Those were the days (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Διάβαζα το σχόλιο του Χρήστου Σωτηρακόπουλου για το ποδοσφαιρικό στοίχημα και συμφωνώ στο θέμα των ειδικών στοιχημάτων. Τα λεπτά για την καθυστέρηση και το πρώτο κόρνερ είναι για έναν παίκτη ο απενοχοποιημένος τρόπος για να κονομήσει χωρίς να νιώθει ότι πρόδωσε την εντιμότητά του ή τους συμπαίκτες του. Πολύ περισσότερο, η αρχή του απενοχοποιημένου στησίματος ισχύει σε αθλήματα στα οποία το παιχνίδι κρίνεται στη διαφορά. Είναι πολύ πιο ενοχικό να στήσεις ένα ματς στο οποίο η ομάδα σου θα χάσει, αλλά ελάχιστα ένα ματς στο οποίο θα κερδίσει, αντί με 14, με 13 πόντους διαφορά.

Αυτό, όμως, που με εντυπωσίασε στο κομμάτι του Χρήστου ήταν η ιστορία του Τόνι Κέι, του παίκτη της Σέφιλντ Γουένσντεϊ που έστηνε αγώνες τη δεκαετία του '60.
Οχι για το ότι έστηνε αγώνες, αλλά για τον τρόπο που η ιστορία αποκαλύφθηκε.
Από ένα δημοσιογράφο που υποκρινόμενος τον φυσιοθεραπευτή εισχώρησε στα αποδυτήρια και έπειτα από έξι μήνες αποκάλυψε την ιστορία. Those were the days, my friend. Οταν ένας δημοσιογράφος μπορούσε να δουλεύει έξι μήνες για ένα κομμάτι.

Γιατί δεν μπορεί να γίνει κάτι ανάλογο σήμερα και ιδιαίτερα στην Ελλάδα; Γιατί δεν το αντέχουν η αγορά και η επαγγελματική απληστία. Πριν από δύο μέρες, στο ντους, όταν είχα διαβάσει το μονόστηλο της Watermania σκεφτόμουν: «Ωραία δεν θα ήταν να πω στον Χελάκη κόψε μου τον μισθό στο τέταρτο, θα σου γράφω μία φορά την εβδομάδα επειδή θέλω να ασχοληθώ δημοσιογραφικά με ένα θέμα».
Ωραία θα ήταν και ο Χελάκης μπορεί να μου έλεγε και «ναι». Θα μου έλεγε σίγουρα «ναι» στο ραδιόφωνο, που θα το έκοβα μαχαίρι. Επίσης και ο Θέμος θα μου έλεγε «ναι» στο «Θέμα», που θα δήλωνα παραίτηση. «Ναι» και από το Mega και έτοιμοι για το ρεπορτάζ.

Υπέροχα, στα πενηνταφεύγα μου έχω καταστρέψει την καριέρα μου για τη μεγάλη ιδέα και τις ακόμα μεγαλύτερες αγωγές που θα κονόμαγα με το βιβλίο. Αυτή είναι η απληστία. Από την άλλη, η ένδεια των ελληνικών Μέσων. Ποια εφημερίδα και ποιος σταθμός μπορούν να πληρώνουν έναν δημοσιογράφο για να κάνει τον φυσιοθεραπευτή σε μια αγορά 11 εκατομμυρίων κατοίκων και σε μια ανάδελφη γλώσσα; Δεν ακούω απαντήσεις. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διαβάζουμε πώς δουλεύουν οι άλλοι και να ζηλεύουμε.

------

Παραμερισμένο από την πλήρη περιγραφή των ευχών του Φερέρ στους παίκτες για καλή χρονιά, την περιγραφή της μούγκας του Τάκη Λεμονή μέχρι να επιστρέψει ο πρόεδρος και την γκαγκάν δήλωση του Βίκτορ Μουνιόθ «τίποτα δεν χάθηκε ακόμα», θαμμένο στην 54η σελίδα της «SportDay», την Τετάρτη 3/1/07 βολόδερνε ένα μονόστηλο. «Νικητής η ψυχαγωγία». Πόσοι θυμάστε τι έγραφε; Υποθέτω λιγότεροι από όσους θυμούνται τα στατιστικά του Μίτου.

Τέλος πάντων, στη ρόδινη κρατική γλώσσα στο μονόστηλο παρουσιαζόταν η εκμίσθωση του χώρου κανόε καγιάκ του Ελληνικού στην κοινοπραξία J&P Αβαξ, ΓΕΚ, ΒΙΟΤΕΡ, Corfu Waterpark «προκειμένου να γίνει υδροπάρκο χωρίς να αλλοιωθούν τα αθλητικά χαρακτηριστικά της πίστας». Συγκινήθηκα. Πριν από έξι χρόνια έγραφα στο «Βήμα» ότι ο λόγος για τον οποίο η πίστα του κανόε καγιάκ είχε αρχικά σχεδιαστεί για τον Σχινιά ήταν για να μπορέσει να γίνει το πρώτο Watermania στην Αττική. Οταν, όμως, έγινε αντιληπτό ότι το κανόε καγιάκ μπορεί να γίνει στην Αθήνα, φυσικά τα σχέδια άλλαξαν. Εγινε στο Ελληνικό, 15 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, με τη γνώση ότι αθλητικά το έργο δεν μπορούσε να συντηρηθεί και θα κατέληγε υδροπάρκο.

