Bίοι παράλληλοι (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ο Λορένσο Σέρα Φερέρ χρειάστηκε να επιστρατεύσει την πειθώ του ώστε ο Αντρια Ντελίμπασιτς να πειστεί ότι το μέλλον του βρισκόταν στην Ελλάδα και με τη σειρά του να πείσει τη σύζυγό του να τον ακολουθήσει για μια νέα καριέρα στην ΑΕΚ. Ο Ντελίμπασιτς ξεκίνησε σε τέσσερα από τα πρώτα οκτώ ματς του πρωταθλήματος βασικός, όπως και στο πρώτο ματς εναντίον της Μίλαν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στα υπόλοιπα ματς έχει τρεις εμφανίσεις ως αναπληρωματικός στο πρωτάθλημα και τέσσερις στο Τσάμπιονς Λιγκ. Φυσικά σε μια ομάδα που οι παίκτες αλλάζουν, όπως στην ΑΕΚ του Φερέρ, οι εμφανίσεις του Ντελίμπασιτς δεν είναι μακριά από τον μέσο όρο. Επίσης ο Ντελίμπασιτς μπορεί να μην έχει απογοητεύσει, αλλά δεν έχει βγάλει και μάτια με τις εμφανίσεις του. Το να διαρρέει όμως ότι η διοίκηση της ΑΕΚ έπειτα από μισή σεζόν θα τρίβει τα χέρια της αν ο Ντελίμπασιτς βρει ομάδα, αφού δεν θα καλύψει τα 200 χιλιάρικα από τα συνολικά 400 του συμβολαίου του, είναι υπερβολικό για έναν παίκτη που ήρθε με παρακαλετά στην Ελλάδα. Πότε το παλικάρι πρόλαβε να έρθει, να αγωνιστεί και να απογοητεύσει θα ήταν ανεξήγητο, αν δεν υπήρχε η περίπτωση του Μίκαελ Αντονσον του Παναθηναϊκού.

Ο Μίκαελ Αντονσον, όπως και ο Νίλσον, είναι εν ενεργεία διεθνείς Σουηδοί ποδοσφαιριστές. Ηρθε στην Ελλάδα με προορισμό να καλύψει τη μία από τις δύο θέσεις στο κέντρο της άμυνας, με τη δεύτερη να καλύπτεται πιθανότατα από τον Νασίφ Μόρις. Μετά την έκτη αγωνιστική και το ματς με τον ΟΦΗ, χωρίς ο Αντονσον να έχει εντυπωσιάσει αλλά ούτε και απογοητεύσει, τέθηκε στο περιθώριο. Και επειδή οι αμυντικοί μπαίνουν σπανιότερα ως αλλαγή από ό,τι τα χαφ και οι επιθετικοί, περιθώριο για τον Αντονσον σήμαινε ότι σε εννέα ματς πρωταθλήματος ο Σουηδός δεν έχει πατήσει χορτάρι. Φήμες για απροθυμία στις προπονήσεις δεν υπάρχουν. Φήμες ότι η διοίκηση του Παναθηναϊκού ενοχλήθηκε για το «fuck» που είπε στο ματς με τον ΟΦΗ στον Γιάσμινκο Βέλιτς ή για κάποιες θετικές δηλώσεις του για τον Χανς Μπάκε μετά την απόλυσή του υπάρχουν. Φήμες ότι θα έφευγε τον Ιανουάριο, αλλά έμεινε λόγω έλλειψης αναπληρωματικών, υπήρξαν τόσες που πέρασαν και στα ρεπορτάζ. Το ερώτημα όμως, όπως και στον Ντελίμπασιτς, ισχύει. Πότε πρόλαβαν να τον δουν και να απογοητευθούν στον Παναθηναϊκό;Τον Χανς Αντονσον και τον Αντρια Ντελίμπασιτς ενώνει η ίδια πορεία. Στην οποία η αποθέωση της προετοιμασίας ακολούθησε κολλητά η αναίτια απογοήτευση μετά τους δύο πρώτους μήνες. Σε αυτή τη χώρα της υπερβολής που λέγεται Ελλάδα.

