Τα γαλατικά μενίρ και η... ΑΕΚ (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Όσοι διάβαζαν στα νιάτα τους «Αστερίξ», ασφαλώς θυμούνται το μυστήριο που περιέβαλε τα περίφημα μενίρ: εκείνους τους κωνοειδείς βράχους, τους οποίους οι Γαλάτες λάτρευαν. Γιατί; Εδώ είναι το θέμα: λόγος συγκεκριμένος δεν υπήρχε, όλοι όμως έβρισκαν κάποιον. Κάθε Γαλάτης απέδιδε στα μενίρ την ιδιότητα που εκείνος σκαρφιζόταν μόνο και μόνο για να αιτιολογείται η λατρεία του.

Σε κάποια ιστορία του Αστερίξ, μάλιστα (αδυνατώ να θυμηθώ ποιο τεύχος ήταν), οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να επιδοθούν σε εμπόριο μενίρ. Προετοίμασαν μια τιτάνια διαφημιστική καμπάνια με κάμποσα -δυναμικά, αλλά νεφελώδη- σλόγκαν όπως «το μενίρ, το μενίρ, της ψυχής σας ο σωτήρ». Καλλιεργήθηκε πραγματική ψύχωση για τα μενίρ, αλλά το ερώτημα εξακολουθούσε να παραμένει αναπάντητο ή, ακριβέστερα, να επιδέχεται διαφορετικές, «προσωπικές» απαντήσεις: ποια στην ευχή ιδιότητα είχαν αυτά τα κομμάτια πέτρας;

Ε, λοιπόν, η σύγχρονη εγχώρια ποδοσφαιρική πραγματικότητα προσφέρει μια αναλογία ως προς τα μενίρ των Γαλατών. Πρόκειται για το πολυσυζητημένο «λειτουργικό μοντέλο» της ΑΕΚ -εποχής Ντέμη Νικολαΐδη: πολλοί το εκθείαζαν ως όαση υγείας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Σε τι ακριβώς συνίστατο το νέο, το καινοτόμο του πράγματος; Το ερώτημα κατά κανόνα έβρισκε διαφορετικές απαντήσεις.

Κάποιοι έλεγαν: «Ευεργετικό είναι το γεγονός ότι κρατούν τα ηνία νέοι άνθρωποι, όπως ο Ντέμης και ο Ιβιτς, που μέχρι χθες -κι όχι πριν από τριάντα χρόνια- ήσαν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές». Δεύτερη εκδοχή: «Ολη η ουσία είναι η αξιοποίηση ικανών και ορεξάτων στελεχών, εκεί που η ομάδα έχει ανάγκη τεχνοκρατικής διαχείρισης». Το τρίτο σενάριο βασιζόταν στον συγκερασμό των δύο προαναφερθέντων. Κάθε εκδοχή δεκτή, αλλά και κάθε εξέλιξη αμείλικτη...

Ο Ιβιτς είναι ήδη παρελθόν για την ΑΕΚ, η οποία, κατά τα φαινόμενα, εγκαταλείπει την ιδέα του τεχνικού διευθυντή «α λα Ιλια» και προσανατολίζεται στην εκχώρηση περισσότερων νευραλγικών αρμοδιοτήτων στον προπονητή. Στελέχη όπως ο Κιντής κι ο Ρόκκας είχαν ήδη αποχωρήσει -ο δεύτερος μάλιστα, όπως γράφει ο Καρπετόπουλος, το έκανε επειδή είχε άλλες επαγγελματικές προτεραιότητες. Χάθηκε ο κόσμος; Ασφαλώς όχι. Εχει χαθεί όμως εκείνη η... αύρα του «λειτουργικού μοντέλου ΑΕΚ», που τόσο εξυμνήθηκε. Αυτού του «κάτι» που παρέμενε απροσδιόριστο όσο διαρκούσε κι έτσι απροσδιόριστο αίρεται.

Ηθικό δίδαγμα: όσο κι αν κρίνεται επικοινωνιακά επιβεβλημένος, ο διαρκής εξωραϊσμός της πραγματικότητας ελάχιστα προσφέρει. Αν το έχουν ήδη κατανοήσει αυτό στην ΑΕΚ, τότε μπορούν να αποδειχθούν πολύτιμες οι πικρές εμπειρίες που αποκόμισε εσχάτως η ομάδα. Ειδάλλως...