Στη ρόδινη κρατική γλώσσα όλα έγιναν για το καλό του πολίτη και του έθνους. Ας τα πάρουμε με τη σειρά. «Η κοινοπραξία θα καταβάλει στην Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε. και μέσω αυτής στο Ελληνικό Δημόσιο το ποσόν των 129.799.594 ευρώ». Συγγνώμη δηλαδή. Αν συστηνόταν μια κρατική εταιρεία που θα ονομαζόταν Ελληνικά Βουνά και Λόφοι και έβγαζε σε δημοπρασία τον Λυκαβηττό, ο οποίος θα «χτυπιόταν» με 129.799.595 ευρώ, θα έπρεπε να πανηγυρίζει για την επιτυχία της; Το Ελληνικό ενοικίασαν για 30 χρόνια τα Ολυμπιακά Ακίνητα και ένα κακογκρέμι στην άκρη της γης.

Δεύτερον, με το «επιπλέον, τα δημόσια ταμεία απαλλάσσονται από το κόστος συντήρησης και φύλαξης των εγκαταστάσεων, ύψους 2.629.614 ευρώ», τι πρέπει να κάνουμε; Να πετάξουμε τα καπέλα μας στον αέρα αναφωνώντας «τραγιάσκα»; Με αυτή τη λογική, για οποιαδήποτε μαλακία έγινε για τους Ολυμπιακούς και σήμερα χρειάζεται ένα κάρο λεφτά για να συντηρηθεί πρέπει, αντί να τους μουτζώνουμε που την έφτιαξαν χωρίς προσχέδιο μετα-ολυμπιακής χρήσης, να τους χειροκροτούμε όταν την ξεφορτώνονται, μια και έχουν πληρώσει πέντε εκατομμύρια για συντήρηση και φύλαξη, όπως με το κανόε καγιάκ.

Τρίτον, το «από τον πλειοδοτικό διαγωνισμό διασφαλίστηκε η διαθεσιμότητα των εγκαταστάσεων για αθλητικές χρήσεις μόνο για αγώνες και όχι για προπονήσεις, παράλληλα με τη λειτουργία τους ως πρότυπου υδροπάρκου, το οποίο θα λειτουργεί καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, συμβάλλοντας έτσι στη μεγαλύτερη προβολή του ελληνικού αθλητισμού και ψυχαγωγικού τουρισμού διεθνώς», τι είναι; Ασκηση στο να παρουσιαστεί μια επένδυση με αθλητικό μανδύα; Οι αγώνες καγιάκ είναι ελάχιστοι, η διάθεση να κρατηθούν οι αθλητές μακριά από τον χώρο είναι δεδομένη με το «όχι για προπονήσεις» και η «μεγαλύτερη προβολή του ελληνικού αθλητισμού» επειδή έγινε υδροπάρκο, εκτός αν είναι άσκηση σε βραβείο κρατικής λογοτεχνικής παπάρας, δεν δικαιολογείται.

Τέταρτον, η ανακοίνωση κλείνει με ευλογίες των ολυμπιακών «μουσιών». Αναφέροντας ότι τα Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε. ολοκλήρωσαν τέσσερις διαγωνισμούς μακροχρόνιας μίσθωσης εγκαταστάσεων εξασφαλίζοντας το ποσόν τω 661.047.945 ευρώ, σε ετήσια βάση θα εισπράττονται 14.360.000 ευρώ και επιπλέον εξοικονομείται το ποσόν των 9.215.037 ευρώ. Αυτό που λέγαμε με την Εταιρεία Ελληνικών Βουνών και Λόφων. Αν προσθέσουμε και τα νησιά, να δείτε νούμερα που θα κάνει.

Το επιχείρημα «τι φταίει η σημερινή κυβέρνηση για τον τρόπο που σχεδίασε η προηγούμενη τους Ολυμπιακούς» θα στεκόταν αν δεν υπήρχε απόλυτη συμφωνία ανάμεσα σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ότι όλα καλά έγιναν το 2004. Η σύμπραξη φαίνεται και από την ιστορία του Ελληνικού. Εξι χρόνια πριν, όταν έγραφα από το Λονδίνο ότι το έργο τελικά γίνεται για να μετατραπεί σε Watermania, κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ. Η ολοκλήρωση γίνεται με κυβέρνηση της Ν.Δ. και χωρίς να υπάρξει κυβερνητική θέση κάτι έγινε λάθος. Μια ιστορία που ξεκίνησε χωρίς κανένας να ενημερωθεί και είχε την προβλεπόμενη κατάληξη, μια γιγάντια επιχείρηση που παρουσιάστηκε σαν καπρίτσιο μιας εκκεντρικής πάμπλουτης madame και φτάνει στην ολοκλήρωσή της. Δυο-τρία ακόμα μονόστηλα στη σελίδα 54, δυο-τρεις πανηγυρισμοί για το τι λεφτά θα εξοικονομηθούν από τη φύλαξη των σταδίων που οι ίδιοι κατασκεύασαν και ότι υπήρχε αξιόλογο για να μοιραστεί, θα έχει μοιραστεί. Θέλουμε, μπορούμε και καλοφάγωτα.