Χα, χα, χα, το 'χαμε παίξει «διπλό» και το χάσαμε... (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Ουκρανός ποδοσφαιριστής του Εργοτέλη, επί σειρά ετών στην Αντερλεχτ, Γιάστσουκ (και μόνο Γιάστσουκ... όσους διαφορετικούς τρόπους κι αν έχει επινοήσει, από το καλοκαίρι, η ελληνική ποδοσφαιρογραφία για να αποδίδει το όνομά του) έδωσε, με μία συνέντευξη στην πατρίδα του, την πιστή φωτογραφία. Οχι μονάχα της ποδοσφαιρικής, αλλά της ευρύτερης κοινωνικής «μέσης πραγματικότητας» στη χώρα. Μας έμαθε, κι έφριξε, σε (λιγότερο από) έξι μήνες μέσα!

Ότι είμαστε τεμπέληδες, ότι ολημερίς μουτζουρώνουμε μανιωδώς (των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών μη εξαιρουμένων) τα κουπόνια, ότι ξέρουμε απ’ έξω κι ανακατωτά... τη Β' Νορβηγίας (κι ακόμα παρακάτω!), ότι η οργάνωση της Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρείας είναι πρωτόγονη, ότι η προπόνηση της ομάδας αγγίζει το να είναι καλαμπούρι. Δηλαδή: ό,τι θα έκανε αμέσως εντύπωση στο μάτι του μέσου ξένου, που έρχεται από τα ψηλά εδώ στα χαμηλά.

Τώρα, ο Γιάστσουκ θα μάθει και κάτι άλλο: ότι όλα αυτά, ενώ εμείς μεταξύ μας μπορούμε ανέτως να τα συζητάμε και να... προβληματιζόμαστε, απεναντίας όταν μας τα λένε κατάμουτρα οι ξένοι, σπεύδουμε να τα κρύψουμε κάτω από το χαλάκι. Ήδη, πληροφορηθήκαμε, ο Γιάστσουκ εκλήθη σε απολογία από την ΠΑΕ επειδή μας δυσφήμησε. Ναι, μας χάλασε τη χωρίστρα! Και πώς θα κυκλοφορήσουμε με το κούτελο καθαρό στην κοινωνία;

Την ίδια μέρα (της συνέντευξης Γιάστσουκ «επί τη ευκαιρία» του ματς Ολυμπιακός-Σαχτάρ) η ειδησεογραφική σύμπτωση ήλθε, πάλι, από την Ιταλία: Εκεί ο εισαγγελέας βρήκε και, για ακόμα μία φορά, τσίμπησε μεγάλα ψάρια. Τι Γιανκουλόβσκι, τι Ιακουίντα, τι Ντι Μικέλε, τι Κάλατς, προ Μουντιάλ κοτζάμ Μπουφόν. Τι (κακό) έκαναν; Είναι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και έπαιζαν στοίχημα! Αθώο παιδικό παιγνιδάκι...

Γιατί τους έπιασαν; Απλούστατα, διότι ήθελαν. Διότι υπήρξε η, κατά την politically correct ορολογία, βούληση. Ποδοσφαιριστές να παίζουν στοίχημα, εδώ είναι κοινό μυστικό. Θυμάμαι προ δεκαετίας στο Καυταντζόγλειο, ο Παναθηναϊκός του Ρότσα άρπαξε στο ενενηντα-φεύγα ισοπαλία από τον Ηρακλή με ένα γκολ του, αν δεν απατώμαι, Δημήτρη Μάρκου, κι έπειτα στο αεροδρόμιο της Μίκρας είδα με τα μάτια μου τον Ουζουνίδη με τον Λαγωνικάκη να αγκαλιάζονται πανηγυρίζοντας έξαλλα ότι είχαν κλείσει το παρολί! Φυσικά, με ξένους αγώνες. Φυσικά, σε εκτός νόμου μπουκάδικο. Ετσι, μερικές ώρες πίσω, δεν είχαν πανηγυρίσει καν το γκολ του Μάρκου...

Ποδοσφαιριστές να παίζουν στοίχημα... τις ομάδες τους, επίσης είναι κοινό μυστικό πλέον. Για την ακρίβεια, κοινό. Μυστικό, πια, όχι. Αλλά δεν βλέπω να συγκινείται κανείς, ούτε στοιχειώδη ανακλαστικά να ενεργοποιούνται. Την περασμένη άνοιξη, όταν ο Ολυμπιακός ηττήθηκε άγαρμπα στη Λιβαδειά για να προκαλέσει τον υποβιβασμό του ΟΦΗ, το επιχείρημα-άλλοθι των ποδοσφαιριστών του πρωταθλητή Ελλάδος (όπως κατεγράφη στον, φιλο-ολυμπιακό μάλιστα, Τύπο την επόμενη μέρα) ήταν «τι λέτε, ρε παιδιά, είμαστε αθώοι, δεν το δώσαμε το παιγνίδι, εδώ το 'χαμε παίξει, να φανταστείτε, "διπλό" στο στοίχημα»!

Συνειδητοποιούμε, ήθελα να 'ξερα, τι λέμε; Επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έπαιξαν, έστω (να το δεχθώ) ότι θα νικήσουν, την ίδια την ομάδα τους (και... πού την έπαιξαν, ε;) και δεν μπήκε άνθρωπος στον κόπο να ασχοληθεί. Το βρίσκω καταπληκτικό. Όπως καταπληκτική, για το μέγεθος της αφέλειας να την ξεστομίζει... σαν να μη συμβαίνει τίποτα, βρήκα την ιστορία που είχε διηγηθεί προ μηνών μπροστά στην κάμερα του Παύλου Τσίμα, χαμογελώντας, ο Ηλίας Ατματσίδης από ένα ευρωπαϊκό παιγνίδι της ΑΕΚ στη Βουδαπέστη. Οπου προηγούνταν 2-0, δέχθηκαν δύο γκολ στο 89' και στο 90', ο αγώνας έληξε 2-2, οπότε «το χάσαμε και στο στοίχημα, γιατί το παίζαμε οι περισσότεροι μέσα στην ομάδα "διπλό"»! Χα, χα, χα, πολύ αστείο...

Οσο αστείο είναι ότι έχουμε συνηθίσει το τέρας. Τόσο, ώστε δεν μας κάνει καμία εντύπωση.