.

Καταργεί το ΑΣΕΑΔ την απόφαση του νομοθέτη για αφαίρεση βαθμών από τις ομάδες που χρωστάνε της Μιχαλούς; Ανακοίνωση. Κωλυσιεργεί ο Ορφανός για το ασφαλιστικό; Ανακοίνωση. Αδιαφορεί ο ΕΣΑΚΕ για τις εισηγήσεις τις σχετικές με τον αριθμό των ξένων παικτών; Ανακοίνωση. Καλοβλέπει η ΕΟΚ τη μετατροπή της Α2 σε ερασιτεχνική κατηγορία; Ανακοίνωση. Προσγειώνονται πέτρες στα κεφάλια των παικτών και των διαιτητών; Ανακοίνωση.
Αμ, δεν γίνεται αντίσταση με λόγια, κύριοι. Δεν είμαστε στην εποχή του Ρήγα Φεραίου. Θέλει αρετή, τόλμη και αγώνα το ταξίδι προς το αύριο.