Στις κρίσεις χρειάζεται ειλικρίνεια (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

«Έγινες Βέγγος», «πάρε τεχνικό διευθυντή», «δεν βαρέθηκες να αποτυγχάνεις κάθε χρόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ;». Διαβάζω αρθρογραφίες και πρωτοσέλιδα μετά τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού και αναρωτιέμαι πού ήταν όλοι αυτοί που σήμερα κάνουν υποδείξεις στον Σωκράτη Κόκκαλη το περασμένο καλοκαίρι. Συγγνώμη, αλλά εγώ καλοκαιρινές δυσοίωνες προβλέψεις για την τύχη της ομάδας του πρωταθλητή δεν θυμάμαι. Λίγη γκρίνια επειδή δεν ήρθε ο Ζε Ρομπέρτο (άντε και ο Σαλπιγγίδης) υπήρξε, αλλά μέχρις εκεί. Ο Ολυμπιακός αυτός γεννήθηκε με πολλά χειροκροτήματα –ίσως και γλείψιμο. Απέτυχε παταγωδώς στο Τσάμπιονς Λιγκ και τώρα ο πρόεδρός του, ο οποίος για πρώτη φορά άκουσε τον προπονητή του σχεδόν σε όλα, στήνεται στον τοίχο. Η ιστορία έχει την πλάκα της, αλλά η όποια πολεμική δεν έχει νόημα -το ζήτημα είναι τι μπορεί να κάνει ο Κόκκαλης.

Περίληψη προηγουμένων. Πόσοι από αυτούς τους παίκτες που ήρθαν το καλοκαίρι ήταν δεύτερες επιλογές του Σόλιντ; Ο Ζεβλάκοφ και ο Μπούτινα όχι. Ο Νε ούτε γι’ αστείο. Ο Ντομί ήταν το μοναδικό αριστερό μπακ που προτάθηκε. Τον Μπόρχα δεν τον ήξερε κανείς. Ας πούμε ότι δεύτερες επιλογές ήταν ο Ουαντού και ο Σέζαρ –μόνο που ο Σέζαρ αποδείχτηκε μια χαρά παίκτης, τη στιγμή που και η Σπόρτινγκ Λισσαβώνας του επίσης πολύ καλού Πόλγκα τερμάτισε τέταρτη. Αν το πρόβλημα του Ολυμπιακού ήταν ο ερχομός του Ουαντού, πάω πάσο: ο Κόκκαλης φταίει για όλα. Μόνο που κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει γιατί τότε ο Ουαντού παρουσιάστηκε ως μαύρος Νοβοσέλατς!

Οι άλλοι

Υπήρξαν κι εκείνοι που ο Σόλιντ ζήτησε, αλλά δεν ήρθαν. Ο Παπαδόπουλος έτσι κι αλλιώς δεν θα έπαιζε στον Ολυμπιακό φέτος, γιατί έπρεπε να πάει στο εξωτερικό για τουλάχιστον ένα χρόνο. Αν ερχόταν ο Σαλπιγγίδης, θα έφευγε ο Καστίγιο –ο ίδιος το εξήγησε επαρκώς. Ο Ζε Ρομπέρτο άρχισε να αγωνίζεται στη Σάντος στο τέλος του Οκτώβρη και ακόμα δεν βγάζει ενενηντάλεπτο: δεν θα ήταν έτοιμος να αγωνιστεί σε κανένα από τα τρία πρώτα ματς. Δεν μου προκύπτει ότι ο Σόλιντ τον ζήτησε. Στα δύο χρόνια θυμάμαι κάποιους άλλους που ήθελε ο Νορβηγός. Τον Μπενσά που παίζει στο Κατάρ, τον Ίβερσεν, τον Μαγκντί του Πανιωνίου (!) και τον Ντραγκουτίνοβιτς, που είναι καλός, αλλά μονίμως τραυματίας. Για κανέναν δεν έχει βρεθεί κάποιος άλλος εκτός του Σόλιντ να προσφέρει σοβαρά χρήματα.

Μπριζ

Σοβαρά χρήματα δεν δίνει πια ούτε ο Ολυμπιακός. Ο Σόλιντ προτείνει φθηνούς παίκτες, γιατί ξέρει πόσα χρήματα είναι διατεθειμένος να ξοδέψει ο Κόκκαλης: σε αυτό δεν χωράει αντίρρηση. Μόνο που η συνταγή Σόλιντ είναι αδύνατο να δημιουργήσει μια δυνατή ομάδα. Στην καλύτερη θα σταθεί αιτία για να δούμε μια νέα Μπριζ: μια λεγεώνα μισθοφόρων χωρίς συνείδηση της ιστορίας του συλλόγου. Θέλουν κάτι τέτοιο στον Ολυμπιακό; Είναι πανεύκολο.

