Πρώτα (δημιουργικό) χαφ και μετά επιθετικός (Sportday / Γιώργος Κοσμάς)

Η πλέον λανθασμένη (και απλοϊκή) άποψη που άκουσα έπειτα από την ήττα στην Τούμπα είναι ότι «η ΑΕΚ έχασε επειδή δεν έχει έναν γκολτζή». Σας το υπογράφω: και τον Ντρογκμπά ή τον Νιστελρόι να είχε προχθές η ΑΕΚ, πάλι τις ίδιες φάσεις θα έκανε.

Διότι το πρόβλημα της ΑΕΚ δεν ήταν ότι δημιούργησε και έχασε ευκαιρίες ή ότι οι μπαλιές περνούσαν από τους χαφ στους επιθετικούς και εκείνοι δεν τις αξιοποιούσαν. Το πρόβλημα ήταν ότι ο Λυμπερόπουλος και ο Καμπάνταης ήταν αποκομμένοι από την υπόλοιπη ομάδα, δεν πήραν μία πάσα της προκοπής σε 94 λεπτά αγώνα και αναγκάζονταν να «αδειάζουν» την περιοχή του Φερνάντες και να φτάνουν στο κέντρο μπας και πάρουν την μπάλα στα πόδια τους. Ο «Λύμπε» αρκέστηκε σε τρεις κεφαλιές. Οι δύο προέκυψαν από στημένες φάσεις (εκτελέσεις φάουλ του Δέλλα και του Ιβιτς) και η μία από σέντρα του Παουτάσο. Δεν πήρε ούτε μία μπαλιά κοντά στην περιοχή ούτε μία μπαλιά με μέτωπο προς την εστία ή έστω με πλάτη για να τροφοδοτήσει τους πλάγιους χαφ. Οσο για τον Καμπάνταη, του πέρασαν μόνο μία κάθετη πάσα (ο Κυριακίδης στο 54'), αλλά κόπηκε με φάουλ λίγο προτού μπει στην περιοχή.

Οι πληροφορίες των προηγούμενων ημερών ανέφεραν ότι η ΑΕΚ είχε εντείνει την προσπάθειά της για την απόκτηση ενός φορ. Στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, ωστόσο, φάνηκε ότι αν μπορεί η ΑΕΚ να πάρει μόνο έναν παίκτη κατά τη διάρκεια της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου, τότε αυτός πρέπει να είναι δημιουργικός μέσος.

Η ΑΕΚ, σε ματς όπως αυτό της Τούμπας, χρειάζεται κάποιον που να έχει την ικανότητα να τροφοδοτεί τους επιθετικούς της και να ανοίγει χώρους. Χρειάζεται ένα «δεκαράκι», ένα χαφ που να ξέρει να δίνει την μπάλα κάθετα, να «βλέπει» γήπεδο, να έχει σωστό τάιμινγκ στις μεταβιβάσεις του και –γιατί όχι;– να βλέπει και δίχτυα.

Την αναγκαιότητα για την απόκτηση επιτελικού χαφ την είχαν διακρίνει ο Σέρα Φερέρ και ο Ιλια Ιβιτς. Γι' αυτό και η ΑΕΚ κινήθηκε για την απόκτηση του Μάρκος Μονταΐνι (για τον οποίο, όμως, πρέπει να περιμένει την «ετυμηγορία» της Μπόκα Τζούνιορς) και του Εδουάρδο Ρούμπιο (ο οποίος, ωστόσο, είχε συμφωνήσει νωρίτερα με την Κρουζ Αζούλ). Για παράδειγμα, ο Μονταΐνι (που είναι κλασικό «δεκάρι») είχε 11 ασίστ αλλά και 12 γκολ την τελευταία σεζόν. Τέτοιον παίκτη θέλει η ΑΕΚ. Εναν μεσοεπιθετικό που θα μπορεί να τροφοδοτήσει τους φορ και θα ξέρει και να σκοράρει. Και ένας ποδοσφαιριστής τύπου Ρούμπιο (που είναι περισσότερο δεύτερος επιθετικός και λιγότερο «δεκάρι», αλλά έχει τελική πάσα) θα τη βοηθούσε πολύ.

Την αναζήτηση «δεκαριού» η ΑΕΚ δεν πρέπει να τη σταματήσει. Θα είναι δώρον άδωρον να πάρει έναν καλό ξένο φορ (τύπου Βάργκας) και αυτός να περιμένει... μάταια μία μπαλιά από τα χαφ για να σουτάρει προς το αντίπαλο τέρμα. Η δημιουργία οδηγεί στην εκτέλεση. Και δημιουργικά (όταν δεν δουλεύουν καλά τα άκρα) η ΑΕΚ δυσκολεύεται πολύ να... εκτελέσει. Ουδείς αντιλέγει ότι το ρόστερ της ΑΕΚ έχει ανάγκη από φορ. Ειδικά από τη στιγμή που ο Φερέρ δεν δείχνει να υπολογίζει τον Ντελίμπασιτς και ο Καπετάνος παλεύει ακόμα να βρει τη φόρμα που είχε στο ξεκίνημα της περιόδου. Εντούτοις, τα 31 γκολ που πέτυχε η ΑΕΚ στον πρώτο γύρο δεν μαρτυρούν έλλειμμα παραγωγικότητας (μάλιστα, από την 4η μέχρι τη 15η αγωνιστική ο μέσος όρος της είναι 2,4 γκολ ανά παιχνίδι). Προτεραιότητα, λοιπόν, (πρέπει να) είναι η έλευση ενός... Μονταΐνι.