Οταν η ματαιότητα και η καθημερινότητα με πνίγουν, ανοίγω μία από τις κυριολεκτικά αριστερές τελευταίες σελίδες της «SportDay» και κοιτάζω για τη φωτογραφία του αγοριού με τη σφιχτή γραβάτα. Γνωρίζω ότι κάτω από τη γνωστή ρουμπρίκα «Δρόμοι αντοχής» ο Δημήτρης Μπαλής θα δίνει για μια ακόμα μέρα ελπίδα σε όλους όσοι ζουν για τη γνώση. Φόρεσα την πίπα μου, άναψα τη ρόμπα μου, μπορεί και το αντίστροφο, και βυθίστηκα στη μελέτη των κειμένων του Δημήτρη. «Οταν ταξιδεύουμε στο εξωτερικό οι περισσότεροι από εμάς συνηθίζουμε να επισκεπτόμαστε διάφορα μουσεία». Το κείμενο του Δημήτρη άρχιζε, βγαλμένο μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες και προτιμήσεις. Ο Δημήτρης με το που φτάνει σε ξένη πόλη σε μουσείο μπαίνει και για να βγει πρέπει να υπάρχει ανοικτή γκαλερί. Οχι σαν κάτι άλλους, μη γράψω ονόματα, που όταν τους ρωτάς ποιο είναι το αγαπημένο τους μουσείο, απαντάνε «Το Museo de Hamon της Μαδρίτης», που είναι το όνομα των ισπανικών φαγάδικων και το τελευταίο έργο τέχνης που τους άφησε με το στόμα ανοιχτό ήταν το στρινγκ της Σβετλάνα, όταν έκανε στριπτίζ στο κωλάδικο της πόλης που έπαιζε η Εθνική μας. Θεέ μου και Παναγιά μου, συχωράτε με, να μη γράψω ονόματα και χαλάσω καμιά οικογένεια.

«Να επισκεπτόμαστε διάφορα μουσεία ή γενικότερα θεματικούς ιστορικούς χώρους», έγραφε ο Δημήτρης, αφήνοντας περιθώρια για την έκπληξη, αφού ο τίτλος του σχολίου του «Νέο μουσείο της Porsche» δεν άφηνε να καταλάβεις με τι θα ασχοληθεί. «Καιρός για επισκέψεις κι αλλού, αφού οι κορυφαίες βιομηχανίες διαθέτουν σπουδαία μουσεία, επιδεικνύοντας τη διαδρομή της φίρμας στον χρόνο και την εξέλιξη αμαξωμάτων, κινητήρων και άλλων τμημάτων των μοντέλων τους». Το «...άλλων τμημάτων των μοντέλων τους» ήταν σαφές ότι το σχόλιο του Δημήτρη είχε να κάνει με ένα μουσείο για τις τσιμούχες, τα τακάκια και τα ντιστριμπιτέρ, αλλά ποιο μουσείο, ποιας μάρκας άραγε; Η απάντηση βρισκόταν στην αρχή της επόμενης παραγράφου. «Η Porsche, η οποία σημειώνει τα τελευταία χρόνια διεθνείς επιτυχίες με συνεχή αύξηση των πωλήσεων...». «Ρε, τον κερατούκλη!» σκέφτηκα. «Αντε τώρα να καταλάβεις ότι θα μας έγραφε για την Porsche». Αφέθηκα στην πένα του Δημήτρη για να με ξεναγήσει, όπως και χιλιάδες άλλους αναγνώστες της «SportDay», στα άδυτα του μουσείου.

Το οποίο, όπως συγκλονισμένος έμαθα από τον Δημήτρη, βρίσκεται στο εξωτικό Ζουφενχάουζεν, έχουν ολοκληρωθεί τα δύο υπόγεια και ο πρώτος όροφος, ενώ στον δεύτερο όροφο προχωρούν οι εργασίες στις τρεις σκυρόδετες, κυλινδρικές κολόνες στήριξης του φαινομενικά αιωρούμενου κεντρικού τμήματος των εκθεμάτων. Το διαβάζεις και σκέφτεσαι πού μπορείς να τσοντάρεις για την αποπεράτωση και αγιογράφηση του μουσείου της Porsche. Στις λιγότερο τεχνικές λεπτομέρειες μαθαίνουμε ότι η έκθεση στο μουσείο θα είναι αφιερωμένη «στην εποχή του καθηγητή Φέρντιναντ Πόρσε και των έργων του». Ομολογώ ότι δεν ήξερα ότι υπήρχε καθηγητής Φερδινάνδος Πόρσες, αλλά αν ο Δημήτρης το γράφει, όπως και αν γράψει ότι υπήρξε καθηγητής Τζιμ Τζιπ ή καθηγητής Ερνέστο Λάντα, έτσι θα είναι. Οπως εντυπωσιακό είναι ότι στις εκθέσεις του μουσείου θα αλλάζουν τα αυτοκίνητα που «θα εμπνέουν τον επισκέπτη με τη γνησιότητά τους». Το τελευταίο καθησυχάζει ότι η συμπαθής γερμανική εταιρεία δεν θα πλακώνει να κολλάει αυτοκόλλητα «Porsche» σε Ferrari και Aston Martin, ισχυριζόμενη ότι τα μοντέλα είναι δικά της.

Τελευταία πληροφορία είναι ότι οι επισκέπτες «θα μπορούν να παρακολουθούν από ειδικό χώρο τις εργασίες αποκατάστασης πολυτελών σπορ αυτοκινήτων του μουσείου». Κάτι που πρώτοι εμείς οι Ελληνες λανσάραμε στα φαναρτζίδικα, που ο μάστορας σου έλεγε «Πέρνα πρωί Παρασκευής να το πάρεις» και με ένα φραπέ στο χέρι στηνόσουν να παρακολουθείς τη δουλειά από τις 10 μέχρι τις 5 που σου το παρέδιδε. Η μίμηση φαίνεται από το ότι ο Δημήτρης προσθέτει ότι «στο μέλλον το συνεργείο θα ασχολείται και με ιστορικά οχήματα Porsche των πελατών της εταιρείας».