Χρήματα

Θα βάλει το καλοκαίρι χρήματα ο Κόκκαλης; Δύσκολο. Το Χρηματιστήριο δεν είναι πια στις 6.000 μονάδες, όπως όταν ήρθαν ο Ζιοβάνι και ο Ζάχοβιτς. Η σύμβαση της Ιντραλότ με τον ΟΠΑΠ τελείωσε: τα 60 εκατομμύρια ευρώ που η Ιντραλότ θα πάρει από τον ΟΠΑΠ για το risk management του πρώτου εξαμήνου του 2007 είναι το κόστος του διαζυγίου και δεν είναι μικρό ποσό (!), όταν φέτος η εταιρεία έχει εισπράξει τέσσερις φορές περισσότερα για τη συνδιαχείριση του «Πάμε Στοίχημα». Τον τελευταίο χρόνο ο Κόκκαλης προσπαθεί να δημιουργήσει έσοδα. Πουλάει τον Τουρέ, ψάχνει παίκτες-λαχεία με αξία μεταπώλησης τύπου Νε και Μπόρχα, μπαίνει στη Σούπερ Λίγκα (για την οποία αρχικά αδιαφορούσε) με την ελπίδα ότι θα προκύψουν νέοι πόροι, προσπαθεί να μειώσει το κόστος λειτουργίας της ομάδας και παραχώρησε μέρος της ΚΑΕ στον Αγγελόπουλο. Όλα αυτά σωστά γίνονται, αλλά δείχνουν ότι χρήματα για γκλαμουράτες σπατάλες δεν προβλέπονται.

Δεδομένα

Οταν αλλάζουν τα οικονομικά δεδομένα μιας επιχείρησης, το πρώτο πράγμα που πρέπει να μεταβληθεί είναι οι προτεραιότητες. Κάποτε ο Ολυμπιακός μπορούσε να έχει μία ομάδα που κόστιζε 30 εκατομμύρια ευρώ, με παίκτες όπως ο Καρεμπέ, ο Ζε Ελίας, ο Ζιοβάνι, ο Ζέτερμπεργκ, ο «Τζόλε», ο Γιαννακόπουλος και ο Αλεξανδρής –δηλαδή ποδοσφαιριστές με κασέ που ξεπερνούσε τότε το 1 εκατ. ευρώ ετησίως. Σήμερα στον Ολυμπιακό θεωρούν μεγάλο συμβόλαιο ένα συμβόλαιο της τάξης των 500.000 ευρώ –μολονότι σε σύγκριση με πριν από τέσσερα χρόνια τα έσοδα της ΠΑΕ είναι μεγαλύτερα. Γιατί; Πιθανότατα γιατί αυτά τα έσοδα, όπως είναι δομημένος ο Ολυμπιακός, χτύπησαν προ καιρού ταβάνι. Ούτε το Καραϊσκάκη θα γίνει αύριο «Καμπ Νου» ούτε άλλοι χορηγοί υπάρχουν ούτε μεγαλύτερο τηλεοπτικό συμβόλαιο μπορεί να πάρει ο Ολυμπιακός, όταν μάλιστα επιμένει να κρατάει αιχμάλωτο το ποδόσφαιρο στη θεσμική αναξιοπιστία του.

Λύσεις

Τι μπορεί να γίνει; Υπάρχουν δύο λύσεις: μία δύσκολη και μία εύκολη. Η δύσκολη είναι να οργανωθεί ο σύλλογος διαφορετικά, να πάει σε μια νέα επιχειρηματική λογική (τύπου ΑΕΚ π.χ.), η οποία όμως δεν είναι σύμφωνη με τις παραδόσεις της ομάδας και τη νοοτροπία των οπαδών της: στον Ολυμπιακό δεν θα υπήρχαν ποτέ περιθώρια για χτίσιμο μιας νεανικής ομάδας. Η δεύτερη λύση είναι να ρωτήσει ο Κόκκαλης τον Αγγελόπουλο αν ενδιαφέρεται να πάρει και ένα κομμάτι της ΠΑΕ ώστε να υπάρξουν πάλι κάποια χρήματα για σπατάλες και να ικανοποιηθούν το καλοκαίρι οι οπαδοί και οι αθλητικές εφημερίδες με όνειρα. Υπάρχει και μία τρίτη λύση, πιο πιθανή: να μη γίνει απολύτως τίποτα πέρα από τα συνηθισμένα. Να αλλάξει ο προπονητής π.χ. και να’ρθει κάνας γνωστός παίκτης.

