Και τότε Αρης και τώρα Αρης (Sportday / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Πριν από περίπου δύο μήνες είχαμε εκφράσει τις ενστάσεις μας για τη σύνθεση του Αρη εν όψει της φετινής περιόδου, μέσα από την οποία θα πρέπει να διατηρήσει τα κεκτημένα στον ελληνικό χώρο (τα καταφέρνει μια χαρά μέχρι τώρα) και να κάνει ένα αξιοπρεπές μπάσιμο στην Ευρωλίγκα.

Είχαμε σταθεί (και αμφισβητήσει) στις επιλογές του Αντρέα Ματσόν, αλλά χρειάστηκε να διαχωρίσουμε τη θέση μας από όλους αυτούς που μονίμως διατηρούν το «σενάριο Γιαννάκη» ζωντανό, απαξιώνοντας όποια προσπάθεια καταβάλλει ο Ιταλός τεχνικός. Δεν είναι δυνατόν να πορευθεί, όποιες κι αν είναι οι επιλογές του, γνωρίζοντας ότι υπάρχει πάντα και μάλιστα πολύ κοντά το ενδεχόμενο της αντικατάστασής του. Είναι άδικο για τον Ματσόν. Σε αυτό μείναμε σταθεροί.
Έτρεξε αρκετό νερό στο αυλάκι… Ο Αρης μπορεί να διαφημίζει δύο τουλάχιστον από τις εμφανίσεις και επιτυχίες του εντός των ελληνικών συνόρων: η πρώτη με τον Πανιώνιο και η δεύτερη με τον Ολυμπιακό. Πρόκειται για νίκες που αποκτούν μεγαλύτερη αξία από τους… δύο βαθμούς που προστέθηκαν στο ενεργητικό του.

Και φτάνουμε στην Ευρώπη. Στην Ευρωλίγκα, οι απαιτήσεις είναι υψηλότερες και δεν συμβαδίζουν απόλυτα με τις πραγματικές δυνατότητες της ομάδας. Κι αυτό έχει να κάνει με τις μπασκετικές καταβολές των περισσότερων Αρειανών που δεν έχουν ξεχάσει -κακώς- τις ένδοξες μέρες, προ 15ετίας, αλλά επιμένουν σε άλλες εποχές. Δυστυχώς για όλους έχουν περάσει και στο… βιβλίο έχουν γραφτεί πολλές ακόμα σελίδες. Όσοι ξεχάσουν οριστικά τις εικόνες του παρελθόντος, μπορούν να εκτιμήσουν από θέση ισχύος. Οι «άλλοι» θα ταλαιπωρούνται.

Φτάσαμε στο διά ταύτα και στην Ευρωλίγκα των δύο νικών, επί της Φενέρ και της Ορτέζ, και των τριών εκτός έδρας ηττών, που -λίγο έως πολύ- ήταν αναμενόμενες μόνον επειδή η ομάδα είναι καινούργια και αρκετά μακριά από δυνάμεις σαν την ΤΣΣΚΑ και την Μπενετόν. Η Ευρωλίγκα δεν είναι χωνευτήρι για τον φετινό Αρη. Δεν θα απορροφήσει τους κραδασμούς από την προσπάθειά του να ξεχωρίσει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Είναι ένα μικρό και σύντομο πανεπιστήμιο για να διατηρήσει μια ανοδική πορεία όχι τόσο στον αγωνιστικό τομέα όσο στον τομέα της αναγνωρισιμότητας. Απείχε αρκετόν καιρό από τα ευρωπαϊκά «κοινά» και η επιστροφή, αν υποθέσουμε ότι δηλώθηκε πέρυσι με τη συμμετοχή του στον τελικό του ULEB Cup, τώρα παίρνει σημαντικότερες διαστάσεις για να συμπορευθεί με όλες αυτές τις παραδοσιακές δυνάμεις της λαμπρής ευρω-διοργάνωσης.

Δεν μας απασχολεί η σημερινή κόντρα (παίρνει τις διαστάσεις γιορτής μετά το «διπλό» στο ΣΕΦ) με τη Ζαλγκίρις, διότι ακόμα και αν επέλθει το μοιραίο, δεν θα «ματαιώσουμε» όσα υποστηρίζουμε παραπάνω. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Και το καλύτερο και το χειρότερο. Οι απαιτήσεις για έναν Αρη που θα πρέπει να έχει σίγουρη την πρόκριση στην επόμενη φάση και ενδεχομένως τη μεθεπόμενη, ίσως αυξηθούν μετά το τέλος της φετινής περιόδου και εφόσον όλα κυλήσουν ομαλά.
Και κάτι πολύ σημαντικό, το οποίο βρίσκουμε μπροστά μας συνεχώς, όταν ο Αρης αντιμετωπίζει ομάδες με πολλαπλάσιο μπάτζετ: μέλημα της διοίκησης φαίνεται ότι είναι να αποφύγει τις υπερβολές μοιράζοντας παχυλά συμβόλαια που δεν μπορεί να πληρώσει, όπως γινόταν παλιότερα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται μεγάλα ανοίγματα. Με αυτόν τον «οδηγό» κινείται και μέχρι τώρα δεν υπάρχουν διαρροές. Μια άλλη φορά θα φτάσουμε στους παίκτες και τις επιλογές του Ματσόν. Θα δώσουμε αρκετό ακόμη χρόνο στον Ιταλό τεχνικό μέχρι να επανέλθουμε στο αγωνιστικό κομμάτι.