Ας σταματήσουμε όμως να κριτικάρουμε. Ολοι εμείς που διαβάζουμε Δημήτρη την επόμενη φορά που θα περνάμε από το Ζουφενχάουζεν και χρειαζόμαστε βενζίνη, πλύσιμο και λάδια, ξέρουμε πού θα σταματήσουμε. Στο γιαπί Φέρντιναντ Πόρσε, που στη μέση της συμπαθούς γερμανικής κωμόπολης, με τις τρεις τσιμεντένιες κολόνες του πρέπει να μοιάζει σαν αυθαίρετο έξω από τα Ψαχνά.

Οι Ελασσονίτισσες και Ελασσονίτες κρατάνε την αναπνοή τους, περιμένοντας την αυριανή εορτή του Σταυρού. Μέχρι πέρυσι στην Ελασσόνα συνηθιζόταν να ρίχνουν κάθε χρόνο τον σταυρό στον μαγευτικό ποταμό Ελασσονίτη ή Κουραδιάρη. Ορισμένες φορές η στάθμη ήταν υψηλή, άλλες χαμηλότερη, οπότε επιστρατευόντουσαν φορτηγά για να ρίξουν άμμο πλάγια και να δημιουργήσουν μια υποτυπώδη λιμνούλα, η εφετινή όμως ανομβρία δημιούργησε αδιέξοδο. Βλέποντας ότι στον Κουραδιάρη είναι αμφίβολο ότι μπορεί να πλεύσει κουράδα, ο δήμαρχος αποφάσισε να γίνει η τελετή σε σιντριβάνι πλατείας της πόλης. Από την πλευρά του όμως ο μητροπολίτης θεωρεί ότι η τελετή χάνει το κατιτίς της εάν υποχρεωθεί να πετάξει τον σταυρό στο σιντριβάνι, σαν ασυνείδητος ροκάς το κουτάκι της μπίρας. Τη σχέση των δύο ηγετών δεν βοηθάει επίσης το γεγονός ότι ο δήμαρχος είναι πιο πράσινος από τη χλωροφύλλη ενώ ο μητροπολίτης καραδεξιάρα. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ελλασόνας περιμένει με αγωνία την αυριανή ημέρα για να δει εάν η τελετή τελικά θα γίνει a la Fontana ή εάν ο Κύριος θα κάνει το θαύμα του και με ύδωρ εξ ουρανού θα πλημμυρίσει την κοίτη του κατάξερου Κουραδιάρη (σ.σ.: Το ρεπορτάζ ανήκει στον συνάδελφο Mike Sheppard, στον οποίο και έχω την υποχρέωση, εκτός αν είναι μούφα, οπότε θα δίνω το κινητό του στις θεούσες που θα παίρνουν και θα με βρίζουν).

Για την απλούστερη κίνηση, της ανακοίνωσης πρόσληψης ενός προπονητή, ο Ολυμπιακός έχει παραλύσει, περιμένοντας τον πρόεδρο να επιστρέψει από τον Καναδά, τη Βοστώνη, τη Νέα Υόρκη ή όπου αλλού ο Σωκράτης Κόκκαλης βρίσκεται. Με την ανύπαρκτη σημερινή οργάνωση του Ολυμπιακού το κενό δικαιολογείται. Η ανακοίνωση της πρόσληψης δεν είναι αντικείμενο ούτε του Γραφείου Τύπου της ΠΑΕ, που μπορεί να λέει «Εμάς ό,τι μας λένε, κάνουμε», ούτε του Λούβαρη ούτε του Δουρέκα ούτε του Σάββα, που κανένας παίκτης δεν τον παρεξηγεί όταν τη μία μέρα λέει «Μη διαβάζετε αυτά που γράφουν για τον προπονητή σας» και την επόμενη οι παίκτες που τα διάβαζαν βλέπουν ότι όλα ήταν αληθινά. Εάν όμως υπήρχε τεχνικός διευθυντής, το να έχει προσληφθεί προπονητής που ανήκει στις αρμοδιότητές του και να μην μπορεί να ανακοινώσει τίποτα μέχρι να επιστρέψει ο πρόεδρος, θα ήταν άμεση και συνοπτική γελοιοποίηση της θέσης του. Η οργάνωση του Ολυμπιακού είναι αυστηρά προσωπική. Υπάρχει ο Λούβαρης που κάνει λουβαριές, ο Σάββας που κάνει σαββιές και ο Δουρέκας δουρεκιές. Με τα πάντα να περνάνε τελικά από τον πρόεδρο, η πρόσληψη τεχνικού διευθυντή απλά θα σημαίνει ένα ακόμα άτομο που θα περιμένει τον πρόεδρο και τις αποφάσεις του.