Εύκολο

Δεν βγάζω έξω τον εαυτό μου από τους αιθεροβάμονες. Είναι εύκολο να ζητείς από τον Κόκκαλη πράγματα τα οποία ή δεν γίνονται (να μεγαλώσει το μπάτζετ π.χ.) ή δεν τα πιστεύει (να πάρει τεχνικό διευθυντή και να του δώσει τα χρήματα που υπάρχουν για να τα διαχειριστεί) ή δεν τα θέλει (να διαλύσει το σύστημα υπερπροστασίας του συλλόγου στην Ελλάδα). Έπειτα από σχεδόν δεκαπέντε χρόνια παρουσίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ο Κόκκαλης είναι ανοιχτό βιβλίο: ή θα συνεχίσει να κάνει τα ίδια ή θα αποχωρήσει. Βρίσκω το δεύτερο εξαιρετικά δύσκολο...

Συμβουλή

Τολμώ μία συμβουλή: να δώσει μια συνέντευξη και να εξηγήσει τι θέλει να κάνει στη συνέχεια. Στις κρίσεις η ειλικρίνεια είναι η καλύτερη τακτική.

Πίστη

Από τον αποκλεισμό της ΑΕΚ αυτό που πρέπει να μείνει είναι το ηρωικό της προσπάθειας. Η ΑΕΚ έκανε το χειρότερό της ημίχρονο στις Βρυξέλλες. Χωρίς τον Δέλλα και τον Εμερσον, με τον «Λύμπε» και τον Σέζαρ σε κακή βραδιά, τον Μαντούκα μακριά από τον καλό εαυτό του και τον Ζήκο ουσιαστικά μόνο στη μεσαία γραμμή, η «Ενωση» δυσκολευόταν και να αναπτυχθεί και να αμυνθεί. Γύρισε το ματς διότι έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της και μεγάλη πίστη στο σχέδιο του προπονητή: ακόμα και στη θύελλα, όταν οι μισθοφόροι της Αντερλεχτ άγγιξαν το καταδικαστικό τρίτο γκολ, η ΑΕΚ προσπαθούσε να παίξει. Λίγο στην αρχή, πολύ στο τέλος. Αλλά πάντα με σειρά.

Οταν έγινε το 2-2, πίστεψα ότι η ΑΕΚ θα περάσει. Οχι επειδή είχε δεκατέσσερα λεπτά μπροστά της, αλλά γιατί σαν πυγμάχος που έχει δεχτεί πολύ ξύλο, άντεξε και σηκώθηκε για να πάρει με οργή ένα ματς χαμένο στα σημεία με νοκ άουτ του αντιπάλου. Η ατυχία της ΑΕΚ ήταν ότι είχε απέναντί της μία ομάδα που δεν ήθελε να ρισκάρει την αξιοπρέπειά της: η Αντερλεχτ πάλεψε όσο μπορούσε για να κερδίσει και αυτό δίνει στο τελικό 2-2 τη μεγαλοπρέπεια που του αξίζει. Η ΑΕΚ ανέτρεψε το σκορ παίζοντας με έναν πραγματικό αντίπαλο, την ώρα που στην Ευρώπη γίνονταν φιλικά ματς και τα παιχνίδια τελείωναν με (προβλεπόμενα) εκπληκτικά αποτελέσματα: Λιόν–Στεάουα 1-1, Ντινάμο Κιέβου-Ρεάλ 2-2, Πόρτο–Αρσεναλ 0-0. Η ΑΕΚ μπορεί να υπερηφανεύεται γιατί πήρε μέρος στο Τσάμπιονς Λιγκ και όχι σε μια κακόγουστη φάρσα.

Όποιος θέλει να αμαυρώσει την προσπάθειά της, μπορεί να αρχίσει να μεμψιμοιρεί. Να καταριέται τη Μίλαν που δεν πήρε «Χ» από τους Γάλλους, ξεχνώντας ότι η ιταλική ομάδα περνάει τη μεγαλύτερη αγωνιστική κρίση των δέκα τελευταίων χρόνων. Να βρίζει τους Βέλγους που δεν κάθισαν να χάσουν. Να ψάχνει δικαιολογίες για τον αποκλεισμό: μόνο οι εχθροί της ΑΕΚ μπορούν να το κάνουν αυτό. Αν θέλει κάποιος να καταστρέψει την εικόνα της συνολικής προσπάθειας της «Ενωσης», μπορεί να το ρίξει στις κατάρες. Θα είναι σαν να παραδέχεται εμμέσως πλην σαφώς ότι η ΑΕΚ δεν κρατούσε την τύχη στα χέρια της και θα μπορούσε να περάσει μόνο με χάρες: δεν είναι ακριβώς έτσι.

Αν η ΑΕΚ κέρδιζε, τίποτα δεν θα μπορούσε να της στερήσει την πρόκριση. Δεν το κατάφερε, αλλά πάλεψε. Το ηρωικό της προσπάθειας μετράει πιο πολύ από το αποτέλεσμα. Τα υπόλοιπα είναι λόγια περιττά...